Een foto van dit museum moet je eigenlijk maken vanaf de overkant, maar aangezien ik al heel dicht genaderd was met achter mij het groene water, moest het zo maar. Deze keer vergezeld van Geert en Richard gingen we op het museum af om de tentoon- stelling van Bonifatius te zien, en natuurlijk wat er nog meer te bekijken viel. Nadat de kaartjes waren gekocht, en mijn handtas was opgeborgen in een kluisje werd de deur voor ons geopend. We waren de enige bezoekers van dat tijdstip, we kwamen terecht in een donkere gang en hoorden in het Nederlands en Fries een hoorspel over Bonifatius, camera in de aanslag, maar je zag even niets, toen ging het licht aan en ik maakte een foto van jawel…..
Niet alleen Bonifatius was gesneuveld, maar ook 52 mannen van zijn gezelschap en er stonden er nog twee te wachten om geslacht te worden, de stumpers vroegen zich waarschijnlijk af wat ze nu zo verkeerd hadden gedaan, maar in 754 waren de barbaarse Friezen niet zo aardig voor christenen. Voor mij was het natuurlijk wel even schrikken, en ik was blij dat het licht weer even uit ging, zodat ik de slachting niet hoefde te zien.
Wel hoorde ik Bonifatius nog even zeggen dat zijn trouwe vriend moed moest houden, want deze jonge man wilde er vandoor gaan, maar bood zijn excuses aan en kreeg de zegen van de bisschop, niet dat hij daar veel aan had, de beulen stonden klaar.
Geen medelijden met christenen en enigszins aangeslagen verlieten we de tentoonstelling, de twee metgezellen zijn toch uit- eindelijk maar mee gegaan, zodat het verhaal niet meer helemaal klopt, de 53 doden uit 754 waren er 51 geworden in 2017.
Het museum in gevestigd in meerdere historische panden, waaronder het Admiraliteitshuis, dat werd gebouwd in 1618 en tot 1645 was het de vergaderplaats van de Friese en Groningse Admiraliteiten. Later is het gebouw nog uitgebreid en verbouwd. Via trappen en gangen was de rest van het museum te bezichtigen. Met heel veel moeite heb ik een paar foto’s kunnen maken, voor het grote beeld van Bonifatius hingen snoeren met gloeilampen, dus dat was geen optie, ook stond alles in vitrines en de spotjes die op de mooie stukken waren gericht maakte het ook nog eens erg moeilijk, maar afijn, zoals gezegd een paar foto’s konden er op door ondanks de goed bedoelde tegenwerking.
Een antiek houten beeldengroepje over de dood van Bonifatius, het is uiteraard wel even anders gegaan, maar de maker van dit beeldengroepje had een grote fantasie.
Bodemvondsten en een heel oud manuscript.
De tijd van kolbakken en zwaarden.
Een hoekje van het museum met een gedeelte van een héél oude weegschaal, waarschijnlijk meer dan 150 jaar oud.
Deze schoentjes deden mij denken aan schilderijen van Jopie Huisman.
Stedenpenning van de stad Dokkum in het groot, wat erboven hangt weet ik niet, maar mooi is het wel.
Mooie oude halssieraden, alhoewel ze later en nu nog steeds zo te koop zijn op veilingen en antiekzaken.
Hoofdtooi, zelf ben ik er niet zeker van of het Fries of West-Fries is.
Een prachtig oud wandkleed.
Uiteraard is er van alles te koop in de museumwinkel wat betrekking heeft op Bonifatius, ik heb het gehouden bij doosjes Bonifatius pepermunt en een ansichtkaart met het beeld wat in Utrecht staat. Na het museum te hebben verlaten zijn we naar de bijzondere Bonifatiuskapel met parkje gereden, het was echt genieten daar, maar daarover en over Bonifatius een volgende keer.
Drie keer in Dokkum geweest, en nog niet uitgekeken. Op maandagen kan je in Achtkarspelen en Kollumerland totaal geen
restaurant of andere gelegenheid vinden om iets te drinken en een hapje te eten. Na een tocht door allerlei dorpjes in Friesland,
kwam ik met zoon terecht in Dokkum, waar Hotel,café,restaurant De Posthoorn wel open was en waar we heerlijk binnen heb-
ben gezeten. De Tweede keer had ik gelukkig de camera mee, want wat is Dokkum mooi. Dokkum is oud, er gaan verhalen rond
dat de stad in 248 is gesticht, Dokkum is een stad in de gemeente Dongeradeel en telt ongeveer 12.600 inwoners en ligt op de
grens tussen de Kleistreek en de Friese Wouden in het noordoosten van de provincie Friesland. Dokkum is één van de elf Friese
steden en rond Dokkum wordt het Friese dialect Noordhoeks gesproken. Wie nieuwsgierig is geworden naar deze Friese stad
kan nu meewandelen om prachtige oude gebouwen e.d. te bekijken.
Sinds 1984 het gemeentehuis van Dongeradeel, dit gebouw heeft een lange geschiedenis, het werd gebouwd door Jacob Lous, een
metselaar en steenhouwer uit Harlingen, en het werd in gebruik genomen op 29 november 1610. In 1835 is er een grote ver-
bouwing geweest, maar de hand van Jacob Lous is nog steeds te zien.
Het door Jacob Lous gemaakte stenen beeld van Vrouwe Justitia prijkt nog steeds op de top van de gevel. Zo te zien had hij
een stevige rondborstige dame als model uitgezocht. De foto is niet echt goed, maar het beeld staat dan ook erg hoog.
