De ingang van de Bonifatiuskapel

Vanuit het museum zijn we naar de Bonifatiuskapel gereden, dit is een rooms-katholieke bedevaartskapel en er omheen is een
parkje aangelegd, hierin staan 14 kruiswegstaties van de beeldend kunstenaar Jac Maris. Het was heerlijk weer en ook hier was
het zo stil dat we daar met z’n drieën waren, wat een rust, alleen het ruisen van de bomen en de vogels die zacht aan het zingen
waren. Geloven of niet maakt totaal niets uit, we werden er zelf rustig en stil van en het was heerlijk om daar te zijn.

Het glas in lood raam bij de ingang.

De kapel is een ontwerp van Hendrik Willem Valk, en werd gebouwd in 1934, op de fundamenten van een niet voltooid ontwerp
van Valks leermeester Wolter te Riele. De eerste steen werd gelegd op 5 juni 1934 (Bonifatiusdag), en twee maanden later, op
6 augustus kon de kerk al worden ingewijd, ik neem aan dat er nadien nog wel flink wat aan gewerkt zal zijn, want twee maanden
is wel heel erg kort voor dit prachtige gebouw, met kapellen en gangen met bogen in de stijl van de Romaanse
architectuur, wat een heel oude aanblik geeft.

De bedevaartskerk is ingericht als een Romeins amfitheater, waarvan op de foto een gedeelte. De meer dan 1.600 zitplaatsen
zijn in een halfrond gesitueerd, en het altaar en de zitplaatsen zijn overdekt. Om de bezoekers de verbondenheid met de natuur
te laten ervaren is tussen de zitplaatsen en het altaar een onoverdekte, zogenaamde “Lichthof” en bovenlangs de zitplaatsen
bevindt zich een processiegang, waarlangs de geschiedenis van Bonifatius wordt weergegeven.

Het altaar, daar achter kunnen kaarsen worden gebrand, en zowel Geert als Richard hebben een kaars opgestoken voor iedereen
die zij lief hebben, niet uit puur geloof, maar echt uit het hart, en daar gaat het ook om.

In het park staat het beeld van Bonifatius, het is vervaardigd uit Franse kalksteen en is gemaakt door Gerrit Bolhuis, op 5 juni
1962 is het beeld onthuld door prinses Beatrix. Op de vier kanten van de sokkel staat in het Latijns de volgende tekst, die ik voor
het gemak maar even vertaal – Hier werd Bonifatius het levenslicht ontnomen. 754. Hier ging voor Friesland het licht van het
evangelie op. In Crediton in Engeland geboren; Bonifatius, in Dokkum in Friesland overleden; in Fulda in Duitsland begraven.

Volgens de overlevering probeerde Bonifatius aan een zwaardslag te ontkomen door een boek boven zijn hoofd te houden en op
veel afbeeldingen staat hij dan ook met een boek met een zwaard er doorheen.

Ook staat er in het parkje een bronzen beeld van Titus (Anno Sjoerd) Brandsma, Nederlandse karmelietenpater, hoogleraar,
publicist en in W.O.II verzette hij zich tegen de Duitse bezetters. Geboren te Ugoklooster bij Bolsward op 23 februari 1881 en
overleden in concentratiekamp Dachau op 26 juli 1942. In opdracht van het bisdom Groningen maakte kunstenares Natasja
Bennink in 2004 dit beeld.

Het was goed rusten bij de heilige bron, daarover bestaan veel verhalen, maar die verwijs ik naar de sagen, mythen en legenden.
Volgens de gemeente Dongeradeel komen er elk jaar tussen de 25.000 en 40.000 pelgrims naar het processiepark en de kapel.

WIE WAS BONIFATIUS:

Op school leerden we allemaal jaartallen en één daarvan was; 5 juni 754, Bonifatius bij Dokkum vermoord. Toch een fout, in Crediton
(nabij Exeter in Zuidwest-Engeland) werd bij een adelijke familie een zoontje geboren, hij kreeg de naam Wynfreth, maar het is niet
zeker dat hij in 672 is geboren, het kan ook 675 zijn geweest. In allerlei geschriften wordt hij Winfried genoemd, en daar hou ik het
maar bij. Op 7-jarige leeftijd besloot Winfried, tegen de wil van zijn vader, in te treden in een klooster. Toen zijn vader ernstig ziek
werd en bijna overleed, zag hij het als een teken en Winfried kreeg toestemming. Eigenlijk beginnen de sagen, mythen en legenden
dus al bij zijn geboorte, drie jaar scheelt een stuk. In 716 verliet Winfried Engeland om een eerste missie-expeditie naar Friesland te
ondernemen. Het werd een mislukking, De Friezen, die hun eigen goden, waaronder Donar en Wodan aanbaden, moesten niets hebben
van een andere god en ook de koning van Friesland Radboud of Radbod (Fries: Redbad) was het christendom vijandig gezind. Er werden
maar weinig zieltjes gewonnen en Winfried vertrok uiteraard zeer teleurgesteld. Een andere missionaris, Wulfram was het bijna gelukt
koning Radboud te dopen, maar toen de koning al met één been in het doopvont stond, vroeg hij waar dan zijn familie en zijn helden
waren, dat wist Wulfram niet en Radboud die dacht dat ze dan in de hel waren, hield het voor gezien, hij ging liever naar zijn voorouders.
Deze legende werd later toegeschreven aan Bonifatius.

Schilderij van Bonifatius van Alfred Rethel (Foto van internet)

In 718  of 719 vertrok Winfried naar Rome om met paus Gregorius II te spreken over zijn rol in het kersteningsproces. De paus
gaf hem de opdracht om naar het gebied ten oosten van de Rijn te gaan waar de Germanen en Franken woonden. Paus Gregorius
gaf Winfried de naam Bonifatius (Hij die goed doet of Weldoener). In die tijd verbleef Bonifatius veel in de bisdommen in Utrecht
en Antwerpen. Het reizen beviel Bonifatius prima en hij ging in die periode geregeld naar Rome om overleg te plegen met de paus.
Was Bonifatius een man die mensen liefhad, nee, dat was hij niet. Wie zich niet wilde laten bekeren zou het weten ook, volgens
een legende was er bij de Germanen een aan Donar gewijde heilige Eik waar de mensen kwamen om er te bidden, Bonifatius wilde
bewijzen dat het geen kwaad kon en zou eigenhandig de heilige eik hebben omgehakt, dit was in de Duitse plaats Fitzlar, waar
Bonifatius later een klooster stichtte. Als de legende waarheid bevat, is de boom omgehakt door zijn volgelingen, waaronder
wapenknechten die mee gingen voor zijn veiligheid.

