Het is bijna Kerstmis, en vanaf hier wil ik iedereen Prettige Kerstdagen, Merry Christmas, Feliz Navidad
Frohe Weihnachten, Noflike Krystdagen of Joyeux Noël wensen.

Iedereen die ziek of eenzaam is, veel sterkte!

Kerstmarkten waren er overal, en ook Buitenpost had er een in Dickenssfeer op 12 december j.l. Natuurlijk kan dit dorp
zich niet meten met de prachtige Dickens Kerstmarkt in Deventer, maar het was erg druk, gezellig en er waren flink wat
mensen die zich mooi hadden verkleed.

Het mooie kleine koekverkoopstertje stond tussen het dennengroen.

Deze vriendelijke dame maakte kerstengeltjes en andere voorwerpen van glas.

Dit gezelschap uit de 19e eeuw vermaakte zich uitstekend in de moderne tijd.

Ook deze dame vond het allemaal erg gezellig.

Schapenwol is van alle tijden.

Overal waren er kerstbomen versierd en stonden er kerststukjes op de kramen.

Dit hondje keek vol verbazing naar al die verklede mensen, maar wilde toch liever in 2015 zijn, er waren geen kluifjes.

Geen Dickenskleding, maar ze deden geweldig hun best, het meisje in het groene jack werd al roder in haar gezichtje en
ik ben maar snel doorgelopen voor ze ontplofte

Uiteraard was er nog veel meer te zien, eten, drinken en muziek, maar wat ik zelf toch wel heel mooi vond, was de
brandweerauto uit 1933, van de Gemeente Achtkarspelen. Er is jaren aan gewerkt om deze auto weer zo mooi te
krijgen, maar het resultaat is er dan ook naar.

De brandweerlieden uit 1933 zullen het soms wel koud hebben gehad in de open wagen met houten banken, maar ze
deden hun werk en hopelijk zijn ze altijd op tijd gekomen.

Na nog een lootje te hebben gekocht bij deze aardige dame die helemaal uit Dickens tijd hierheen was gekomen om voor
het goede doel lootjes te verkopen, ben ik naar huis gegaan, maar deze Kerstmarkt was een succes.

CHARLES JOHN HUFFAM DICKENS:

Zonder het boek “A Christmas Carol” uit 1843 zou er nu niemand zijn die Dickens zo zou vereren door er speciale
markten en festivals over te houden. Een blik in het leven van deze grote Victoriaanse schrijver.

 

Foto van internet.

Charles Dickens werd op 7 februari 1812 geboren in Landport bij Portsmouth,  Engeland, en hij was
één van de belangrijkste schrijvers tijdens het Victoriaanse tijdperk. Tot na de Eerste Wereldoorlog bleef hij Engelands
populairste schrijver. Naast zijn bijdragen aan tijdschriften zullen velen de boeken van Dickens kennen, of er verfilmingen
van hebben gezien. Onder meer “Oliver Twist”, “David Copperfield”, “Nicholas Nickleby” en “A tale of two cities” dit laatst
genoemde boek staat met 200 miljoen exemplaren op nummer zeven van ‘s werelds meest verkochte boeken. Zijn verhalen
kenmerken zich door het schrijven over de sociale misstanden, een heel goede verhaalopbouw, vreemde karakters en humor.

Foto van internet.

Charles Dickens was het tweede kind van de acht kinderen van John Dickens en Elizabeth Barrow. Op 10-jarige leeftijd
verhuisde de familie naar Camden Town in Londen, zijn vader was dan dichter bij zijn werk. Charles maakte de reis alleen
en met de postkoets, en had alleen brood, een boek en wat kleren bij zich,  deze reis beschreef hij in zijn bundel “The
uncommercial traveler”, het was een reis op een trieste regenachtige zondag en vergeten kon Charles dit niet zo snel.
De vader van Charles kwam in financiële moeilijkheden en in 1824 werd zijn vader en enkele familieleden opgesloten
wegens schulden in de toen beruchte gevangenis Marshalsea Prison. Charles Dickens ging op 12-jarige leeftijd werken
in Warren’s Shoe Blacking Factory, (een schoensmeerfabriek) en werkte daar 10 uur per dag in een vervallen magazijn 
bij een stinkende rivier. Daar leerde hij de arbeidsomstandigheden kennen, die later een belangrijk thema zouden
zijn in zijn werk, evenals de gekwetste kinderzielen.