De Waegh, dit gebouw was er in 1593 en is in 1754 vervangen, aan de noordkant was het een boterwaag en aan de zuidkant
was de militaire wacht gehuisvest, met de gebeeldhouwde stadswapens en de klokkoepel is het een pareltje, en best wel jammer
van de vele reclameborden die er nu staan. Thans is er in de Waegh een grand café.
Het gebeeldhouwde wapen van Dokkum dichterbij.
Bootjes kijken vanaf de Diepswal.
Gedeelte van de Diepswal.
Pakhuizen van de erven Brouwer aan het Grootdiep.
De oude sigarenfabriek van de erven Brouwer, waar nu woningen in zijn, eerst dacht ik nog even dat het een oude gevangenis
was, het fabriekspersoneel werd vroeger bepaald niet verwend.
Het Hellinghûs, Zuiderbolwerk 79, dit is het restant van de oorspronkelijke admiraliteitshelling waar van 1597 tot 1645 de
schepen van de admiraliteit van Groningen, Drenthe en Friesland werden gebouwd of gerepareerd, het is nu een bezoekerscentrum.
Mooie oude panden tegenover de Diepswal.
Korenmolen “De Hoop” Zuiderbolwerk, het is nu eigendom van de Stichting Monumentenbehoud.
Een stukje geschiedenis van het Stadhuis aan de Zijl (plaquette aan de gevel).
Een rondvaartboot op weg naar een groep mensen.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en het werd tijd om weer op huis af te gaan, Geert had nog een rit voor de boeg
en het nodige werk dat nog moest worden gedaan, bedankt voor je geduld zoon, ik heb er van genoten. Nog even op de brug gaan
staan om afscheid te nemen van een mooie en bijzondere stad, Dokkum tot ziens.
Morgen is het is goede Vrijdag, en nu is het Witte Donderdag de 13e, vanavond wordt in Leeuwarden “The Passion” opgevoerd, het
verhaal over het lijden, sterven en opstaan van Jezus. Het is de zevende editie van dit verhaal, maar door alle ellende
aangericht door IS e.a. Christenhaters wordt Leeuwarden afgezet met blokken beton en vrachtwagens. Treurig dat het
zo moet, maar met Londen en Stockholm nog vers in het geheugen is voorkomen beter dan genezen. De lente laat zoals
alle jaren zich niet tegenhouden door wat dan ook, en overal zien we de bloemen, het frisse jonge groen en de bloesem
verschijnen. Het weer laat nog even te wensen over na een paar prachtige dagen, maar dat gaat goed komen, ik ben
blij dat de winter voorbij is, en ik ben niet de enige, ook mijn kleine woefje heeft zowat een winterslaap gehouden.
De eerste lente bloemen kreeg ik en heb er mijzelf op getrakteerd, je moet toch wat als het nog zo kaal is buiten.
Tulp – Tulipa. De eerste tulpen werden ontdekt in Turkije en in 1562 kwam de eerste grote lading tulpenbollen aan in
Antwerpen en dat betekende het begin van de Europese tulpenteelt. Ergo, tulpen komen niet uit Amsterdam
De Narcissus Bridal Crown stond hier in een potje en verspreide een heerlijke geur.
Ook deze tulpen stonden in een vaas, maar toen werd het tijd om naar buiten te gaan en te kijken of er al wat bloeide.
Deze krokusjes waren de eerste lentebodes in mijn postzegeltuintje, en wat was ik blij dat ik ze zag.
Inmiddels bloeiden de sneeuwklokjes (Galanthus nivalis) ook al overal en doorstonden de koude wind, hagel en veel
regen met veel moed, wat vertrouwen gaf voor de lente.
Daarna ging het snel en inmiddels bloeien de Vergeet-mij-nietjes )Myosotis) overal en niet alleen in de tuintjes, maar zelfs
tussen de tegels, waar ik ze mooi laat staan.
Blauwe druifjes (Muscari) wie kent ze niet, bloeien nu volop.
Een bloemtrosje van de Ribes (Ribes nigrum)
De wasachtige bloem van de Sneeuwbal (Viburnum) geurt heerlijk.
Tijdens een korte wandeling zag ik de Leucothoe fontanesiana, en ben daar een poosje blijven kijken, wat is het een
prachtige struik met al die kleine zilveren klokjes.
Zoals hierboven al staat heeft de Narcis zijn naam niet zomaar gekregen, daar is een mythe over, Ovidius een poëet van
voor onze jaartelling heeft deze geschreven, het is een lang verhaal, dus kort ik het in. Narcissus was een heel knappe
jongeman die eigenlijk alleen leefde voor de jacht. Heel veel meisjes en vrouwen werden verliefd op hem, maar hij moest
er niets van weten en wees iedereen af. De mooie nimf Echo zag Narcissus en werd heel erg verliefd op hem en ze volgde
hem waar hij ook maar heen ging. Echo had een straf gekregen en kon zelf niets vertellen, alleen maar napraten wat
anderen zeiden. Narcissus merkte haar op en riep “Is daar iemand aanwezig?” het antwoord van Echo was zijn laatste woord
en ze riep “Aanwezig” Na nog een paar vragen en antwoorden joeg Narcissus haar weg. Echo schaamde zich en vertrok, ze
leefde vanaf toen in grotten en geleidelijk vervaagde haar fysieke vorm, maar haar stem bleef over, op sommige plaatsen
laat ze als wij hard roepen haar stem horen.