Schilderij uit 1737, waarop te zien is dat de heilige eik wordt omgehakt. Foto van internet.

Bonifatius, die het reizen nooit moe werd, deed dit tot aan zijn dood. De paus had hem in 722 benoemd tot bisschop-missionaris
een speciale functie, zodat hij kon blijven reizen. Bonifatius zal tegen of over de 80 jaar zijn geweest toen hij alsnog vanuit Utrecht
nog een keer wilde proberen de Friezen te kerstenen. Deze missie werd hem fataal, bij Dokkum kwam het tot een gevecht met een
groep Friezen, hij werd dus niet vermoord, maar kwam om bij de strijd en het was dus doodslag. Volgens de legenden was het een
groep rovers die het voorzien hadden op een rijke buit, maar volgens andere verhalen waren het Friezen die zich hadden bewapend
om het kerstenen tegen te gaan. Bonifatius had 51 mannen bij zich, waaronder goed bewapende lijfwachten, die zich niet zomaar
lieten afslachten, er wordt nergens vermeld hoeveel Friezen er zijn gesneuveld, maar ik neem aan dat het er flink wat zijn geweest.
Het lichaam van Bonifatius werd eerst bijgezet in de Sint-Salvatorkerk in Utrecht, maar op verzoek van aartsbisschop Lullus, werd
hij al snel naar Mainz overgebracht. Uiteindelijk werd Bonifatius begraven in zijn door hem zelf gestichte en geliefde Abdij van
Fulda (Duitsland). Kort na zijn dood werd Bonifatius heilig verklaard. De Franken hebben wraak genomen en ze traden zo hard op
tegen de Friezen in de Dokkumer omgeving, dat de mensen zich snel lieten dopen, behalve de Friezen in het noordoosten, die werden
pas in de 8e en  9e eeuw gekerstend. Dorst gekregen van het lezen, of zelfs niet eens gelezen? Vooruit dan maar een toost op
Dokkum en Bonifatius, die overigens zelf een hekel had aan drank.

En voor wie geen bier lust, is er nog wel wat anders.

Advertentie

Morgen is het is goede Vrijdag, en nu is het Witte Donderdag de 13e, vanavond wordt in Leeuwarden “The Passion” opgevoerd, het
verhaal over het lijden, sterven en opstaan van Jezus. Het is de zevende editie van dit verhaal, maar door alle ellende
aangericht door IS e.a. Christenhaters wordt Leeuwarden afgezet met blokken beton en vrachtwagens. Treurig dat het
zo moet, maar met Londen en Stockholm nog vers in het geheugen is voorkomen beter dan genezen. De lente laat zoals
alle jaren zich niet tegenhouden door wat dan ook, en overal zien we de bloemen, het frisse jonge groen en de bloesem
verschijnen. Het weer laat nog even te wensen over na een paar prachtige dagen, maar dat gaat goed komen, ik ben
blij dat de winter voorbij is, en ik ben niet de enige, ook mijn kleine woefje heeft zowat een winterslaap gehouden.

De eerste lente bloemen kreeg ik en heb er mijzelf op getrakteerd, je moet toch wat als het nog zo kaal is buiten.

Tulp – Tulipa. De eerste tulpen werden ontdekt in Turkije en in 1562 kwam de eerste grote lading tulpenbollen aan in
Antwerpen en dat betekende het begin van de Europese tulpenteelt. Ergo, tulpen komen niet uit Amsterdam

De Narcissus Bridal Crown stond hier in een potje en verspreide een heerlijke geur.

Ook deze tulpen stonden in een vaas, maar toen werd het tijd om naar buiten te gaan en te kijken of er al wat bloeide.

Deze krokusjes waren de eerste lentebodes in mijn postzegeltuintje, en wat was ik blij dat ik ze zag.

Inmiddels bloeiden de sneeuwklokjes (Galanthus nivalis) ook al overal en doorstonden de koude wind, hagel en veel
regen met veel moed, wat vertrouwen gaf voor de lente.

Daarna ging het snel en inmiddels bloeien de Vergeet-mij-nietjes )Myosotis) overal en niet alleen in de tuintjes, maar zelfs
tussen de tegels, waar ik ze mooi laat staan.

Blauwe druifjes (Muscari) wie kent ze niet, bloeien nu volop.

Een bloemtrosje van de Ribes (Ribes nigrum)

De wasachtige bloem van de Sneeuwbal (Viburnum) geurt heerlijk.

Tijdens een korte wandeling zag ik de Leucothoe fontanesiana, en ben daar een poosje blijven kijken, wat is het een
prachtige struik met al die kleine zilveren klokjes.

Zoals hierboven al staat heeft de Narcis zijn naam niet zomaar gekregen, daar is een mythe over, Ovidius een poëet van
voor onze jaartelling heeft deze geschreven, het is een lang verhaal, dus kort ik het in. Narcissus was een heel knappe
jongeman die eigenlijk alleen leefde voor de jacht. Heel veel meisjes en vrouwen werden verliefd op hem, maar hij moest
er niets van weten en wees iedereen af. De mooie nimf Echo zag Narcissus en werd heel erg verliefd op hem en ze volgde
hem waar hij ook maar heen ging. Echo had een straf gekregen en kon zelf niets vertellen, alleen maar napraten wat
anderen zeiden. Narcissus merkte haar op en riep “Is daar iemand aanwezig?” het antwoord van Echo was zijn laatste woord
en ze riep “Aanwezig” Na nog een paar vragen en antwoorden joeg Narcissus haar weg. Echo schaamde zich en vertrok, ze
leefde vanaf toen in grotten en geleidelijk vervaagde haar fysieke vorm, maar haar stem bleef over, op sommige plaatsen
laat ze als wij hard roepen haar stem horen.

Echo en Narcissus, een schilderij van John William Waterhouse (foto van internet)

Met Narcissus liep het ook slecht af, nadat hij een maagd op een wrede manier had afgewezen, vroeg die in een gebed
aan de goden hem ook te laten voelen wat het was om iemand lief te hebben en afgewezen te worden. Een wraakgodin
of zoals andere bronnen vermelden Aphrodite zelf verhoorde haar gebed. Narcissus kwam bij een heilig vijver met
kristalhelder water, hij boog zich voorover om wat te drinken en zag zijn eigen spiegeling, hij werd meteen verliefd
en bleef kijken naar wat hij dacht een mooie geest uit de vijver was. Telkens als hij zijn hand in het water stak verdween
de spiegeling, hij probeerde er mee te spreken, maar een antwoord kwam er niet. Eten en drinken deed hij niet meer
hij verloor zijn kleur, levenskracht en zijn schoonheid. Narcissus kwijnde weg en stierf. De nimfen die om hem rouwden
bereidden zijn lijkverbranding voor, maar zijn lichaam was verdwenen. Er wordt geschreven dat Aphrodite zelf medelijden
had gekregen (er bestaan ook andere versies) waar Narcissus was overleden stond een bloem, geel van binnen en
omringd door witte blaadjes, zo leeft de naam van Narcissus voort in de naam van de bloem, maar ook in het woord
narcist, of narcisme, een narcist is vervuld van eigenliefde of heeft een ziekelijke interesse voor zichzelf.