Foto van internet.

Voor Charles was Londen een verbazingwekkende plaats, een plek van extreme rijkdom en mensonterende ellende en
armoede. De stad lokte veel mensen en toen Charles Dickens er kwam wonen had de stad anderhalf miljoen inwoners,
toen hij overleed waren er dat drie en een half miljoen. In 1842 reisde hij naar de Verenigde Staten, en ging daar
pleiten voor de afschaffing van de slavernij, het werd een ontgoochelende reis voor hem, en zijn ervaringen schreef
hij in “American Notes” uit 1842. In 1844 ging hij naar Italië, in 1846 naar Zwitserland, en alles wat hij beleefde op
zijn reizen beschreef hij in zijn boeken. Hij ging in 1850 wonen in Wellington Street 16, en dat huis staat er nog. Van
1853 tot 1870 ging Dickens zich toeleggen op het voorlezen, en daarvoor had hij zijn teksten ingrijpend bewerkt.
Naast schrijven deed Dickens aan liefdadigheid, voerde hij campagne voor de volksgezondheid, de huisvesting en
opvoeding. Hij reisde en wandelde veel, en aangezien hij aan slapeloosheid leed, ook ‘s nachts, door zijn vriendschap
met enkele politieofficieren kwam hij in nauw contact met misdadigers, portiers, nachtwerkers, prostituees en daklozen,
waardoor hij voor zijn boeken veel inspiratie opdeed.

Dickens is 22 jaar getrouwd geweest met Catherine Hogarth, maar mede door zijn verhouding met de jongere actrice
Ellen Ternan, ging het echtpaar uit elkaar. Ze hadden samen tien kinderen. Vanaf 1860 ging het slechter met zijn
gezondheid en Charles Dickens, een bijzondere man, met fouten maar ook met een groot hart overleed in Gad’s Hill
Place in Rochester, Kent op 9 juni 1870 op 58-jarige leeftijd. Op voorspraak van koningin Victoria en tegen zijn wil
werd hij begraven in de Poet’s Corner in Westminster Abbey in Londen. Hijzelf had de voorkeur gegeven aan het
familiegraf in Highgate, waar later zijn tijdgenoot Karl Marx  begraven zou worden.

Foto van internet.

Een still uit de film “A Christmas Carol” met Jim Carrey als Ebenezer Scrooge. Charles Dickens zal nooit vergeten worden

Advertentie

De wolken jagen langs de lucht of ze haast hebben, en de storm rukt aan de kale takken van de bomen, af en toe klettert de hagel tegen de ramen, het is onstuimig weer en goed in huis te blijven. Het is vandaag zaterdag 20 december 2014 en over 5 dagen is het Kerstmis, het feest van de Vrede en in de mensen een welbehagen. Allereerst wil ik dan ook iedereen prettige feestdagen toewensen.

Nog even de Afsluitdijk over en we zijn in 2015 aangekomen. Het was geen goed jaar, overal op de wereld was oorlog, de misdaad tiert welig, moord en doodslag zijn aan de orde van de dag, de zorg in Nederland wordt totaal uitgekleed, het was het jaar van de vliegtuigramp met de MH17 in de Oekraïne, de ebola uitbraak in vele landen, de opkomst van de Islamitische Staat, de vele faillissementen, ontzettend veel werkelozen, meer dan 60.000 daklozen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Geen vrolijke berichten? Ja zeker wel, als ze er niet zijn moet je ze maken nietwaar.

6 Augustus was het Natuurmarkt in en om de Kruidhof in Buitenpost, altijd een gezellige en drukke markt met natuurlijk even wandelen in de Kruidhof zelf.

Het was heerlijk warm weer en de zomer was lang en mooi.

Als je daar behoeft aan had kon je je zelf opladen in een piramide, daar had ik dus zelf geen behoefte aan maar het was leuk om te zien.

Al is de tuin nu nog zo vol, er is altijd wel een plantje dat zo nodig mee moet naar huis.

Het verse fruit, de honing, de verschillende kaassoorten, de biologische producten, alles ging snel over de toonbank.

De jeugd vermaakte zich uitstekend in de mooie speeltuin van de Kruidhof, al dachten deze vaders waarschijnlijk “wij willen nu om een kostelijke gouden pilsje met een mooie schuimkraag”.  Het was een mooie middag en helemaal met lege handen ben ik dan ook niet thuisgekomen.