Echo en Narcissus, een schilderij van John William Waterhouse (foto van internet)
Met Narcissus liep het ook slecht af, nadat hij een maagd op een wrede manier had afgewezen, vroeg die in een gebed
aan de goden hem ook te laten voelen wat het was om iemand lief te hebben en afgewezen te worden. Een wraakgodin
of zoals andere bronnen vermelden Aphrodite zelf verhoorde haar gebed. Narcissus kwam bij een heilig vijver met
kristalhelder water, hij boog zich voorover om wat te drinken en zag zijn eigen spiegeling, hij werd meteen verliefd
en bleef kijken naar wat hij dacht een mooie geest uit de vijver was. Telkens als hij zijn hand in het water stak verdween
de spiegeling, hij probeerde er mee te spreken, maar een antwoord kwam er niet. Eten en drinken deed hij niet meer
hij verloor zijn kleur, levenskracht en zijn schoonheid. Narcissus kwijnde weg en stierf. De nimfen die om hem rouwden
bereidden zijn lijkverbranding voor, maar zijn lichaam was verdwenen. Er wordt geschreven dat Aphrodite zelf medelijden
had gekregen (er bestaan ook andere versies) waar Narcissus was overleden stond een bloem, geel van binnen en
omringd door witte blaadjes, zo leeft de naam van Narcissus voort in de naam van de bloem, maar ook in het woord
narcist, of narcisme, een narcist is vervuld van eigenliefde of heeft een ziekelijke interesse voor zichzelf.
Echo laat nog steeds haar stem horen, en heeft altijd het laatste woord, en wij kunnen genieten van de schoonheid
van de narcissen.
De Faenstermoune (Surhuisterveense molen) voor de restauratie. Foto van internet.
Koartwâld, een achtkante stellingmolen, werd in 1864 gebouwd als vervanger van een standerdmolen, die het jaar daarvoor door brand werd verwoest. Voor 1905 werd in de molen enkel rogge gemalen. In 1906 werd hij voorzien van zelfzwichting op beide meden. Een jaar later werd in de molen een petroleummotor geplaatst, om ook bij weinig wind te kunnen malen. Deze werd later vervangen door twee dieselmotoren, een tweetakt-Bronsmotor (1933) en een Diesel McLaren-driecilinder (1943). De molen kreeg in 1944 een nieuwe roede, de laatste die door de firma Pot uit Kinderdijk werd gemaakt. Deze deed echter niet lang dienst: in 1946 verloor Koartwâld zijn wiekenkruis, kap en staart, toe bij een zware storm de kleppen van het zelfzwichtingssysteem werden dichtgeblazen. De molen werd niet hersteld en raakte uiteindelijk in verval.
Monumentendag 10 september 2016, de molen in volle glorie.
In 1990 werd of initiatief van de Stichting Faenstermoune, die inmiddels de molen in eigendom had verkregen, begonnen met de restauratie van Koartwâld. Daarbij werd ook de machinekamer met de dieselmotoren geheel hersteld, wat de molen tevens tot een industrieel monument maakt. De nieuwe bovenas van Koartwâld was eerder onderdeel van de in 1964 afgebrande Puurveense Molen in Kootwijkerbroek. Voor zijn nieuwe toepassing moest hij iets worden ingekort. Op 30 september 1995 werd de restauratie van Koartwâld officieel voltooid.
De molen is aangewezen als rijksmonument en kan worden bezichtigd, en dat werd druk gedaan op Monumentendag, men kon tevens proeven van cake en Krûdkoeke. De informatie heb ik van internet, en eerlijk gezegd snap ik er helemaal niets van, de technische termen zijn voor mensen die van molens houden en er verstand van hebben. De molen staat jammer genoeg tussen huizen, dus het was lastig om foto’s te nemen, midden op de straatweg te gaan staan leek mij geen goed idee
Een gedeelte binnen in de molen, maar helaas teveel mensen voor goede foto’s.
Om met een molensteen om mijn hals te lopen, was me echt te zwaar, en mijn hals te dun. De molen wordt nog steeds gebruikt om tarwe te malen en is op zaterdagen te bezichtigen.
In het weiland stonden de afgedankte en roestige oude landbouwwerktuigen, wat altijd een mooi gezicht is.
En toen werd het bloody hot, daar heb ik totaal geen last van, waren er heel veel mensen constant aan het klagen over het slechte weer, nu wordt er geklaagd over de hitte, er zijn mensen die er echt niet tegen kunnen, en dan is het te begrijpen, maar laten we niet klagen, er zijn mensen die het heel wat zwaarder hebben dan degene die zich het kunnen permitteren om een eigen tropenrooster in te stellen. De Woningbouwvereniging had in hun oneindige goedheid besloten om de daken van de hokken te vernieuwen en op 13 juli werd er een aanvang gemaakt van de werkzaamheden. De daken werden door een enorme auto die ik gemakshalve maar een stofzuiger noem ontdaan van het grind.
§
Bij een temperatuur van ongeveer 16 graden, was het voor de mannen prima te doen.
Op 24 augustus, nadat het platte dak telkens op een vijver leek, werd er asfalt aangebracht, en op 31 augustus nieuwe randen om de daken. Er scheen licht aan de horizon, al duurde het al met al wel heel erg lang. Gister 13 september en bloedheet op de daken, was het dan zover, er kwamen twee mannen al het kunststof reinigen, helaas foutje gemaakt en Apeldoorn bellen had geen zin. De twee schoonmakers maar voorzien van een glas fris, want ze dropen van het zweet. En daarna, jawel toen kwam de enorme stofzuiger, die deze keer blies, het grind weer aanvullen, en de tegels opnieuw plaatsen.
Als ik ergens respect voor heb is het wel voor deze mannen, die met een temperatuur van ver over de 30 graden op de platte daken dit werk moesten doen. Een Shirt was omgetoverd tot een soort Arabische hoofdtooi, en ik moet zeggen het stond hem geweldig.