Echo laat nog steeds haar stem horen, en heeft altijd het laatste woord, en wij kunnen genieten van de schoonheid
van de narcissen.  

Voor alle mensen die wat doen aan Valentijnsdag, een heel prettige dag gewenst.

Happy Valentines Day.

Foto van internet.

In 2008 had ik al eens over Valentijnsdag een blogje geplaatst, maar dat is al heel lang ondergesneeuwd, dus nog een keer.

Zelf heb ik niets met deze dag, een dag als alle andere dagen, en wie elkaar lief heeft moet dat eigenlijk iedere dag laten
blijken en niet alleen op Valentijnsdag. Het is een dag waarop geliefden elkaar wat extra aandacht geven door elkaar wat te
schenken, een bos rozen, één roos, een cadeautje of een kaart. Ook is het een gebruik een mooie kaart te sturen naar iemand
die wordt bemind zonder het te weten, dan stuurt de minnaar of minnares een anonieme kaart, en wordt het een heel gedoe
om erachter te komen van wie die kaart nu eigenlijk is, in principe vind ik dat het leukste gebaar.

Omstreeks het jaar 496 riep Paus Gelasius 14 februari uit tot de dag van de Heilig Valentijn, nu is het echter zo dat er twee
christelijke martelaren waren met de naam Valentinus, het is nooit bekend geworden wie nu de echte “Valentijn” was of
dat het om dezelfde heilige ging. De geschiedenis vertelt dat de één  priester was in Rome en de ander was bisschop van
Terni (Italië). Beiden werden in de 3e eeuw ter dood gebracht en niet op een bepaald christelijke wijze. Wel is bekend n.a.v.
de legenden die worden beschreven in de Legenda aurea (Latijn voor Gouden legenden) dat de romantische viering van
Valentijnsdag zijn ontstaan dankt aan Geoffrey Chaucer die in zijn gedicht Parliament of Fowls (1380 – 1382) deze vers-
regels schreef:
For this was on seynt Volantynys day
Whan euery comyth there tot chese his make
(Want dit was op Sint-Valentijnsdag
als elke vogel zijn maatje komt kiezen)

Voor de Romeinen was Lupercalia een zeer belangrijk feest, en werd gevierd op 15 februari. (De Romeinen vierden dan
eigenlijk het nog oudere vruchtbaarheidsfeest). Dit feest werd gevierd ter ere van Juno, de Romeinse beschermgodin van
de vrouw en het huwelijk, en Pan de god van de natuur. Volgens het verhaal werden alle namen van ongehuwde jonge
vrouwen in een kom gegooid en ongehuwde mannen mochten een naam trekken, tijdens Lupercalia werden de twee
jonge mensen voor een bepaalde periode aan elkaar verbonden. Het feest werd gehouden in de Lupercal, de grot waar
Romelus en Remus door de wolven zouden zijn gevoed en had tal van barbaarse rituelen. Het feest had dus toen niets te
maken met Valentijnsdag zoals wij dat kennen.

Volgens de versie van de Legenda aurea werd Sint-Valentijn om zijn geloof vervolgd en persoonlijk ondervraagd door de
Romeinse keizer Claudius II, die probeerde Valentijn onder doodsbedreigingen over te halen tot het heidense geloof van
de Romeinen. Valentijn weigerde en probeerde zelfs Claudius te bekeren tot het christendom, dat ging hem zijn leven kosten,
hij werd ter dood veroordeeld. Vlak voor zijn dood zou hij een wonder hebben verricht door de blinde dochter van zijn
cipier te genezen. Toen in Europa het christendom opkwam werd dit heidense feest door de kerk verboden, en omstreeks
496 werd het Lupercalia feest van 15 februari veranderd door paus Gelasius in Sint-Valentijnsdag op 14 februari.

Inmiddels is het heidense feest en de viering van de dag van Sint-Valentijn geworden tot een commerciële dag, en gemaakt
tot de dag die in het licht staat van de liefde voor elkaar, en het geven van geschenken. En zo zien we maar weer dat alle
feestdagen terug te voeren zijn naar een heel ver verleden en dusdanig zijn veranderd dat er van het oorspronkelijke
feest geen sprake meer is. Omwille van het geloof is er door de eeuwen heen heel veel veranderd, maar of dat altijd zo goed
is dat betwijfel ik vaak. In ieder geval hebben de winkels er weer een goede dag aan, en dat is natuurlijk prima in deze tijd.

Voor iedereen toch wat rozen, maar niet uit de bloemenzaken, niets mooier dan de natuur zelf die altijd blijft.

Theefabriek Houwerzijl, voormalige Gereformeerde-vrijgemaakte kerk en pastorie.

Het was een prachtige middag, 20 graden met heel veel zon, en meteen de laatste dag van deze week dat het weer zo mooi
was, zoon Geert had een verrassing voor mij, we gingen om een Hightea naar Houwerzijl, en als ik iets lekker en
gezellig vind dan is het dat wel. In het voorjaar van 1989 vertelde Jeroen van Inkel in zijn radioprogramma dat er een
wedstrijd was met als hoofdprijs een kerk in Houwerzijl, het is een klein dorp in Noordwest-Groningen, en de kerk werd
verkocht voor het symbolische bedrag van 1 ouderwetse gulden. Wèl moest de kerk gebruikt gaan worden om er een
toeristisch-recreatief bedrijf van te maken. Twee ex-studenten uit Groningen hadden de uitzending gehoord en ze waren al
lang bezig met het plan om een boerderijtje of theeschenkerij te beginnen. Ze maakten een plan en hebben dat opgestuurd naar de
commissie. Na een half jaar kwamen ze als eerste van de ruim 80 inzendingen als winnaars uit de bus, het zou een unieke
Theefabriek worden en in 1990 opende de Theefabriek voor het eerst haar deuren. Mede door het unieke concept en de grote
belangstelling van de media is het een groot succes geworden, en uitgebreid tot theegroothandel, museum, theewinkel,
theeschenkerij, theepostorderbedrijf en een tea catering bedrijf. Wie gaat er mee een rondje maken in dit voor liefhebbers
van thee, een prachtige omgeving, en de mooi aangelegde terrassen? Ik heb er in ieder geval van genoten.