Even een sprong in de tijd, in Groningen, Oude Boteringestraat 11 komt een mooie nieuwe boekenzaak “De Gekroonde Mandril”, waar ook kunst en diverse andere zaken te koop zijn. Inmiddels wordt er al gedraaid en voor de prijzen hoeft niemand het te laten. Vanaf 2 euro zijn er heel veel mooie boeken te koop. Na sluitingstijd bleven zoon Geert, Arnold (superchef) en ik nog wat napraten en toen kwam de straatzanger en gitarist Rod Niangandouma er gezellig bij. Arnold had voor wat hapjes en drankjes gezorgd en het werd een klein maar super mooi feestje. Rod heeft prachtig gezongen en gespeeld en wij zongen mee, zodat het voor mij een onvergetelijke middag is geworden.

Rod stemt de gitaar.

Rod zong vol overgave een mooi Frans chanson.

Voor mensen die “De Gekroonde Mandril” gaan bezoeken zal deze mijnheer voor velen geen onbekende zijn en met zijn hulp krijgt u wat u zoekt. Met mooie boeken, DVD’s en na een liefdevol afscheid van elkaar heb ik ‘s avonds nog lang nagenoten. Rest mij nog om iedereen prettige feestdagen en een gezond en voorspoedig 2015 te wensen. Voor alle bezoekers uit het buitenland ook deze wens!

Wat er in 2015 ook gebeuren zal, moed houden want achter de wolken schijnt de zon, allen die het moeilijk hebben, eenzaam zijn of verdriet hebben veel sterkte gewenst. Een lieve groet uit Buitenpost.

Ann en Mandy.

Heinz Wallisch is geboren op 19 april 1945 in Groningen en overleden in Groningen eind januari begin februari 2012. Wallisch was muziek- en literatuurcriticus, taalredacteur, lector en lexicograaf. Zondag 26 februari ben ik in zijn huis in Paddepoel, Groningen geweest waar een ploeg mensen bezig waren om het huis leeg te halen en ik stond even aan de grond genageld. Heinz Wallisch die ik weleens wat boeken had verkocht bleek geen verzameling te hebben maar letterlijk tonnen boeken te bezitten, er waren maar kleine paadjes waar je kon lopen en dat toen er al heel wat boeken, tijdschriften, kranten e.d. waren verdwenen.

Foto’s nemen was vrijwel onmogelijk door gebrek aan ruimte en licht, maar dit was een stukje van het kantoor.

Inmiddels is het huis leeg en bezemschoon, maar ik wil toch even ingaan op het leven van deze toch wel bijzondere man. Vanaf zijn 15e jaar doorliep hij, naast zijn school- en studietijd vrijwel alle disciplines van het boeken- en uitgeversvak en vanaf het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw was hij in diverse landen werkzaam voor de uitgeverij van de Europese Commissie te Luxemburg. Hij publiceerde in dag-, week- en maandbladen en in andere media in binnen en buitenland en sinds de zomer van 2006 was hij verbonden aan het elektronische cultuurtijdschrift All art is quite useless van Rond1900.nl. Ook schreef hij blogs op tal van websites zoals cultuurtempel.blogspot.com, in Duitsland op kulturtempel.blogger.de, in België op blog.seniorennet.be/cultuurspectrum en nog vele andere websites onder meer in Engeland en Frankrijk. Ook schreef Wallisch af en toe in de boekentijdschriften Boekenpost, De Boekenwereld en andere print-media.

Een stukje van de huiskamer waarachter een piepklein keukentje was.

In 1966 verscheen zijn boekje Gavarni met 32 tekeningen uit de Mascarade Humaine van de Franse kunstenaar Paul Cavarni (1804 – 1866) en in 1987 is zijn overzichtswerkje 125 Jaar symfonieorkest in Groningen uitgekomen. Samen met Bert Oling publiceerde hij in 2003 de Geïllustreerde Muziekinstrumenten Encyclopedie, waarvan vele vertalingen, verspreid over (vooral Oost- en Zuid-) Europa, zijn verschenen. In de Engelstalige gebieden, Groot Brittannië en de VS is het boek een geweldige bestseller geworden.