Dankzij het echt harde werk zijn de daken nu weer klaar, alleen vind ik het niet kunnen om met deze hitte mensen aan dit zware werk te zetten, overigens is al het kunststof nu wel smerig, maar een kniesoor die daar op let.
Ook Mandy heeft geen last van de hitte, in een werveling van haar danste ze om deze reu heen, ze wilde verkering, jammer genoeg bleek het later dat de hond is opgehaald, er was niemand bij wie hij hoorde, en ik hoop van harte dat de eigenaar het dier komt ophalen. Hartelijke groeten uit een tropisch Buitenpost.
Waar moet je beginnen, en wat nog belangrijker is, waar moet het allemaal eindigen. Geschokt, verbijsterd, verdrietig, haast alle emoties hebben we de afgelopen maanden doorstaan. Heel veel aanslagen door IS, met zo ontzettend veel slachtoffers, en het gaat maar door. Niemand heeft een oplossing en mensen hebben een ingebouwd zelfverdedigings systeem zodat het geweld in onze gedachtenwereld langzaam weer tot normale proporties zal komen. Vergeten doen we niet, maar het leven gaat door. De toestand in Turkije is er na de couppoging bepaald niet beter op geworden, en ook daar leven mensen in angst, en niet alleen in Turkije zelf maar ook in Nederland wordt het er niet beter op. Voor- en tegenstanders van Erdogan gaan elkaar het leven er niet makkelijker op maken, maar moet dit allemaal? Nee, ik ben voor Vrede, en met een beetje medemenselijkheid van alle betrokkenen moet dit toch in de hand te houden zijn. De kliklijnen staan open, en er zijn al ongeregeldheden gemeld. Ik zal wel een roepende in de woestijn zijn, maar doe niet mee aan het verraden van mensen, eens waren het allemaal landgenoten, laat dat voorop staan, ook al denken velen anders dan andere groeperingen. En vooral, laat de angst niet de overhand nemen, de wereld is zo mooi laten we kijken wat de natuur ons te bieden heeft, luister maar eens wat Joan Baez zegt en ga bij je zelf te rade, luister niet naar mensen die het kwade willen, en vergiet geen onschuldig bloed. Voor gelovige mensen zal dan het paradijs vanzelf in het verschiet liggen.
Herberg onder de Linden, Aduard (Groningen) ook al zo stil.
Ook de zomer liet ons dit jaar lang in de steek, de terrasjes bleven akelig leeg, heel veel regen, windhozen, hagelstenen zo groot als tennisballen zijn uit de lucht komen vallen en hebben voor heel veel overlast en schade gezorgd, maar toch ging de natuur door met mooi zijn, druppels of niet! Inmiddels hebben we een periode met prachtig zomers weer gehad. In het begin waren er heel weinig vlinders, maar ook dat is goed gekomen, vlinders en insecten zijn er weer volop, en wat is het heerlijk om nu de natuur in te gaan.
Dagpauwoog – Aglais io. Op mijn enige overgebleven Budlea.
Het hart van de Hortensiabloem – Hydrangea macrophylla
Goed beschermd door grote bladeren zag ik de knop van een Kalebasbloem (Squash)
De bijtjes, hommels en vliegen van allerlei soorten zijn druk in de weer met het verzamelen van stuifmeel of ze zitten gewoon rustig te genieten van de zon.
Deze Dambordvlieg maakt zich nergens druk om, de vlieg wordt ook wel grauwe vleesvlieg genoemd, en in het Latijn is het Sarcophaga carnaria, een mond vol voor een klein vliegje.
De zoetgeurende Kamperfoelie – Lonicera
Het Kleine Koolwitje – Pieris rapae is altijd moeilijk geweest om op de foto te zetten, maar deze keer had ik geluk twee voor de prijs van één.
Aan het doorgangspad achter huis staan Hazelaars, maar er heeft nog nooit een vruchtje aangezeten, nu lag er een takje op de grond, en jawel eindelijk maar toch!
Dit nijvere insectje had het zo druk, dat ik ben vergeten te vragen hoe zijn/haar naam was.
Gister is de Buitenposter feestweek begonnen, en dan wordt het a.s. woensdag weer erg druk in dit stille dorp, maar de laatste keer dat ik in het dorp liep was het erg stil.
Kerkstraat, Buitenpost op een donderdagmiddag.
Oorlogsmonument en het Witte kerkje, Buitenpost.
Mijn kleine York Mandy en ik lopen nog steeds samen een rondje om, ze heeft nieuwe strikken gekregen van een lieve dame uit Spanje, zij minder last van enorme linten en ik blij dat het nu eens blijft zitten zoals het hoort.
Hoe zit het eigenlijk, gaan we nog?
Nu zijn er weer veel buien en zit een wandeling er niet in, maar ach buikje kriebelen is ook heel erg fijn.
Inmiddels bloeien de Dahlia’s ook alweer volop, en iedere week zijn er nieuwe bloemen, ik wens iedereen een heel vredig en mooi weekend toe, geniet van de kleine dingen, er zijn er meer dan iemand zich kan wensen.
Nog een paar dagen en dan is de lente voorbij, hieronder wat er bloeide, maar eerst een gedichtje van Toon Hermans die in dit kleine gedichtje alles zegt, het is nog steeds van toepassing en het scheelt een stuk om niet meer ellende te hoeven vermelden van de afgelopen maanden, het zal nooit wennen, de mensheid is snel aan het verharden, maar dat weten we helaas allemaal wel.
