De ingang van de Bonifatiuskapel

Vanuit het museum zijn we naar de Bonifatiuskapel gereden, dit is een rooms-katholieke bedevaartskapel en er omheen is een
parkje aangelegd, hierin staan 14 kruiswegstaties van de beeldend kunstenaar Jac Maris. Het was heerlijk weer en ook hier was
het zo stil dat we daar met z’n drieën waren, wat een rust, alleen het ruisen van de bomen en de vogels die zacht aan het zingen
waren. Geloven of niet maakt totaal niets uit, we werden er zelf rustig en stil van en het was heerlijk om daar te zijn.

Het glas in lood raam bij de ingang.

De kapel is een ontwerp van Hendrik Willem Valk, en werd gebouwd in 1934, op de fundamenten van een niet voltooid ontwerp
van Valks leermeester Wolter te Riele. De eerste steen werd gelegd op 5 juni 1934 (Bonifatiusdag), en twee maanden later, op
6 augustus kon de kerk al worden ingewijd, ik neem aan dat er nadien nog wel flink wat aan gewerkt zal zijn, want twee maanden
is wel heel erg kort voor dit prachtige gebouw, met kapellen en gangen met bogen in de stijl van de Romaanse
architectuur, wat een heel oude aanblik geeft.

De bedevaartskerk is ingericht als een Romeins amfitheater, waarvan op de foto een gedeelte. De meer dan 1.600 zitplaatsen
zijn in een halfrond gesitueerd, en het altaar en de zitplaatsen zijn overdekt. Om de bezoekers de verbondenheid met de natuur
te laten ervaren is tussen de zitplaatsen en het altaar een onoverdekte, zogenaamde “Lichthof” en bovenlangs de zitplaatsen
bevindt zich een processiegang, waarlangs de geschiedenis van Bonifatius wordt weergegeven.

Het altaar, daar achter kunnen kaarsen worden gebrand, en zowel Geert als Richard hebben een kaars opgestoken voor iedereen
die zij lief hebben, niet uit puur geloof, maar echt uit het hart, en daar gaat het ook om.

In het park staat het beeld van Bonifatius, het is vervaardigd uit Franse kalksteen en is gemaakt door Gerrit Bolhuis, op 5 juni
1962 is het beeld onthuld door prinses Beatrix. Op de vier kanten van de sokkel staat in het Latijns de volgende tekst, die ik voor
het gemak maar even vertaal – Hier werd Bonifatius het levenslicht ontnomen. 754. Hier ging voor Friesland het licht van het
evangelie op. In Crediton in Engeland geboren; Bonifatius, in Dokkum in Friesland overleden; in Fulda in Duitsland begraven.

Volgens de overlevering probeerde Bonifatius aan een zwaardslag te ontkomen door een boek boven zijn hoofd te houden en op
veel afbeeldingen staat hij dan ook met een boek met een zwaard er doorheen.

Ook staat er in het parkje een bronzen beeld van Titus (Anno Sjoerd) Brandsma, Nederlandse karmelietenpater, hoogleraar,
publicist en in W.O.II verzette hij zich tegen de Duitse bezetters. Geboren te Ugoklooster bij Bolsward op 23 februari 1881 en
overleden in concentratiekamp Dachau op 26 juli 1942. In opdracht van het bisdom Groningen maakte kunstenares Natasja
Bennink in 2004 dit beeld.

Het was goed rusten bij de heilige bron, daarover bestaan veel verhalen, maar die verwijs ik naar de sagen, mythen en legenden.
Volgens de gemeente Dongeradeel komen er elk jaar tussen de 25.000 en 40.000 pelgrims naar het processiepark en de kapel.