Het water voor de vijver komt uiteraard uit een theepot

 
De Theefabriek aan de zijkant.

Het vijvertje met prachtige waterlelies.

 

Een stukje van de tuinen.

Een gedeelte van het restaurant, hierboven is nog een gedeelte, en ook na het beklimmen van 42 traptreden is er de
Torenkamer, waar vanaf 2 personen de Torenhoge Tea wordt geserveerd, er is daar een klokkentouw voor de room-
service en een prachtig uitzicht.

Wandschildering “De Theeplukkers”.

Overal staan enorme theepotten als decoratie.

Buiten zitten onder grote oude bomen is heerlijk, maar de wespen zijn er ook, en dan zit je niet rustig!

Zoveel te zien en om op de foto te zetten, dan ben je je zoon wel eens even kwijt

Wat waren ze heerlijk, de sandwiches waren al verorberd.

Een High tea is natuurlijk niets zonder thee, en we waren voor de Cubaanse thee (één van de 300 theesoorten) gegaan
een echte aanrader en makkelijk te maken. Gewoon thee zetten, zoeten met honing, een scheut rum erin en voorzien
van een kaneelstokje, in Cuba weten ze wel wat lekker is!

THEELEGENDES:

China: De oorsprong van het theedrinken is niet te achterhalen, maar de legende uit China vertelt het volgende,
Op een dag zo’n 5000 jaar voor Chr. (sommige legenden hebben het over 2750 jaar voor Chr.) kookte keizer Shennong
in het bos een ketel water, plotseling begon het water heerlijk te geuren, zonder dat hij het had gemerkt waren er een
aantal blaadjes in het water terecht gekomen en wel van de theeboom. Shennong was een goede keizer en maakte
zijn volk deelgenoot van zijn ontdekking, en zo verspreidde deze heerlijke drank zich langzaam maar zeker over
de hele wereld.

Japan: De boeddhistische monnik Bodhidharma had zich voorgenomen om zeven jaar onafgebroken te mediteren. Tijdens
zijn meditatie viel hij echter in slaap, toen hij wakker werd was hij ontzettend kwaad op zichzelf, hij sneed zijn
oogleden af en wierp ze weg. Op de plaats waar ze terechtkwamen kwam echter een prachtige plant, met bladeren in
de vorm van oogleden. Bodhidharma plukte enkele bladeren en begon er op te kauwen, de uitwerking was
verrassend, de sappen versterkten hem en verjoegen de slaap, de bladeren kwamen van de plant die we nu
kennen als de theeboom.

Muurschildering van de monnik.

Het was nog steeds heerlijk weer, en we zijn verder gegaan naar een terras in Houwerzijl (in Groningen zeggen ze
Houwerziel) Het is een plaatsje in de gemeente De Marne in de provincie Groningen, het dorp telt ruim 250 inwoners, dus
in de winter zal het er wel heel erg rustig zijn. Het dorp is genoemd naar de Houw, een buurt onder Ulrum en de oudste
sluis van Hunsingo (1350). Daarmee werd het water tot 1728 van het Vlakkeriet op het Reitdiep geloosd. Niet ver er
vandaan lag de oude nederzetting Vliedorp. Op de kerkwierde (Ol Weem) ligt alleen nog een kerkhof. Er heeft ook een
middeleeuwse kerk gestaan die tot 1695 in gebruik is geweest. Het dorp hoorde historisch kerkelijk bij (het verdwenen
Vliedorp) Dat was ook de reden waarom oorspronkelijk het kerkhof 2 kilometer buiten het dorp lag. Als het pad naar
Vliedorp door overvloedige regen slecht begaanbaar was, dan ging men per boot over de Houwerzijlstervaart naar
het kerkhof. Later behoorde het dorp kerkelijk bij Niekerk. Het kerkpad naar dit dorp is nog steeds aanwezig. In 1862
werd in het dorp een Gereformeerde kerk gebouwd die in 1953 een Gereformeerd-vrijgemaakte kerk werd. En nu is
het dus de Theefabriek. Nog even een kijkje naar een prachtig stukje Houwerzijl.

 

Op het terras was het heerlijk om te kijken naar alles eromheen.

Langs de waterkant.

Bootjes kijken vanaf het terras.

De Groninger vlag in top!

Een standbeeld van een nettenboeter mag niet ontbreken.

En mochten er nog mensen zijn die nog meer vragen over  thee hebben, dan kan deze wijze man jullie er alles
over vertellen. Hij woont in de Theefabriek en heeft het er naar zijn zin.

Vandaag is het ronduit herfstig, dus de volgende keer een zonnig zomers bloemen blogje.

Dinsdagmiddag 9 juni 2015.
Als verlaat maar origineel verjaarscadeau kwam Jantsje mij ophalen om samen een middagje op stap te gaan, ze is een oprecht
natuurliefhebster dus heb ik het maar aan haar overgelaten waar de rit naar toe zou gaan, en daar heb ik geen spijt van gekregen.
Wat is het Lauwersmeergebied toch ontzettend mooi, en wat is er nog een wereld zonder drukte maar met water, wolken, groen
en weidse uitzichten. We zijn naar Ezumakeeg gereden, een wereldberoemd vogel natuurgebied, jammer genoeg totaal geen
vogel gezien, het was dan ook behoorlijk koud voor het jaar met een straffe noordoosten wind, In dit gebied zijn vaak zeearenden,
zilverreigers, veel soorten ganzen en andere vogels te spotten en veel mensen zitten dan ook meestal gewapend met een verre-
kijker te wachten op wat er allemaal langs zal komen. Daar was het nu te koud voor, en zelfs de zwanen hadden maar een luw
plekje opgezocht, zodat de kinderen het niet echt koud zouden krijgen.

“En daar ligt Esonstad”, zei Jantsje, nu had ik van Esonstad nog nooit gehoord, laat staan gezien,  daar gingen dus we een
kijkje nemen. Esonstad ligt aan de zuidzijde van Oostmahorn  (in het Fries noemen ze het daar De Skâns). Even de auto
parkeren, een stukje lopen en ja hoor een schattig historisch stadje lag voor ons.

Heel vreemd, maar er was totaal geen mens te zien, nu had dat aan het weer toegeschreven kunnen worden, maar helemaal
niemand? Jantsje hielp me uit de droom, het is helemaal geen echt stadje, maar een vakantiepark dat bestaat uit een bungalow
park met rondom een kunstmatig meer en het is tussen 2004 en 2007 gebouwd. De naam is ontleend aan een Nederzetting
met de naam Ezonstad, die in de vroege middeleeuwen op ongeveer dezelfde plaats zou hebben gelegen en die de Friezen tegen
de Noormannen moest beschermen. Het bestaan van deze nederzetting is overigens nooit aangetoond.