Zoals zovelen van jullie heb ik genoten van iedere bloem die bloeide, en iedere kleine wandeling was er wel wat nieuws te zien. Wandelt iedereen even mee? De meeste bloemen van de lente zijn nu uitgebloeid, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Wat een prachtig boeket kleine tulpjes, maar niet alles is wat het lijkt, dit is de Allium voordat die volop in bloei staat.
Een poosje later in volle bloei, de Allium (Sierui – Look)
Tijdens een zoektocht was ik verrast toen ik de Wilde Daslook ontdekte ergens onder allerlei planten en struiken, de daslook (Allium ursinum) is ook een plant uit de Look familie, en is vrij zeldzaam in Nederland en Belgie, en in Nederland is de soort wettelijk beschermd. De daslook werd door onze Germaanse voorouders geassocieerd met de beer, Ursinum betekent “van de beren”, in de oude tijden dachten de mensen dat de beer zijn kracht aan dit kruid te danken had, zodat als mensen hiervan zouden eten, ze ook de kracht van een beer zouden krijgen. De plant wordt daarom ook wel berenlook genoemd, en in het Duits heet deze plant Barlauch. Ook wordt er wel gezegd dat de naam daslook is ontstaan omdat Dassen vroeger hun holen onder deze plant hadden. Een mooi, gezond en lekker plantje. Dat moet iemand anders ook gedacht hebben, want toen ik er voor de tweede keer heen ging, was de plant verdwenen.
Ook het Gevlekt longkruid (Pulmonaria) bloeide rijk met de vergeet-me-nietjes, die er toen nog tussen stonden. Gevlekt longkruid is niet alleen erg mooi om te zien, maar ook geneeskrachtig, en is daar al eeuwen lang om bekend, de jonge blaadjes zijn lekker in de sla, salades en soepen, er kan ook thee van worden getrokken, Longkruid bevat veel mineralen, waaronder Kiezelzuur, looistoffen en onder meer Kaemferol en Quercetine, die een sterkte anti-oxidante werking hebben, het kruid wordt dan ook medi- cinaal gebruikt om zweet uit te drijven en het is zoals de naam al zegt een goed middel voor de longen. (Pulmo betekent Long).
Tussen de klimop stond een eenzame witte Akelei – Aquilegia vulgaris, een paar stapjes met maat 36 van schoen moet kunnen om deze prachtig bloeiende bloem even op de foto te zetten.
In mijn tuintje bloeide de Moerasbloempjes – Limnanthes douglasii, het is een geweldige bodembedekker, die zichzelf zaait en twee keer per jaar bloeit. Na de bloei vormt zich het zaad, wachten op het rijp worden van de zaden en dan de bruine resten weggooien, het is n.l. ook een erg makkelijke plant, met ondiepe worteltjes.
Tussen een heg ontdekte ik het mooie overblijvende Ossentong – Pentaglottis sempervirens, ook dit is weer een gezond plantje, de bloempjes kunnen gegeten worden, en staan heel mooi op gebak of op een saldade. Het synoniem voor deze plant is Anchusa officinalis. De geslachtsnaam Pentaglottis komt van penta = vijf en glottis = tong. Sempervirens betekent “altijd groen”.
De altijd prachtige Pioenroos – Paeonia.
Veel van de lente bloemen zijn nu uitgebloeid of zien er door de laatste regenachtige dagen slecht uit, maar ook Mandy mijn kleine York, vindt dit weer helemaal niets, ze zat op de bank naar buiten te kijken en zag dat het regende, en zowaar ze keek verdrietig Geen bloemetjes en een moeder die telkens stil stond.
Ze had het helemaal gehad met die regen en daar zat maar één ding op
Tot slot nog een foto van een Friese hondeneigenaar met humor, vertalen hoef ik niet, want dit snapt iedereen.
Zo vaak horen en zeggen we waarom?Waarom pijn, ellende, verdriet, waarom ik, waarom nu juist hij/zij, waarom laat god dit toe, op de meeste van die vragen is geen antwoord, waarom natuurgeweld? Kijk daar kan je nog wat mee, de mensheid heeft vanaf het begin moeder aarde getart en uitgebuit, soms neemt ze wraak, een vulkaanuitbarsting, verwoestende orkanen, of zoals nu ook weer in Nepal een verschrikkelijke aardbeving. Natuurlijk zijn er wetenschappers die het allemaal uit kunnen leggen, maar ook nu zullen ontzettend veel mensen roepen waarom! Een van de weinige antwoorden die ik kan geven op mijn waarom, kan ik beantwoorden, gewoon via wat foto’s en dan weet ik waarom ik van de Lente hou.
Trompetnarcis stralend in de lentezon.
De weelderige bloei van de Forsythia (Chinees klokje)
Het Pronkklokje – Enkianthus-campanulatus, een echte lentebloeier.
Longkruid – Pulmonaria officinalis (niet alleen bijzonder mooi om te zien, maar ook een geneeskrachtig kruid)
Last but not least, de Sneeuwbal – Viburnum , die dit jaar heel veel bloemen had in mijn postzegeltuintje.
4 Mei is het Herdenkingsdag, en laten we niet alleen W.O.I en W.O.II herdenken, maar oorlogen die er zijn geweest in die 70 jaar dat W.O.II een einde nam, maar alle oorlogen nadien en de degene die er nu nog zijn. En ook hier weer het waarom, daar is ook een antwoord op, omdat mensen nu eenmaal de slechtste diersoort op aarde zijn, alleen heb ik ook heel veel keren waarom gedacht, bij W.O.II. Er was zo weinig verzet bij de Joodse mensen, de zigeuners en andere mensen die werden afgevoerd. Soms waren er maar een paar soldaten om heel veel mensen te laten aantreden om afgevoerd te worden, vaak lieten ze zich willoos wegbrengen naar het z.g. werk dat werd beloofd.