WIE WAS BONIFATIUS:

Op school leerden we allemaal jaartallen en één daarvan was; 5 juni 754, Bonifatius bij Dokkum vermoord. Toch een fout, in Crediton
(nabij Exeter in Zuidwest-Engeland) werd bij een adelijke familie een zoontje geboren, hij kreeg de naam Wynfreth, maar het is niet
zeker dat hij in 672 is geboren, het kan ook 675 zijn geweest. In allerlei geschriften wordt hij Winfried genoemd, en daar hou ik het
maar bij. Op 7-jarige leeftijd besloot Winfried, tegen de wil van zijn vader, in te treden in een klooster. Toen zijn vader ernstig ziek
werd en bijna overleed, zag hij het als een teken en Winfried kreeg toestemming. Eigenlijk beginnen de sagen, mythen en legenden
dus al bij zijn geboorte, drie jaar scheelt een stuk. In 716 verliet Winfried Engeland om een eerste missie-expeditie naar Friesland te
ondernemen. Het werd een mislukking, De Friezen, die hun eigen goden, waaronder Donar en Wodan aanbaden, moesten niets hebben
van een andere god en ook de koning van Friesland Radboud of Radbod (Fries: Redbad) was het christendom vijandig gezind. Er werden
maar weinig zieltjes gewonnen en Winfried vertrok uiteraard zeer teleurgesteld. Een andere missionaris, Wulfram was het bijna gelukt
koning Radboud te dopen, maar toen de koning al met één been in het doopvont stond, vroeg hij waar dan zijn familie en zijn helden
waren, dat wist Wulfram niet en Radboud die dacht dat ze dan in de hel waren, hield het voor gezien, hij ging liever naar zijn voorouders.
Deze legende werd later toegeschreven aan Bonifatius.

Schilderij van Bonifatius van Alfred Rethel (Foto van internet)

In 718  of 719 vertrok Winfried naar Rome om met paus Gregorius II te spreken over zijn rol in het kersteningsproces. De paus
gaf hem de opdracht om naar het gebied ten oosten van de Rijn te gaan waar de Germanen en Franken woonden. Paus Gregorius
gaf Winfried de naam Bonifatius (Hij die goed doet of Weldoener). In die tijd verbleef Bonifatius veel in de bisdommen in Utrecht
en Antwerpen. Het reizen beviel Bonifatius prima en hij ging in die periode geregeld naar Rome om overleg te plegen met de paus.
Was Bonifatius een man die mensen liefhad, nee, dat was hij niet. Wie zich niet wilde laten bekeren zou het weten ook, volgens
een legende was er bij de Germanen een aan Donar gewijde heilige Eik waar de mensen kwamen om er te bidden, Bonifatius wilde
bewijzen dat het geen kwaad kon en zou eigenhandig de heilige eik hebben omgehakt, dit was in de Duitse plaats Fitzlar, waar
Bonifatius later een klooster stichtte. Als de legende waarheid bevat, is de boom omgehakt door zijn volgelingen, waaronder
wapenknechten die mee gingen voor zijn veiligheid.

Schilderij uit 1737, waarop te zien is dat de heilige eik wordt omgehakt. Foto van internet.

Bonifatius, die het reizen nooit moe werd, deed dit tot aan zijn dood. De paus had hem in 722 benoemd tot bisschop-missionaris
een speciale functie, zodat hij kon blijven reizen. Bonifatius zal tegen of over de 80 jaar zijn geweest toen hij alsnog vanuit Utrecht
nog een keer wilde proberen de Friezen te kerstenen. Deze missie werd hem fataal, bij Dokkum kwam het tot een gevecht met een
groep Friezen, hij werd dus niet vermoord, maar kwam om bij de strijd en het was dus doodslag. Volgens de legenden was het een
groep rovers die het voorzien hadden op een rijke buit, maar volgens andere verhalen waren het Friezen die zich hadden bewapend
om het kerstenen tegen te gaan. Bonifatius had 51 mannen bij zich, waaronder goed bewapende lijfwachten, die zich niet zomaar
lieten afslachten, er wordt nergens vermeld hoeveel Friezen er zijn gesneuveld, maar ik neem aan dat het er flink wat zijn geweest.
Het lichaam van Bonifatius werd eerst bijgezet in de Sint-Salvatorkerk in Utrecht, maar op verzoek van aartsbisschop Lullus, werd
hij al snel naar Mainz overgebracht. Uiteindelijk werd Bonifatius begraven in zijn door hem zelf gestichte en geliefde Abdij van
Fulda (Duitsland). Kort na zijn dood werd Bonifatius heilig verklaard. De Franken hebben wraak genomen en ze traden zo hard op
tegen de Friezen in de Dokkumer omgeving, dat de mensen zich snel lieten dopen, behalve de Friezen in het noordoosten, die werden
pas in de 8e en  9e eeuw gekerstend. Dorst gekregen van het lezen, of zelfs niet eens gelezen? Vooruit dan maar een toost op
Dokkum en Bonifatius, die overigens zelf een hekel had aan drank.