Lithografie (steendruk) van Paul Gavarni “Les Oriëntales”

In 1911 zijn Prof. dr. Jan Minderhoud en Heinz Wallisch begonnen aan een boek over de Geschiedenis van anderhalve eeuw orkest in Noord-Nederland, over het ontstaan en de ontwikkeling van het oudste symfonieorkest van ons land in Groningen. Op 14 november 2012 zal het boek worden gepresenteerd op de dag dat het orkest exact 150 jaar zal bestaan, helaas Heinz Wallisch is overleden en kan niet meer meewerken aan dit boek. Na enkele e-mails en telefoontjes kwam er taal nog teken van Wallisch die aanwezig zou zijn bij het overleg over het Jubileumboek en nadat Prof. dr. J.M. Minderhoud de politie heeft gewaarschuwd bleek het dat Heinz Wallisch al een poosje was overleden. De man die bekend stond om zijn ontzettend veel schrijfsels en ook heel veel wist van componisten en klassieke muziek is niet meer en Groningen mist nu een markante persoonlijkheid die ook vaak te zien was bij antiquariaten en boekhandels.

Heinz Wallisch met zijn hondje Amber op de Vismarkt in Groningen.

Heinz Wallisch was ook een dierenliefhebber en zijn twee hondjes en meerdere katten zijn naar het asiel gebracht, al met al een triest einde van een vol leven, alleen een advertentie op een internetkrant en enkele stukjes in de regionale bladen die nog wat aandacht aan hem hebben besteed, het heeft mij dan ook wel wat gedaan om te zien hoe het huis van deze toch eenzame man werd ontdaan van een leven lang verzamelen van boeken, tijdschriften, kranten, fotos, prenten en wat schaarse meubeltjes. R.I.P. Heinz Wallisch, ik hoop van harte dat er voor de dieren een tehuis zal worden gevonden.

Mijn complimenten voor deze foto en mijn excuses aan Focus dat ik deze gebruik.

Robert Long was het pseudoniem van Jan Gerrit Bob Arend (Bob) Leverman (Utrecht, 22 oktober 1943 – Antwerpen, 13 december 2006). Robert Long was schrijver, componist, cabertier, televisiepresentator maar vooral zanger. Je vond/vindt zijn nummers geweldig of je haat ze (tenminste zijn keiharde teksten) en ik behoor tot de eerste categorie. Nog steeds luister ik naar zijn mooie teksten en zijn stem,  ik ben het nog steeds met hem eens of ik word ontroerd door veel van zijn lyrics, zoals o.a. Moederziel alleen, Homo Sapiens, Heeft een kind een toekomst, Jij en ik, Allemaal angst, Moeders (voor de dwaze moeders van Argentinië) en veel andere songs. Overdonderd door al het nieuws waarvan het laatste het verschrikkelijke bloedbad in Noorwegen is, de vreselijke hongersnood in de Hoorn van Afrika en overal de berichten over moord en zelfmoord luister ik naar Robert Long en denk daarbij hoe weinig er in de jaren is veranderd. Voor mij was Robert een bijzonder mens die teksten heeft achtergelaten waarin voor iedereen wel wat herkenbaars zit.

De jeugdjaren van Robert Long waren erg moeilijk voor hem en zijn gescheiden moeder, hij werd geboren in Utrecht maar is opgegroeid in Ederveen en zowel hij als zijn moeder kwamen regelmatig in aanvaring met de veelal orthodox-protestante dorpsbewoners, vooral toen bekend werd dat Robert homoseksueel was, door deze weerstand die zijn levensstijl bij de dorpsgenoten opriep kwam hij mede tot zijn artistieke verzet, in 1996 verwoordde hij deze periode in het lied perebloesem waarin hij in de laatste strofe al zegt “Maar ik weet wel, als God bestaat, dan is hij niet gereformeerd”.

Na een korte tijd te hebben gewerkt als etaleur bij de HEMA ging Robert optreden als artiest, onder de naam Bob Revvel richtte hij in 1963 de band The Yelping Jackals op en in 1967 stapte hij over naar naar de band Gloria, later Unit Gloria. In die tijd was zijn grootste hit The Last Seven Days, een nummer dat ik hieronder plaats omdat er zoveel waarheid in schuilt al was Robert Long in die tijd nog gematigd wat teksten betreft.