Foto van internet.
Er zijn Rabbijnen geweest die een dubieuze rol hebben gespeeld, en ook de toenmalige Paus Pius XII noemde men Hitler’s Paus, hij had Hitler immers gezegend en hield zich stil over de afschuwelijke Jodenvervolging. Ook hier in Nederland hebben heel wat mensen verraad gepleegd om er beter op te worden. Het had allemaal minder erg hoeven zijn, als de medemenselijkheid groter was geweest. Ook bij de eigen bevolking, zo moest mijn grootmoeder voor een paar aardappelen haar trouwring aan een boer geven, en zo zijn er heel veel verhalen waaruit blijkt dat het mensdom toch vreemd in elkaar zit, goed en kwaad is in ieder mens vertegenwoordigd en aan iedereen de keuze welke kant wint.
Opa en oma hebben het meegemaakt en kunnen er samen nog vaak over praten.
Op 5 Mei vieren we Bevrijdingsdag, voor velen is het gewoon een vrije dag geworden, waarop feest wordt gevierd, alleen veel ouderen weten nog hoe het was, we waren vrij oftewel bevrijd van het juk dat zolang op onze schouders had gelegen en zoveel mensenlevens had gekost, niet alleen van de soldaten, maar ook van de honger en ontberingen die al die jaren deel waren van het bestaan. De euforie ontaarde in het kaalscheren en met pek besmeuren van de vrouwen die het met Duitse soldaten hadden aangelegd (en ook velen van hen waren slachtoffer en lang niet altijd slecht) vergeten werd dat er veel vrouwen en meisjes zijn geweest die dit hebben gedaan om eten te krijgen voor hun kinderen of familie. Ik heb daar zo mijn eigen gedachten over en kan deze vrouwen en meisjes nog steeds niet veroordelen. Nu, meer dan 70 jaar na W.O.II zijn we nog steeds niet echt vrij, we worden gestuurd door regeringen, er zijn teveel wetten en regels die het leven moeilijk maken, juist voor de mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt, en heel hard hebben gewerkt om Nederland weer te herbouwen. Laten we nooit vergeten, maar laten we ook stil staan bij de tegenwoordige tijd, en laten we vooral medemenselijkheid betrachten waar het mogelijk is.
Vergeet-me nietjes, vergeet niet, vergeet nooit, en vooral vergeet niemand!
2013 is bijna verleden tijd en het was voor talloze mensen geen goed jaar, oorlogen, moorden, vandalisme, natuurrampen, faillissementen en nog veel meer ellende. Wel hebben we een lange en mooie zomer gehad en dat was vaak een reden om even alles te vergeten. De natuur heeft zijn uiterste best gedaan het leed wat te verzachten door een overvloed aan vruchten, bloemen, vlinders insecten enz. tevoorschijn te toveren waar iedereen met oog daarvoor zich kon koesteren in de weelde daarvan. Verwacht van mij geen winterse foto om een gelukkig nieuwjaar te wensen, ik heb genoten van de zon, de geuren en alles wat dartelde en fladderde vandaar is mijn wens voor iedereen
Distelvlinder – Vanessa cordui
Houtpantserjuffer – Lestes viridus
De regering is voor 2014 “voorzichtig optimistisch” waarbij vooral het voorzichtig niet uit het oog verloren mag gaan, de werkeloosheid neemt nog steeds toe en overal zie je winkels sluiten, Rutte II is een kabinet waar ik niet blij mee ben en ik denk dat er heel veel Nederlanders dat ook niet zijn. De eens zo goede zorg gaat verloren door de vele bezuinigingen en vooral voor de mensen die chronisch ziek zijn wordt het heel moeilijk. Bejaardenhuizen worden verzorgingshuizen en zijn dan alleen nog maar voor mensen die zich totaal niet meer kunnen redden op wat voor manier dan ook, triest dat juist die bevolkingsgroep die nu tot de vervloekte grijze golf is bestempeld daar het meeste last van zullen krijgen, wie hersens heeft en ze dan natuurlijk ook nog gebruikt weet dat het niet aan de vergrijzing ligt maar aan heel veel andere zaken die mis zijn gegaan onder Rutte en vorige kabinetten, maar het is wel makkelijk om de ouderen de schuld te geven, zij kunnen zich niet verdedigen.
Foto van internet
Foto van internet. Bedankt heren Rutte en Samsom jullie zullen er niet veel last van hebben!
Het is allerminst mijn bedoeling om zwartgallig te zijn tijdens het eten van een appelflap maar ik wilde dit gewoon even kwijt want op 31 december om 12 uur wordt het dan wel 2014 maar dat scheelt een paar tellen met 2013. Een dag kan soms heel lang duren maar de maanden vliegen voorbij, om nog even terug te gaan naar de prachtige zomer die we hebben gehad wat foto’s van die mooie tijd en hopelijk krijgen we in 2014 weer zoveel mooie dingen te zien als afgelopen jaar.
Ik wil alle bezoekers van deze site van harte bedanken voor hun reacties en de like’s, het is altijd leuk om te lezen hoe anderen er over denken als je wat hebt geplaatst, Word Press bedankt voor de altijd correcte en mooie wijze van plaatsen. Voor ik de foto’s plaats nog even een ontroerend filmpje na het overlijden van Nelson Mandela wat mij het meest heeft getroffen omdat de man al zo oud was dat hij nu gelukkig rust heeft.