En voor wie geen bier lust, is er nog wel wat anders.

Advertentie

Ingang museum/Admiraliteitshuis.

Een foto van dit museum moet je eigenlijk maken vanaf de overkant, maar aangezien ik al heel dicht genaderd was met achter
mij het groene water, moest het zo maar. Deze keer vergezeld van Geert en Richard gingen we op het museum af om de tentoon-
stelling van Bonifatius te zien, en natuurlijk wat er nog meer te bekijken viel. Nadat de kaartjes waren gekocht, en mijn handtas
was opgeborgen in een kluisje werd de deur voor ons geopend. We waren de enige bezoekers van dat tijdstip, we kwamen
terecht in een donkere gang en hoorden in het Nederlands en Fries een hoorspel over Bonifatius, camera in de aanslag, maar je
zag even niets, toen ging het licht aan en ik maakte een foto van jawel…..

Niet alleen Bonifatius was gesneuveld, maar ook 52 mannen van zijn gezelschap en er stonden er nog twee te wachten om geslacht
te worden, de stumpers vroegen zich waarschijnlijk af wat ze nu zo verkeerd hadden gedaan, maar in 754 waren de barbaarse
Friezen niet zo aardig voor christenen. Voor mij was het natuurlijk wel even schrikken, en ik was blij dat het licht weer even uit
ging, zodat ik de slachting niet hoefde te zien.

Wel hoorde ik Bonifatius nog even zeggen dat zijn trouwe vriend moed moest houden, want deze jonge man wilde er vandoor
gaan, maar bood zijn excuses aan en kreeg de zegen van de bisschop, niet dat hij daar veel aan had, de beulen stonden klaar.

Geen medelijden met christenen en enigszins aangeslagen verlieten we de tentoonstelling, de twee metgezellen zijn toch uit-
eindelijk maar mee gegaan, zodat het verhaal niet meer helemaal klopt, de 53 doden uit 754 waren er 51 geworden in 2017.

Het museum in gevestigd in meerdere historische panden, waaronder het Admiraliteitshuis, dat werd gebouwd in 1618 en tot
1645 was het de vergaderplaats van de Friese en Groningse Admiraliteiten. Later is het gebouw nog uitgebreid en verbouwd.
Via trappen en gangen was de rest van het museum te bezichtigen. Met heel veel moeite heb ik een paar foto’s kunnen maken,
voor het grote beeld van Bonifatius hingen snoeren met gloeilampen, dus dat was geen optie, ook stond alles in vitrines en de
spotjes die op de mooie stukken waren gericht maakte het ook nog eens erg moeilijk, maar afijn, zoals gezegd een paar foto’s
konden er op door ondanks de goed bedoelde tegenwerking.

Een antiek houten beeldengroepje over de dood van Bonifatius, het is uiteraard wel even anders gegaan, maar de maker van
dit beeldengroepje had een grote fantasie.

Bodemvondsten en een heel oud manuscript.

De tijd van kolbakken en zwaarden.

Een hoekje van het museum met een gedeelte van een héél oude weegschaal, waarschijnlijk meer dan 150 jaar oud.

Deze schoentjes deden mij denken aan schilderijen van Jopie Huisman.

Stedenpenning van de stad Dokkum in het groot, wat erboven hangt weet ik niet, maar mooi is het wel.

Mooie oude halssieraden, alhoewel ze later en nu nog steeds zo te koop zijn op veilingen en antiekzaken.

Hoofdtooi, zelf ben ik er niet zeker van of het Fries of West-Fries is.