Het stadhuis van Esonstad ziet er mooi uit, maar is in werkelijkheid een restaurant. Volgens de verhalen die over dit stadje
worden verteld, zou de stad omstreeks 341 zijn gebouwd door Odibald, de zesde hertog van de Friezen. In 808 werd Ezonstad
door de Noormannen bijna geheel geplunderd en afgebrand, maar met hulp van het rijke Stavoren werd de stad weer snel
herbouwd. In 958 noemden men Ezonstad nog een machtige stad, waardoor de stad in verval is geraakt is helaas ook al niet
bekend. Wel bevond zich daar een kasteel dat in 1422 door de Vetkopers werd gesloopt. De Vetkopers waren een partij in
Friesland en Groningen in de 14de en 15de eeuw, die in verband wordt gebracht met de kloosterorde van de norbertijnen, die
vetweiders (slachtveefokkers) zouden zijn geweest. In 1394 is voor het eerst sprake van de “Vette Partij”. Een Nederlandse
historicus en publicist, Wiebe Jannes Formsma heeft betoogd dat Ezonstad niet heeft bestaan, het zou zijn ontsproten in de
hoofden van 16e-eeuwse Friese geschiedschrijvers. Maar ach het is een mooie legende, die dus heden ten dage nog steeds
stand houdt en een mooi alhoewel spookachtig stadje is geworden.

Zelfs de poortwachters hebben hun post verlaten.

 

Vanuit Esonstad wordt nog wel een veerdienst naar Schiermonnikoog onderhouden, en het is te hopen dat er in het hoog-
seizoen toch huisjes worden verhuurd, zodat het stadje iets van de oude glorie terug zal krijgen.

Donkere wolken trekken samen, uitzicht op de dijk vanaf Esonstad.

Tijd om verder te gaan, en even van het uitzicht te genieten.

Uitzicht bij Lauwersoog.

Bij restaurant “Waddengenot aan Zee” hebben we gezellig een poosje gezeten met iets om de inwendige mens te versterken.
Het werd toch al kouder en dan is het binnen toch wel prettig en zeker met zo’n mooi uitzicht. Weer buiten gekomen moest
ik toch echt even de trouwe Cleveringsluizen op de foto zetten.

De R.J. Cleveringsluizen, die voor 2 oktober 2007 nog de Lauwerssluizen werden genoemd, zijn spuisluizen ten westen
van Lauwersoog. Het spuisluizencomplex bestaat uit drie bouwwerken, met elk vier spuikanalen, waarvan er twee op het
grondgebied van Friesland staan en de andere zich in de provincie Groningen bevindt.

Na het afsluiten van de Lauwerszee in 1969 ontstond het Lauwersmeer. De uitwateringssluizen zorgen ervoor dat het
water van de Friese boezem en de Electraboezem  op de Waddenzee wordt geloosd, dit geschiedt als het eb is. De
schutsluis bevindt zich in Lauwersoog. Al met al was het een heerlijke middag, en uitgewaaid waren we zeker!

Hoeveel ik ook van alle bloemen, kruiden en andere planten hou, de roos blijft één van mijn lievelingsbloemen, misschien wel mede omdat het een bloem is die iedereen kent, zelfs mannen die over het algemeen niet zoveel namen van bloemen weten kennen de rozen. Nu bloeien de rozen volop en met de wind worden de zoete geuren meegevoerd en ik weet dat het niet alleen maar onzin is dat mensen van rozengeur blij worden, ik word er in ieder geval wel blij van en ik denk dat er velen zijn die ook blij zijn met de prachtige en vaak zoet geurende rozen in hun tuin, of is iedereen bekend met rozen omdat ze al zo ontzettend lang bestaan, in mijn optiek zit er een magisch tintje aan rozen die mensen vol bewondering laten kijken naar de koningin van de bloemen.

Damascener roos

De fossielen van de eerste wilde rozen zijn zo’n 35 miljoen jaar oud en dat is dus ouder dan de mens, er zijn resten gevonden van de doornen en bladeren en de mens is dan ook vanaf het begin geconfronteerd met het geslacht Rosa. De oerroos had maar 5 of 7 geurende blaadjes met wat meeldraden en ze waren wit of roze, inmiddels zijn er 100 wilde (botanische) rozen en meer dan 13.000 gecultiveerde soorten. Het cultiveren van rozen is zo’n 5000 jaar geleden begonnen in Azië waarschijnlijk in China. In China begon het echte tuinwerk 2700 v. christus en ook daar zijn veel soorten gecultiveerd, in het oude China bestonden enorme rozenvelden en in de keizerlijke bibliotheek waren 500 boeken te vinden over de teelt van rozen.

Wilde geurende roosjes (Hondsroos – Rosa canina) zo moeten de oerroosjes eruit hebben gezien.

De oude Egyptenaren waren min of meer bezeten van rozen en gebruikten zo overal voor, zo zou Cleopatra rozenblaadjes centimeters dik op de vloeren van haar paleizen hebben laten strooien en in oude tombes zijn resten van bloemenkransen gevonden waar ook rozen bij zaten. Gegeten werden rozenblaadjes ook in die tijden en het lievelingskostje van keizer Nero was rozenpudding! Zijn gasten werden meestal bedolven onder rozenblaadjes. De Romeinen hingen rozen boven deuren waarachter geheime vergaderingen werden gehouden en uit die tijd stamt dan ook de term “sub rosa” (Latijn voor onder de roos) en er werd geacht dat wat er besproken werd ook geheim zou blijven, en dat is iets waar ik dan weer ernstig aan twijfel.

Rosa broceliande

Voor de sommige boeren in de oude tijd bij de Romeinen waren de rozen eigenlijk niet zo gewild omdat enkele Romeine leiders zo ontzettend veel rozen gebruikten werd de bevolking gedwongen rozen te telen in plaats van voedsel, maar er waren veel gerechten die bereid werden met rozen dus echt honger zal de bevolking er niet door hebben gekregen. Bij de ceremoniële feesten “Rosalica – rozenfeesten” offerden de Romeinen gerechten met rozen aan hun goden in de eerste plaats aan de grote liefdesgodin Venus. De rozen werden niet alleen gewaardeerd om hun kleuren en geuren maar werden ook gebruikt als medicijn, als basis voor parfums en voor het maken van rozenwater. Rozen zijn ook al heel vroeg bekend in Perzië en Griekenland. Door de eeuwen heen zijn meisjes genoemd naar rozen, zoals b.v. Rosa, Roos(je) en de Spaanse meisjesnaam Rosalia (rozenslinger). Toen het christendom begon door te dringen raakte alle gebruiken met rozen bij de Romeinen wat in de vergetelheid omdat de christenen het decadent vonden rozen aan goden te offeren, later zijn daar echter mythen en legenden uit voortgekomen die wel pasten bij het christendom.