In het begin zong Robert in het Engels maar al snel veranderde dat in zelfgeschreven Nederlandstalige nummers. Vanaf 1971 zong hij solo onder zijn artiestennaam Robert Long (een naam die hij geschikt vond vanwege zijn lengte van 1.92) Vanaf 1971 werden zijn teksten ook meer maatschappijkritisch en werden hierin de Amerikaanse politiek en de Nederlandse maatschappij behandeld (maar wel met de nodige ironie). Na een moeizame start van zijn solocarrière steeg hij in korte tijd naar de hoogste regionen van de albumhitparades toen zijn eerste LP met Nederlandse teksten op de markt kwam (Vroeger of Later – 1974) hiervan werden meer dan een half miljoen exemplaren verkocht en de LP behoorde 118 weken bij de beste verkochte albums, waarvan drie keer op de eerste plaats. Van zijn tweede album Levenslang werden er ook honderdduizenden verkocht, in 1977 kreeg hij de eerste van zes Edisons.

Voor Robert Long gewoon wat hondsdraf, klein maar o zo mooi omdat je vóór het milieu en tegen het kapitaal was.

Robert verwoordde het onbehagen in zijn teksten dat vooral onder grote groepen jongeren leefde maar zijn felste teksten waren gericht tegen de kerk, de paus en het christendom, wat mensen doen uit naam van jezus of god is heel duidelijk weergegeven o.a. in het bekende Jezus Redt. Provoceren deed hij zeker en in de jaren tachtig heeft hij samen met Leen Jongewaard een serie van drie theaterprogramma’s gemaakt: Duidelijk zo!? (1980), Tot hiertoe (heeft de Heere ons geholpen) (1982) en En het bleef nog lang onrustig in de stad (1983). Robert en Leen schapte behoorlijk hard aan tegen de heilige huisjes en trokken ten strijde tegen burgerlijkheid en calvinisme. Er kwamen woedende reacties vooral uit de hoek van orthodoxe protestanten zoals de SGP, de EO en achterban en vanuit katholieke kringen, wat het duo alleen maar stimuleerde zodat ook het evangelisten echtpaar Lucas en Jenny Goeree de volle laag kregen. Na de derde voorstelling met Leen Jongewaard wilde Robert Long weer soloprojecten gaan maken en kwam er een eind aan de samenwerking, wat voor Leen Jongewaard een behoorlijke klap was. In 1984 kreeg Robert een Gouden Harp.

Robert Long is op 13 december 2006 om 23.00 overleden aan kanker in het ziekenhuis in Antwerpen en op 23 december 2006 begraven op de Haagse begraafplaats Sint Petrus Banden, op het grafmonument staat een beeld van de Vlaamse kunstenaar George Minne (1866 – 1941) een “geknielde jongeling”, waarvan het oorspronkelijke ontwerp gebruikt is voor een fontein in Gent. Ondanks al zijn felheid is het toch ook ironisch dat hij is begraven op een Rooms Katholieke begraafplaats, het waarom is misschien alleen bekend bij zijn vroegere vriend en manager Kristof Rutsaert waar Robert in 2005 mee is getrouwd. Op het monument staat ook een zin te lezen die Robert Long zelf heeft uitgekozen in zijn lied Grafschrift “Iemand, in elk geval één, heeft er van hem gehouden”, wie dat is geweest weet eigenlijk niemand want Kristof Rutsaert was toen Robert dit schreef nog niet in zijn leven, misschien heeft Robert Long daar zijn moeder wel mee bedoeld maar dat is koffiedik kijken.

Take it or leave it, all we are is dust in the wind!

Aan het weer zou je niet zeggen dat de lente al dichtbij is, en ook de wereld ziet er niet bepaald zonnig uit. Er staan weer landen in brand er wordt gemoord, uit wiens naam dan ook, presidenten verdwijnen, de monarchie van Bahrein wankelt en in Libië is het een waar bloedbad aan het worden, ook in Egypte, Tunesië, Jemen en Iran neemt de onrust toe maar toch even wat lichtpuntjes in het duister, hier en daar steken de eerste krokusjes hun hoofdjes boven de grond en de sneeuwklokjes bloeien, onderstaande foto is van vorig jaar maar ik zie echt uit naar de lente met al z’n prachtige lichtgroene tinten en bloemen, laten we wat er ook gaat gebeuren moed houden en het mooie blijven zien al is er veel kwaad op deze aardkloot.