Een prachtig oud wandkleed.

Uiteraard is er van alles te koop in de museumwinkel wat betrekking heeft op Bonifatius, ik heb het gehouden bij doosjes Bonifatius
pepermunt en een ansichtkaart met het beeld wat in Utrecht staat. Na het museum te hebben verlaten zijn we naar de bijzondere
Bonifatiuskapel met parkje gereden, het was echt genieten daar, maar daarover en over Bonifatius een volgende keer.

Drie keer in Dokkum geweest, en nog niet uitgekeken. Op maandagen kan je in Achtkarspelen en Kollumerland totaal geen
restaurant of andere gelegenheid vinden om iets te drinken en een hapje te eten. Na een tocht door allerlei dorpjes in Friesland,
kwam ik met zoon terecht in Dokkum, waar Hotel,café,restaurant De Posthoorn wel open was en waar we heerlijk binnen heb-
ben gezeten. De Tweede keer had ik gelukkig de camera mee, want wat is Dokkum mooi. Dokkum is oud, er gaan verhalen rond
dat de stad in 248 is gesticht, Dokkum is een stad in de gemeente Dongeradeel en telt ongeveer 12.600 inwoners en ligt op de
grens tussen de Kleistreek en de Friese Wouden in het noordoosten van de provincie Friesland. Dokkum is één van de elf Friese
steden en rond Dokkum wordt het Friese dialect Noordhoeks gesproken. Wie nieuwsgierig is geworden naar deze Friese stad
kan nu meewandelen om prachtige oude gebouwen e.d. te bekijken.

Sinds 1984 het gemeentehuis van Dongeradeel, dit gebouw heeft een lange geschiedenis, het werd gebouwd door Jacob Lous, een
metselaar en steenhouwer uit Harlingen, en het werd in gebruik genomen op 29 november 1610. In 1835 is er een grote ver-
bouwing geweest, maar de hand van Jacob Lous is nog steeds te zien.

Het door Jacob Lous gemaakte stenen beeld van Vrouwe Justitia prijkt nog steeds op de top van de gevel. Zo te zien had hij
een stevige rondborstige dame als model uitgezocht. De foto is niet echt goed, maar het beeld staat dan ook erg hoog.

De Waegh, dit gebouw was er in 1593 en is in 1754 vervangen, aan de noordkant was het een boterwaag en aan de zuidkant
was de militaire wacht gehuisvest, met de gebeeldhouwde stadswapens en de klokkoepel is het een pareltje, en best wel jammer
van de vele reclameborden die er nu staan. Thans is er in de Waegh een grand café.

Het gebeeldhouwde wapen van Dokkum dichterbij.

Bootjes kijken vanaf de Diepswal.

Gedeelte van de Diepswal.

Pakhuizen van de erven Brouwer aan het Grootdiep.

De oude sigarenfabriek van de erven Brouwer, waar nu woningen in zijn, eerst dacht ik nog even dat het een oude gevangenis
was, het fabriekspersoneel werd vroeger bepaald niet verwend.

Het Hellinghûs, Zuiderbolwerk 79, dit is het restant van de oorspronkelijke admiraliteitshelling waar van 1597 tot 1645 de
schepen van de admiraliteit van Groningen, Drenthe en Friesland werden gebouwd of gerepareerd, het is nu een bezoekerscentrum.

Mooie oude panden tegenover de Diepswal.

Korenmolen “De Hoop” Zuiderbolwerk, het is nu eigendom van de Stichting Monumentenbehoud.

Een stukje geschiedenis van het Stadhuis aan de Zijl (plaquette aan de gevel).

Een rondvaartboot op weg naar een groep mensen.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en het werd tijd om weer op huis af te gaan, Geert had nog een rit voor de boeg
en het nodige werk dat nog moest worden gedaan, bedankt voor je geduld zoon, ik heb er van genoten. Nog even op de brug gaan
staan om afscheid te nemen van een mooie en bijzondere stad, Dokkum tot ziens.

Of zoals ze in Friesland zeggen – Oant sjen.