Klimroos

In de 13e eeuw maakte Edward de Eerste (1272 – 1307) de roos tot het symbool van Engeland. Door Joséphine de Beauharnais, de eerste echtgenote van Napoleon kwam de roos weer helemaal terug van weggeweest, keizerin Joséphine (1763 – 1814) richtte bij haar huis Malmaison een rozentuin in waarin alle toen bekende rozen stonden, ze liet ook veel soorten komen uit Engeland en China, vanaf die tijd werden de rosaria’s (rozentuinen) zeer populair in de 18e en 19e eeuw, na de jaren 30 van de afgelopen eeuw zijn er jammer genoeg heel wat rosaria verdwenen, de kosten werden te hoog door het vele onderhoud, maar er zijn er nog veel te bewonderen zelfs in Nederland zoals o.a. het Rosarium in het Westbroekpark in Den Haag, het Rosarium in Utrecht, het Rosarium in Winschoten en in iets mindere mate (mede door slecht of onkundig onderhoud) in Buitenpost in de Kruidhof, al is daar natuurlijk veel meer te zien dan alleen rozen. Zelf vind ik de rozentuinen bij de kastelen in Engeland nog steeds het mooist maar dat komt misschien wel omdat ik die in Frankrijk nog nooit heb gezien.

Abraham Darby, aan een struik zo volgeladen….

De oude rozen zijn o.a. de Damascener rozen, muskusrozen, Bourbon rozen en Gallicarozen die oorspronkelijk uit de Oriënt komen en van de oude rozen stammen alle rozen af die wij nu kunnen bewonderen. Het christendom heeft toch veel symbolen overgenomen van de Romeinen, zo werd het de bloem van Maria (eens het symbool van Aphrodite en Venus) Maria is de witte roos zonder doorns, de rode roos staat voor het bloed van jezus, de vijf blaadjes voor zijn wonden, ook bestaat de legende dat de eerste roos wit was en zonder doorns en groeide in het Hof van Eden, toen Adam en Eva moesten vertrekken werd de roos rood en kreeg doorns. De roos werd ook het symbool van enkele katholieke heiligen, van de heilige Theresia van Lisieux wordt beweerd dat zijn heeft gezegd “ik wil het rozen laten regenen op aarde” Theresia wordt vaak afgebeeld met rozen, ook Rosalia van Sicilië en Rosa van Lima (Peru) worden vaak afgebeeld met rozen.

De pas ontloken knop van de Graham Thomas

In oude geschriften wordt de roos in verband gebracht met Boeddha, Visjnoe, Confucius en Mohammed, van de laatste wordt gezegd dat de roos zou zijn ontstaan uit een zweetdruppel op het voorhoofd van Mohammed tijdens zijn tocht naar de hemel. Ieder geloof claimt dus de roos en alle geloven gaan daarmee terug naar de Romeinen en de Grieken. Zo zou de Griekse godin van de bloemenwereld Chloris de roos hebben gemaakt. Als ze op een dag het dode lichaam van een beeldschone nimf vindt vraagt ze aan Aphrodite schoonheid en aan Dionysus een heerlijke zoete geur, toen ging ze naar Zephyrus (de god van de Westenwind), deze blies de wolken aan de kant en zo kon Apollo zijn stralen over het lichaam laten gaan, door de warmte van Apollo kon de bloem gaan groeien, de nimf werd de eerst geboren roos, die overigens door Eros werd geschonken aan de god van de stilte Harpocrates en daar zou dan weer de term sub rosa uit voortgekomen zijn.

Perkroos – Rosa rugosa

In een Romeinse mythe is Cupido onhandig en morst nectar die hij naar de goden op de Olympus moet brengen, uit de druppels nectar op de grond groeien de eerste rozen. Een andere mythe vertelt het verhaal van de mooie Rodanthe, het meisje wordt achtervolgd door heel veel bewonderaars en die willen haar maar niet met rust laten. Diana, de godin van de jacht grijpt dan in en ze verandert Rodanthe in een roos en de hardnekkige bewonderaars in de doorns. Ook een mythe van de Romeinen is gewijd aan Venus, ze was verliefd op Adonis en de god Mars was daar zo ontzettend kwaad over dat hij Venus witheet gaat achtervolgen, Venus valt in een bloembed en bezeert haar been en uit de bloeddruppels onstaan de rode rozen terwijl uit haar tranen de witte rozen ontstaan.

De Graham Thomas in volle bloei

Er is ook een Hindoe legende over de roos, Brahma en Vishnoe hadden ruzie over welke bloem nu eigenlijk het mooist was de roos of de lotus, Brahma vond de lotus het mooist maar Vishna hield het bij de roos. Brahma had echter nog nooit een roos gezien, maar toen hij er eentje zag moest hij Vishna gelijk geven. Vishna is later getrouwd met Lakshmi, die godin zou zijn ontstaan uit 1008 kleine en 108 grote rozenblaadjes. Uit Arabië komt de volgende legende, de nachtegaal werd verliefd op een prachtige witte roos, de vogel had tot nu toe alleen maar wat getjilpd maar door zijn liefde bracht hij prachtig gezang voort, de nachtegaal was zo verliefd dat hij zich tegen de roos aandrukte en doorboord werd door een doorn, zijn bloed kleurde de witte roos voor altijd rood.

Zo zijn er nog ontzettend veel meer mythen en legenden over de roos, maar door de eeuwen heen en in alle geloven komt de roos voor, geliefd, geërd, bewonderd, geschonken, gekregen en geofferd, en dan heb ik het nog niet eens over de rozenkrans of paternoster gehad, dat is een gebedssnoer in gebruik bij de katholieke kerk, de rozenkrans bestaat uit 5 grote kralen voor het onze vader en 50 kleine kralen voor de weesgegroetjes en alweer volgens de legende dankt de rozenkrans haar naam aan Maria, iedere keer dat er een weesgegroet wordt gebeden schenkt men haar een mooie roos! Hierbij moet ik toch nog heel even denken aan een klein meisje met knokige knietjes die op een hard houten bankje voor straf weesgegroetjes moest bidden, niet wetende dat ze daarmee rozen aan Maria gaf.

 

De Graham Thomas houdt helemaal niet van veel regen!