Wat dit allemaal met Nostradamus te maken heeft is een van zijn voorspellingen nl.:

2005 – 2015 “Eerste Globale Oorlog” zal Europeanen en Islamieten zwaar treffen. Volgens Nostradamus is de eerste grote gebeurtenis die ons te wachten staat de vorming van een nieuw soort Verenigde Naties, waarin de Islamitische landen de handen in elkaar zullen slaan. De vorming van een Islamitische Statenbond, versus een statenbond van alle niet Islamitische staten.

Sceptici zullen dit wegwuiven als prietpraat en toch zit er veel in deze voorspelling als we kijken naar bovengenoemde landen, de ayatollahs staan achter de betogers en de Noord-Afrikaanse tak van Al-Qa’ida steunt de demonstranten en noemen de strijd die gaande is een “Islamitisch ontwaken” presidenten verdwijnen en Muammar Khaddafi/Kaddafi of hoe ze de man ook noemen zal geen stand kunnen houden, dat deze moordende onverlaat van het toneel verdwijnt na zo’n 42 jaar lang de macht in handen te hebben gehad is een goede zaak, maar wat komt er voor terug een streng Islamitische leider? Als dat in de andere onrustige landen ook gaat gebeuren dan is het begin van een Islamitische Statenbond zeker geen sprookje dat verder geen aandacht behoeft. Nostradamus is een zeer omstreden figuur die zowel heel veel aanhangers heeft als mensen die hem afdoen als een charlatan, en toch heeft Nostradamus in zijn Kwatrijnen veel voorspeld dat is uitgekomen en daar kan niemand omheen.

                             

Nostradamus geschilderd door zijn zoon Cesar                                 Nostradamus, ten tijde van Catharina de Medici

Nostradamus, Latijn voor Michel de Nostredame werd geboren op 14 december 1503 in Saint-Rémy-de-Provence en is overleden op 2 juli 1566 te Salon-de-Povence. Hij is apotheker geweest en hoewel hij uit de Faculteit der Geneeskunde van Montpellier is gezet beoefende hij de artsenij, ook beoefende hij de astrologie zoals velen van zijn collega’s uit de renaissancetijd, maar Nostradamus is vooral bekend geworden als ziener en auteur van Les Prophéties. Zijn kwatrijnen zijn volgens velen voor meerdere uitleg vatbaar en daar zal ik niet tegenin gaan, wel heeft hij Napoleon, Hitler, het terrorisme in Europa en vele andere zaken voorspeld terwijl hij toch in de 16e eeuw leefde, nogmaals alles neem ik ook niet strikt aan maar dat hij een ziener was wel. In 1531 werd Nostradamus uitgenodigd door een vooraanstaand geleerde, Julius Caesar Scaliger (de vader van de grote taalkundige Josephus Justus Scaliger, die hoogleraar in Leiden zou worden), om naar Agen te komen, hij trouwde hier met (waarschijnlijk) Henriëtte d’Encausse, zij kregen samen twee kinderen. In 1534 overleden zowel zijn vrouw als zijn kinderen aan de pest en Nostradamus ging opnieuw aan het reizen door Frankrijk en naar Italië. Bij zijn terugkeer in 1545 staat hij de prominente genezer Louis Serre bij in diens gevecht tegen de grote pestuitbraak in Marseille, Salon-de-Provence en de regionale hoofdstad Aixen-Provence. In 1547 vestigde Nostradamus zich in Salon-de-Provence en trouwde de rijke weduwe Anne Ponsarde met wie hij zes kinderen kreeg, drie dochters en drie zonen. Eind juni 1566 maakte hij een uitgebreid testament op, hij leed aan jicht die zich ontwikkelde tot oedeem in die tijd waterzucht genoemd en dat was pijnlijk en maakte het bewegen hem nagenoeg onmogelijk. Op de avond van 1 juli vertelde hij zijn secretaris Jean de Chavigny dat hij bij zonsopkomst niet meer in leven zou zijn, de volgende morgen trof men hem dood aan. Hij werd begraven in de lokale Franciscaanse kapel en werd herbegraven in de Collégiale St-Laurent tijdens de Franse Revolutie, zijn graf bevindt zich daar nu nog.

De graftomde van Hendrik II van Frankrijk en Catharina de’ Medici, na de dood pas samen, Hendrik had tijdens hun hele huwelijk een maitresse, Diana de Poitiers, die mede de kinderen van Hendrik en Catharina opvoedde, Catharina was alleen goed voor het baren van de kinderen.