Foto van internet, allemaal tegelijk kon ik ze niet op de foto krijgen, en de band vind het vast niet erg, hopelijk de fotograaf
ook niet.

Het Keltische feest stond in het teken van het 10-jarig bestaan van de band Frjemd Folk, bestaande uit een zanggroep van
dertien mannen en één vrouw. Frjemd Folk is Fries voor vreemd volk, de achterliggende gedachte is mij niet bekend, het
kan zijn dat de zanggroep daar de Kelten mee bedoelen, want zelf kwamen ze heel normaal over, en zingen kunnen ze. De
groep is in 2007 ontstaan en samen met de muzikale begeleiding is het heerlijk om naar te luisteren en te kijken. Ze hebben
een veelzijdig repertoire en regelmatig wordt dit uitgebreid en aangepast. De groep heeft in Dublin opgetreden en diverse
keren in pubs in de Ierse steden Westport en Clifden.

Luister maar even mee door op  *KLIK* te drukken

*KLIK*

De enige vrouw van Frjemd Folk wijst de weg wel even.

Even poseren wilde een lid van Frjemd Folk wel, en ik heb weer niet onder de kilt gekeken.

Na het optreden toch maar snel om een hapje en wat drinken.

Daarna was het het de beurt aan de Nederlands/Friese band Kapriol, die een paar heel oude Friese liederen ten gehore brachten.
Ze gebruiken de niet alledaagse instrumenten, schalmeien, draailier en Scandinavische seljefluiten.

Een deel van de band, middeleeuwse liederen konden mij niet zo boeien, dus maar eens een rondje gaan lopen.

De twee heren vermaakten zich prima, dus kon ik rustig even verder gaan kijken. Aan de kinderen was ook gedacht ze konden
leren pottenbakken, en dat is echt niet zo makkelijk.

Vader zal wel heel erg blij zijn geweest met.. wat het dan ook werd. Gelukkig klei genoeg, want dit jongetje gebruikte nogal wat.
Natuurlijk was er ook nog wel Frjemd Folk op het veld, nog nooit een Kelt gezien die een cowboyhoed droeg

Zijn vrouw of gezelschap hield het bij gewone kleren en gelukkig was de heupflacon aanwezig voor een neutje.

Wat er ook te zien was, het zou de rietvlechter een zorg zijn, de eendenkorven moesten af.

De doedelzakspeler was even de draad kwijt, maar vond die later gelukkig terug.

Altijd leuk om te horen. Toen kwam er nog een showtje met een Fries paard en amazone, dus terug tussen de strobalen.

Een prachtig Fries paard en de dame deed mij denken aan de Keltische koningin Boudica.

Een scherpe bocht maken viel nog niet mee.

Voor een betere foto stond ik te dicht bij, maar het grootste deel is er

Nog even gekeken bij een dame die wol aan het verwerken was, en tsja toen was het toch echt tijd om te vertrekken, al met al
was het een heerlijke middag. De volgende keer ga ik toch echt weer een blogje maken over de Kelten, sinds de 60’er jaren is
de Keltische cultuur, geschiedenis en muziek weer helemaal in gekomen, en dat juich ik van harte toe.

Bij de bibliotheek zag ik deze folder, en dol als ik ben op alles wat met de Kelten te maken heeft, leek het mij erg leuk om daar
naar toe te gaan. Kollumerzwaag (in het Fries Kollumersweach of “De Sweach” is een dorp in de gemeente Kollumerland met
ongeveer 3.000 inwoners, daar wordt het Woudfries gesproken, wat toch wel anders klinkt als het gewone Fries. Sweach kwam
in 1435 voor het eerst voor in een officiële akte. Het is niet ver bij Buitenpost vandaan, maar de Boskreed, waar het festival zou
worden gehouden, ligt buiten het dorp en zonder tomtom nog een hele toer om het te vinden. Geen nood, zoon ingelicht en die
zou zien of hij het kon redden om mij daar heen te brengen, hoera! Mij werd verteld, dat zoon en hulp in drukke tijden Richard,
mij op het veld zouden afzetten en de beide heren zouden dan hun drukke werkzaamheden gaan verrichten en mij na ongeveer
twee uur ophalen, prima geregeld dus, werk gaat voor plezier, en ik vermaak me wel met m’n trouwe camera.