De mooiste ode aan Nelson Mandela (18 juli 1918–5 december 2013)
Nog niet rijp of zoet genoeg
Iedere dag een onsje van overheerlijke bramen
Atalanta – Vanessa atalanta
Bloedrode heidelibel – Sympetrum sanquineum
Het heeft wel talloze mislukte foto’s opgeleverd want wat zijn ze snel
Kleine Vos – Aglais urticae
Tot slot mijn kleine hondenkind dat altijd mee was en zich prima heeft vermaakt en nieuwsgierig? Jawel!
Het is alweer herfst en bijna Halloween en wat is dat feest zonder pompoenen en kalebassen, vooral kinderen (uiteraard geholpen door hun ouders) maken er prachtige lampionnen van en uitgesneden kunnen ze mooi dienen als lantaarn die daarna weer gebruikt kan worden voor het Sint Maarten lopen. Dit jaar ben ik telkens op stap gegaan om het fenomeen eens vanaf het begin vast te leggen met de trouwe Coolpix. Het woord pompoen is afgeleid van het Latijnse woord pepon, wat door de zon gerijpt betekend. Er zijn heel veel soorten pompoenen en kalebassen en samen met de meloen, komkommer en de fles kalebas behoren ze tot de cucurbitacea oftewel de komkommerachtigen.
Het begin, de bloem van de kalebas (squash)
Pompoenen (er zijn een dozijn soorten van het geslacht Cucurbita) werden in Midden- en Zuid-Amerika al tussen 9000 en 7000 jaar v. Chr. verbouwd en al eeuwen geleden gebruikten de Indianen pompoenen bij hun dagelijkse voeding. De Indianen droogden stroken pompoen en daar vlochten ze matten van, ook roosterden ze stroken pompoen op een open vuur en aten ze daarna op. Toen de blanke kolonisten in Amerika kwamen zagen zij deze pompoenen en besloten toen dat ze ze ook gingen eten wat heel verstandig was en in de 16e eeuw werd de pompoen voor het eerst in Europa gekweekt. Nu komen ze voor in alle warme en gematigde streken van de wereld.
Terwijl de knoppen en bloemen doorgaan met uitkomen is er toch al een kleine kalebas die er het eerst wilde zijn
Er zijn veel gerechten waarin de pompoenpuree wordt verwerkt, zoals pompoensoep, pompoentaart, pompoencurry en pompoenbrood maar ook de zaden die oliehoudend zijn worden geroosterd en en gegeten. Naast de zaden zijn ook de jonge steeltoppen en de pompoenbloem eetbaar en wordt in b.v. Mexico dikwijls gebruikt als decoratie en garnering van gerechten, de pompoenbloem kan gevuld worden of er kan een deeglaagje om aangebracht worden en kan dan gefrituurd worden. Pompoenzaden zijn ook bijzonder gezond voor het menselijk lichaam, ze zitten vol koolhydraten, aminozuren, onverzadigde vetzuren, heel veel eiwitten en de belangrijke stoffen ijzer, zink, calcium, magnesium, vitaminen B, C, D, E en K. En net zoals bij de wortels zit er in de pompoen caroteen dus heel goed voor de ogen.
Een ander exemplaar groeit al flink
De reuzenpompoen (Cucurbita maxima) kan een omvang bereiken van meer dan een meter en kan dan wel 70 kg. wegen. De stengels kunnen een lengte van 10 meter bereiken, dus niet bepaald een gewas om in een klein tuintje te kweken. Vaak wordt de vrucht gebruikt als sier voor in huis en zelfs op tentoonstellingen en blijft indien gekoeld bewaard maandenlang goed. Het vruchtvlees is ook bijzonder goed geschikt voor baby’s en kleine kinderen, omdat het vruchtvlees zoetig is eten kinderen het graag en in de oude Engelse kruidenboeken wordt zelfs aanbevolen kinderen met een oogafwijking gekookte en fijn gemalen winterpompoen te laten eten. Er zijn heel veel recepten voor het bereiden van maaltijden met de pompoen maar voor de volwassenen is het raadzaam er een pittige soep van te maken met een peper, gember, paprika e.d.
Reuzenpompoen – (Cucurbita maxima) deze grote jongen is een kruiwagen vol, het begon net te regenen maar deze enorme pompoen moest toch even op de foto.
Kalebas (squash) is de verzamelnaam voor een flink aantal aan elkaar verwante gewassen, zoals pompoen, flespompoen, fleskalebas en courgette (zucchini). Het woord kalebas is van Perzische oorsprong. Kalebassen worden veelal gebruikt als decoratie en ook worden ze gedroogd en dan is de schaal vrij hard waardoor de uitgeholde vrucht dienst kan doen als gebruiksvoorwerp en ook versierd kan worden door ze te graveren, zo kan er van alles van gemaakt worden en het is nog leuk werk ook.
Kalebassen zijn een belangrijk element in de Marron samenleving (Marrons zijn gevluchte West-Afrikaanse slaven die in stamverband in de oerwouden van Suriname zijn gaan leven en hun afstammelingen) Deze Marrons maken van de kalebassen bewaarbakjes, kommetjes, bekers, lepels, kruiken en spanen, vaak worden ze versierd en de weinig gedecoreerde kommen worden gebruikt om rijst mee te wassen en voor ritueel gebruik.
Dit soort pompoenen heten Turkse Muts en zijn als decoratie bijzonder mooi van vorm en kleuren
Vaak wordt er gevraagd wat het verschil nu eigenlijk is tussen de kalebas en de pompoen en dan is het antwoord, de kleintjes zijn kalebassen en de grote zijn pompoenen, ik vind het zelf nog steeds moeilijk
HALLOWEEN en de Jack O’Lantern
Wereldwijd hoort de uitgesneden pompoen bij Halloween maar de naam van deze lantaarn met de enge uitgesneden gezichten is minder bekend alhoewel vooral in Amerika juist deze naam wel wordt gehanteerd. Het maken van de Jack O’Lanterns stamt uit Ierland en oorspronkelijk gebruikten de Ieren knollen om er lantaarns van te maken. Geëmigreerde Ieren ontdekten de pompoen en gingen die toen gebruiken omdat ze er veel geschikter voor waren dan knollen.