Perkroosjes Satina

Zomaar een prachtige roos uit m’n tuintje.

Na het lezen en bekijken van dit blog denk ik dat niemand voorlopig nog een roos kan zien

‘Eerste zin Bijbel fout vertaald’

Laat ik voorop stellen dat ik iedereen respecteer als ze geloven in god, jezus en de bijbel, zelf geloof ik niet omdat het nooit de bedoeling kan zijn geweest dat men zijn hersens niet gebruikt, doe je dat wel dan zijn er legio ontdekkingen te doen en dan blijft er weinig over om in te geloven. Het is dan ook het beste voor alle gelovigen om zonder vragen te geloven in wat er wordt geschreven en wat er wordt vertelt door dominees, pastoors, voorgangers etc. Zoals mij vroeger al werd verteld op de zondagscholen waar ik altijd teveel vroeg, "je mag niet vragen je moet geloven", maar als er nu bewijzen zijn dat het heel anders is gegaan als er wordt aangenomen is het dan nog zo makkelijk te blijven geloven in wat mensen je vertellen? Het is makkelijk en het kan een hulpmiddel zijn, ik laat het graag aan iedereen zelf over om er van te maken wat jullie willen. Allereerst de wekelijkse wens…….

 

 

NIJMEGEN –  De eerste zin van de Bijbel klopt niet. God was niet de schepper van de aarde, stelt hoogleraar Ellen van Wolde van de Radboud Universiteit donderdag. „God schiep wel de mens en de dieren, maar niet de aarde zelf”, aldus Van Wolde die vrijdag haar oratie over dit onderwerp uitspreekt. De wetenschapster nam de Hebreeuwse bijbeltekst nog eens nauwkeurig onder de loep. Het werkwoord ‘bara’ wordt al eeuwenlang vertaald met scheppen. Ten onrechte, vindt Van Wolde. Volgens haar is de vertaling ‘scheiden’ veel beter op haar plaats.

Volgens de christelijke traditie schiep God de aarde uit het niets. Maar volgens Van Wolde is het begin van de Bijbel niet het absolute begin in de tijd, maar het begin van een handeling. In het begin was er volgens haar een enorme watermassa waarin monsters leefden, gehuld in duisternis. God kwam later en maakte de aarde leefbaar; Hij scheidde het land van het water en bracht het licht in de duisternis. Hoe kan het dat Van Wolde als eerste deze vertaling ziet, terwijl ”Bara” eeuwenlang en in honderden talen vertaald is in scheppen? ”Dat is inderdaad verbazingwekkend”, vindt ze. De wetenschapster stelt dat zij geheel neutraal naar de tekst heeft gekeken en zich niet heeft laten beïnvloeden door eerdere vertalingen. Aan haar eigen geloof verandert het nieuwe inzicht niets. De hoogleraar heeft de Bijbel nooit letterlijk als Gods woord gelezen. Zij ziet de tekst als een literaire bron, die niet concurreert met de evolutieleer van Darwin.

 

Dagblad Trouw schrijft: Volgens de Radboud Universiteit is de nieuwe interpretatie ’niets minder dan een ontwrichting van het scheppingsverhaal zoals we dat kennen’. De hoogleraar realiseert zich dat haar bevindingen, die binnenkort in een toonaangevend wetenschappelijk tijdschrift worden gepubliceerd, voor traditionele gelovigen hard aan kunnen komen.

 

Van wat we hebben geleerd is er al heel veel veranderd, we vieren de geboorte van jezus in december maar hij is in juni of begin augustus geboren en we vieren dus eigenlijk een gekerstend heidens feest met de kerstdagen, en toch blijven de gelovigen zich verheugen op de eerste Kerstdag als de geboortedag van het kindeke jezus, ieders goed recht maar het wordt een farce als we er over na gaan denken. Judas was geen verrader maar heeft jezus op diens verzoek uitgeleverd en Maria Magdalena was geen bekeerd hoertje, maar een afstammeling uit een oud en voornaam geslacht. Jezus was een gezonde jonge man en na heel veel lezen kom je er achter dat hij getrouwd was met Maria Magdalena en dat het echtpaar twee kinderen had. De katholieke kerk heeft dit angstvallig verzwegen omdat er anders van het verhaal op zich totaal niets zou overblijven, er zouden dan n.l. nog steeds heel veel mensen met de genen van jezus op aarde zijn en dat zou het eind van het geloof voor velen zijn. De kerken lopen leeg en dat kan mede komen omdat de mensen niet meer dom gehouden worden en zelf gaan nadenken, of het verstandig is om er zo diep op in te gaan weet ik eigenlijk niet het wordt er beslist niet eenvoudiger op.

Nogmaals het is absoluut niet mijn bedoeling om te provoceren, maar met de vragen over het geloof heb ik lang geworsteld om tot de conclusie te komen dat ik niet kan en wil geloven in wat mensen hebben verteld en dat nog doen m.b.t. de bijbel, voor mij is het een sprookjesboek met misschien een rode draad, maar waar de een het heeft over een goede god, heeft de ander het over een wrede god en altijd is hij rechtvaardig, ieder geloof en de sektes hebben zowat een eigen hemel en waar de een gelooft in een hel verwerpt de ander dat. Mijn theorie is dat hemel en de hel hier op aarde zijn en dat we daar allemaal mee te maken krijgen. Waarvoor we dan moeten boeten is een tweede en voor mij nog een onopgelost raadsel, ook hier is een antwoord op bedacht, wij boeten voor de zonden van onze voorouders en dat gaat er bij mij al helemaal niet in. Het is en blijft een moeilijk thema en over het geloof zullen mensen het nooit eens worden, oorlogen werden en worden gevoerd uit naam van god en met gods zegen en ook dat gaat er bij mij niet in. Jezus was een mensenkind die de liefde predikte, maar ook hij was soms kwaad en dat is menselijk en te begrijpen, hij is het slachtoffer geworden van machtige lieden die hem gevaarlijk vonden, zijn dood en opstanding zijn al vele malen vóór hem door anderen beleefd al hadden ze andere namen, wat ik wel geloof is dat jezus nog iedere dag wordt gekruisigd en dan niet om de mensheid te redden.

– Adonis werd in 2000 v. Chr. geboren uit de maagd Astarte. Hij werd in de mythe God de Vader en de Zoon genoemd, en in die mythe werd hij gekruisigd om de mensheid te redden en stond hij drie dagen erna op uit zijn graf.

– Horus werd in 1550 v. Chr. geboren uit de maagd Isis (Egyptische belichaming van Astarte), ontving geschenken van drie koningen en werd gekruisigd. Er zijn nog vele parallellen met het kerstverhaal uit de bijbel.