Catharina de’ Medici gemalin van Koning Hendrik II van Frankrijk was een groot bewonderaar van Nostradamus, zij ontbood hem om naar Parijs te komen om horoscopen te maken voor haar en haar kinderen, ze benoemde hem tot Raadgever en Buitengewoon Geneesheer van de Koning, en daar was het dat hij één van zijn voorspellingen deed die ook daadwerkelijk is uitgekomen en bepaald niet wazig was.

Centurie 1, Kwatrijn 35

De jonge leeuw zal de oude overwinnen – Op het krijgsveld van een enkelvoudig duel. – In een kooi van goud worden zijn ogen doorboord. – Twee klassen; één zal erna een wrede dood sterven.

Er werd een toernooi georganiseerd waar ook de oudere Koning Hendrik II aan deel zou nemen. Een jonge Kapitein van zijn Schotse garde, Montgomery, kende de voorspelling van Centurie 1, Kwatrijn 35 en stond erop dat het duel tussen hem en de koning afgelast zou worden. Hendrik wilde er niets van weten en bij de eerste twee aanlopen kregen geen van de twee tegenstanders de ander uit het zadel. Bij de derde aanloop kwam de lans van Montgomery tegen de helm (de gouden kooi) van het gouden harnas van Hendrik en diens oog werd uitgestoken. Na 10 dagen van folterende pijn stierf Hendrik en beide heren hadden een leeuw in hun wapen.

Sint Malachias: Werkelijke naam Máel Máedóc

Ook deze van Ierland afkomstige katholieke priester was een ziener, geboren in Armagh in 1094 en overleden in Clairvaux op 2 november 1148, hij kreeg visioenen en voorspelde alle pausen vanaf Innocentius II die paus was toen Malachias zijn visioenen kreeg en bij wie hij op bezoek was geweest. In trance werden hem alle pausen onthuld die zouden komen tot aan het einde van de wereld (dit is in mijn inziens het eind van het Vaticaan met al zijn pracht en praal en een gewone man die zichzelf als plaatsvervanger van god ziet, dus eigenlijk het einde van het Rooms Katholieke geloof zoals het eeuwenlang is geweest) Volgens de Pausen profetiën van Malachias die 112 pausen omschreef, soms naar wapens, familienamen, of plaatsen waar ze vandaan kwamen, zijn we aangekomen bij paus 111 Benedictus XVI, Malachias beschreef hem als De Gloria Olivae (De Glorie van de Olijf) de Benedictijner orde waaraan de paus zijn naam ontleent, voert een olijftak in zijn wapen. De laatste paus die hij omschreef die het einde van de wereld (of het einde van het grote Rooms Katholieke geloof) zou meemaken zou Petrus Romanus heten en Malachias beschreef het als volgt:

“Tijdens de laatste vervolging van de Heilige Roomse Kerk zal de stoel bezet worden door Petrus de Romein, die zijn schapen zal hoeden in woelige tijden: en wanneer hieraan een einde komt, zal de stad op de zeven heuvelen verwoest worden, en de Grote Rechter zal zijn volk oordelen”.

Misschien en hopelijk zal het doemdenken zijn dat er ooit een Islamitische Statenbond  zal komen, maar zieners hebben het lang niet altijd mis gehad, onderstaand figuur, moordenaar van velen is op zijn retour en al zegt zijn zoon dat alles normaal is we zullen het moeten afwachten, maar Khaddafi heeft zijn glorietijd gehad en er sterven mensen voor een ideaal.

En als Malachias gelijk krijgt heeft Vaticaanstad ook zijn langste tijd gehad, het kan nog jaren duren en ook ik ben niet zo om alles blindelings te geloven, maar dat Vaticaanstad zijn macht en miljarden kwijt zou raken daar zou ik echt niet mee zitten, de tijd zal het leren en waarschijnlijk maak ik het niet meer mee, in ieder geval is het een heel eind lezen geworden en ieder mag voor zich eruit opmaken wij hij/zij wil.

Vaticaanstad een eigen staat binnen een land met een eigen koning die zich ver boven alles verheven voelt.

Een klein gedeelte van de schatten in het Vaticaan museum.

De foto’s zijn uiteraard van internet.