Er zijn heel veel verhalen over de oorsprong van de lantaarn maar de bekendste is toch nog steeds het verhaal van de smid Jack. Jack was een dronkaard, vechtersbaas en er was niet veel goeds aan hem. Op een avond kwam Jack de duivel tegen en die wilde Jack meenemen naar de hel, Jack was dan wel een slechte kerel maar hij was wel slim, hij wist de duivel in een boom te lokken en sneed toen snel een groot kruisteken in de stam van de boom zodat de duivel niet meer uit de boom kon komen. Toen de duivel aan Jack beloofde dat hij niet naar de hel zou hoeven haalde Jack het kruisteken weg en de duivel was weer vrij. Jaren later stierf Jack, maar in de hemel lieten ze hem niet binnen vanwege zijn slechte levenswandel, maar ook de duivel hield zich aan zijn belofte en Jack kon dus ook niet naar de hel. De ziel van Jack doolt sindsdien over de aarde, maar de duivel had hem nog wel een kooltje vuur toegegooid en Jack deed dat kooltje in een knol en kreeg daardoor in ieder geval een lantaarn om zijn weg te verlichten. Volgens de legende is de Jack O’Lantern vernoemd naar deze smid.
Foto van internet.
Uiteraard heb ik inmiddels pompoensoep gegeten al heb ik het niet zelf gemaakt, maar het was lekker en voor herhaling vatbaar
Niet eetbaar maar het is toch altijd weer mooi om in deze tijd de eerste paddenstoelen uit de grond te zien schieten, wat het zijn mag Joost weten en die weet het waarschijnlijk ook niet.
30 December nog net voor het nieuwe jaar en om de met vuurwerk gooiende jeugd op 31 december voor te zijn tussen de buien door nog maar een wandeling gemaakt met het hondenkind. Een brief die ik nog even zou posten kon ik bij me houden want de postbussen waren al verwijderd, dus op naar het Roukespaadsje, de wind was behoorlijk koud maar we zijn droog gebleven.
Tot mijn grote verbazing bleek er een boom van onder tot boven nog bedekt te zijn met elfenbankjes en dat in de winter! Het gaf ondanks dat het zo koud was door de wind een herfstgevoel.
Ook de schapen hebben het nog best, gras genoeg en gelukkig voor de dieren geen sneeuw en ijs, het liedje “Schaapje, schaapje heb je witte wol” gaat overigens niet meer op met alle modder waar de dieren met de vele regen van de laatste tijd in rond moeten lopen en liggen. Ze zijn er uiteraard op gekleed maar zij liever dan ik.
31 December mag dan eindelijk het vuurwerk afgestoken worden en hier heb ik van 10 uur ‘s morgens tot half 3 ‘ s nachts in dat ellendige geknal gezeten, Mandy was totaal van slag, heeft niet gegeten of gedronken, wilde absoluut niet naar buiten en volgens mij had ze super glue aan haar vachtje want ze was niet van plan me een ogenblik met rust te laten. Voor veel dieren is het dan ook helemaal geen feest.
Meiden bij elkaar blijven, er komt een bui!
Wat een feestelijke gebeurtenis moet zijn is de laatste jaren jammer genoeg toch niet zo als het hoort te zijn: Hulpverleners zijn meer en meer doelwit van geweld:
Hoewel grote incidenten lijken uitgebleven, zijn hulpverleners ook deze jaarwisseling doelwit geworden van geweld. In en bij Rotterdam raakten elf politiemensen gewond. Vier raakten gewond door vuurwerk, onder meer doordat ze rook hadden ingeademd. Zes agenten werden geslagen en een zevende werd gebeten. De ME moest worden ingezet omdat de brandweer werd gehinderd bij het blussen van een kerstbomenbrand.
Volgens de politie in Den Haag werd er opvallend veel zwaar vuurwerk naar hulpverleners gegooid. Drie agenten raakten gewond en diverse brandweerlieden werden bedreigd. In totaal zijn tien mensen aangehouden omdat ze gewelddadig waren tegen agenten. In Groningen waren zeven gevallen van geweld tegen hulpverleners. In de stad Groningen raakten twee agenten gewond. Bij een arrestatie in Hoogezand werd een agent geschopt en geslagen. In Dordrecht werden agenten en brandweerlieden bekogeld met flessen. Daarbij vielen geen gewonden. In Apeldoorn werd een brandweerman in zijn rug getrapt. Vorig jaar waren er op 1 januari 110 meldingen van geweldsincidenten tegen hulpverleners. Nog niet van alle regio’s is bekendgemaakt hoeveel geweldsincidenten er afgelopen nacht zijn geweest.
Voor veel mensen en dieren was de oudejaarsavond dan ook bepaald geen pretje en dat is toch allerminst de bedoeling!
Mijn eigen wens voor 2013 is dan ook, verdraagzaamheid, hulpvaardigheid en menslievendheid en uiteraard voor iedereen veel dagen met een gouden randje. Er is voor 70 miljoen euro aan vuurwerk afgestoken en nu maar hopen dat het heeft geholpen om de boze geesten uit te bannen!
Geen bloemetjes en een moeder die telkens stil stond.
♣ WELKOM OP DE SITE VAN ANN ♣ 