– Krishna werd in 1200 v. Chr. geboren uit de maagd Devake in een grot. Zijn geboorte werd door engelen aangekondigd, net zoals de aankondiging van Jezus’ geboorte door Gabriël. Ook de vroegste Christelijke verhalen hebben het over een grot. Krishna’s geboorte werd ingeluid door een zeer heldere ster, terwijl zijn pleegvader belasting betaalde in de stad. De duistere koning Kansa gaf het bevel dat alle jongens die toen werden geboren, gedood moesten worden om te voorkomen dat er een Verlosser op zou staan… Ook Krishna werd gekruisigd en stond na drie dagen zo fris als een hoentje weer op uit de dood.

– Indra werd in 725 v. Chr. maagdelijk ontvangen, wandelde ook over water, leerde zijn discipelen dat wat Jezus later ook verkondigde, en werd eveneens gekruisigd.

Er zijn meerdere namen uit meerdere tijden, maar de overeenkomsten zijn groot. Wie echt gelooft zal daar niet wakker van liggen en geloven zonder vragen blijft het makkelijkst.

Bronnen o.a.  Elsevier, foto van de bijbel van internet en wat simpele natuur foto´s van mij, omdat ik wel in de natuur geloof die wreed maar rechtvaardig is en geen rekening houdt met geld en macht.

 

 

Ieder jaar vieren we Pasen of we doen het niet natuurlijk, want wat vieren we nu eigenlijk? Een paasei is altijd leuk om te krijgen evenals een bloemetje voor de paas en een paas-ontbijt is ook niet weg, vaak is het ook een gelegenheid voor kinderen om naar hun ouders te gaan, want het is Pasen. Is dat dan alles en waarom vieren we het eigenlijk nog? Pasen is een feestdag in de lente, maar het feest zelf vindt zijn oorsprong ruim voor het ontstaan van het christendom. Pasen duurt twee dagen, ja dat weten wij ook wel hoor ik denken, maar pasen in het christendom verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren gedurende welke de christenen hun jaarlijkse paasplicht mogen vervullen. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen en aan het paasfeest laten christenen Goede Vrijdag (de kruisiging en dood van Jezus) vooraf gaan. Via het joodse geloof is het paasfeest pas een feest geworden ter nagedachtenis van de opstanding van Jezus.

 

 

In het joodse feest Pesach, waarin de uittocht uit Egypte wordt herdacht, wordt een hardgekookt ei of gebraden ei neergelegd op de schotel die op séderavond wordt gegeten, samen met de botjes van een lam. Dit staat symbool voor het offer dat de joden de avond voor de uittocht brachten.

 

 

 

Ook in Slavische landen zoals Polen en Roemenië zijn eieren bekend als vruchtbaarheidssymbolen gebruikt tijdens lente-rituelen. De traditie van het beschilderen van eieren staat daar bekend als pisanki en er wordt bijzonder veel werk van gemaakt. De Russische tsaren, de eerste was Alexander III en zijn opvolger Nicolaas II gaven hun echtgenotes bijzonder kostbare eieren die gemaakt waren door Peter Carl Fabergé (hij maakte in totaal 50 eieren) waarbij gebruik werd gemaakt van goud, zilver en kostbare edelstenen.

 

 

 

Links pisanki eieren rechts een Fabergé ei

 

Een paasei is een beschilderd, beplakt of chocolade-ei, dat met pasen wordt verstopt, dit dan weer door de protestantse traditie. Eieren zijn van oudsher het symbool van de vruchtbaarheid en oneindigheid (waarschijnlijk daarom de vraag wie was er het eerst, de kip of het ei?) In het oude Perzië en Egypte is het een gebruik om met nieuwjaar versierde eieren te schenken aan vrienden en familie. Het ei wordt vanuit haar symboliek ook verbonden met Jezus. De eierschaal is dan het graf dat de gestorven Jezus omhult, maar dat uiteindelijk wordt geopend voor nieuw leven. De traditie komt voort uit de heidense lente-rituelen. Deze feesten waren gewijd aan de godin Ostare, de Germaanse godin van de dageraad, nog te herkennen in de Duitse en Engelse benaming voor pasen (Ostern, easter). Ostare werd afgebeeld met een haas en eieren als symbool van de vruchtbaarheid. Bij de kerstening van Europa werden deze symbolen opgenomen in de nieuwe christelijke religie. In Duitsland ontstaat de mythe voor kinderen dat paaseieren geen gewone eieren zijn, ze worden gelegd door de paashaas die kinderen die het hele jaar zoet zijn geweest daarvoor zal belonen (ons Sinterklaasfeest) met eieren van chocolade of suikergoed. Vanaf de 18e eeuw worden er pas zoetigheden vervaardigd, eerst haasjes van deegwaar en suiker, later wordt dit vooral chocolade.

 

    

 

Links en recht een afbeelding van de godin Ostare

 

Een duidelijke link tussen de haas en de eieren wordt gevonden bij de Germanen en wel bij de Germaanse godin Freya (de godin van de liefde,  en de vruchtbaarheid) Freya heeft een haas als lievelingsdier. Het dier krijgt een bijzondere betekenis in de Germaanse mythologie. In een vorig leven is de haas geen wild, maar gevogelte geweest. Freya laat het dier eieren verstoppen bij het aanbreken van de lente, zodat de grond vruchtbaar is en een rijke oogst verzekerd wordt. Ook bestaat de mythe dat de haas een vogel zou zijn geweest die haar eieren zo goed verstopte voor de godin van de dageraad Ostara, dat deze haar in een haas veranderde die de eieren moest gaan zoeken. Zo zijn er veel varianten van de legende van de paashaas. De haas vermeerdert zich in zo’n snel tempo dat het dier, voor de intrede van het konijn in ons werelddeel, symbool werd van de vruchtbaarheid, de lente en het nieuwe leven.

 

 

 

Links een afbeelding van de godin Freya

 

Overigens is in Beieren de haas vervangen door een haan, in Tirol door een kip, in Thüringen en Westfalen door een vos en in Hannover door een koekkoek. Er zijn nog veel meer mythen en legenden over pasen, het paasei en de paashaas waarin zelfs de klokken op Witte Donderdag uit de kerktorens naar Rome vertrekken om paaseieren te halen. Vanaf de dienst op donderdagavond zwijgen de klokken tot aan de vooravond van pasen, daarna keren ze terug in de paasnacht en strooien eieren in het rond. Wie het nu nog weet wat we eigenlijk vieren mag het zeggen!

Uiteindelijk vieren we gewoon een oud heidens lente-ritueel.