En kijk, zoals het meestal doet, het komt anders uit dan men vermoedt. Uiteraard stond er een biertent, en tsja het bekende en
beroemde Ierse bier “Guinness” kan je niet overslaan met warm weer. De heren nipten met veel plezier aan hun kostelijke
bier, Guinness lijkt zwart, maar is ruby red. Het logo van Guinness is het nationale symbool van Ierland, de Keltische Harp, het
is nog een hele toer geweest om dit logo te mogen gebruiken en er zijn heel wat besprekingen geweest met de Ierse regering,
De Keltische harp staat dan ook gespiegeld op het logo. Inmiddels was het tijd voor de band “The Doggy Few” om te gaan spelen,
en even voor de goede orde, mijn gezelschap is niet meer weggegaan, het werk moest maar even wachten.

The Doggy Few op het podium.

De band is ontstaan in Groningen, allen vrienden en vriendinnen van de Ierse muziek, Peter Kelly, die afkomstig is uit Dublin heeft
of had daar een traditional Irish Music Bar, en daar zijn alle leden groot geworden. Het is een echte Ierse feestband, er wordt gespeeld
op gitaar, accordeon, fluit en viool, en ook wordt er gezongen. Ze spelen en zingen liederen over drank, werk, vrouwen, ontrouwe
mannen en oorlog, maar ook ballades en opzwepende dansmuziek, de jigs en reels. Deels zelf geschreven, maar ook de traditonele
muziek die we kennen van o.a. The Dubliners, Clancys en Planxty, kortom heerlijke muziek.

Ierse muziek op de fluit.

De drie dames van The Doggy Few

Alle leden van The Doggy Few.

Na een korte tijd te hebben genoten van de muziek, traden de meisjes van de Ierse dansschool “Keltisch Dansje” aan, en onder
begeleiding van de muziek dansten de dames dat het vuur er af spatte.

Eerst meeklappen op de muziek.

En daar gaan we.

Muziek en dans.

De toeschouwers werden uitgenodigd om een lesje te krijgen in het dansen van een Céili (groepsdans), er waren flink wat dames
die mee wilde doen, maar de heren waren niet zo danslustig, zoon raapte zijn moed bijeen en voegde zich bij het gezelschap, hij
mocht meteen een partner uitzoeken en dat vindt Geert geen straf.

De dansles kan beginnen, Richard en ik waagde ons er niet aan

Makkelijk was het niet, er werden verschillende figuren met meerdere partners gedanst.

Soms ben je wel eens een partner kwijt, maar dat vond niemand erg. De les duurde behoorlijk lang en Geert droop van het zweet
toen hij eindelijk weer op een strobaal kon gaan zitten om uit te puffen. Na dit vrolijke gebeuren ben ik het veld opgegaan, er was
nog veel meer te zien.

Het gewone leven ging ook door, dus effe appen.

Les in boogschieten, er werd gretig gebruik van gemaakt.

Aangezien ik wat te dicht bij de gevaarlijke boogschieters stond werd ik verzocht mij uit het schootsveld te verwijderen,
natuurlijk was ik (even) gehoorzaam, en dus maar achter de schietlustigen gaan staan.

En zowaar ik zag Petrus, het was erg rustig bij de hemelpoort en dan is er even pauze, zelfs voor een heilige.

WORDT VERVOLGD.

Na heel veel donkere en koude dagen is dan toch de lente bijna zomers geworden, van het nieuws werd je alweer niet vrolijk,
na 61 dagen praten en de nodige vrije dagen, is de formatie mislukt, dat zat er uiteraard vanaf het begin in, maar tsja ze moesten
zo nodig. Echt geregeerd wordt er dus nog steeds niet, alleen de lopende zaken worden behandeld. Moord, doodslag, vecht-
partijen, heel veel grote branden, Donald Trump in Amerika die er een zootje van maakt, kortom, tijd om het verstand op nul te
zetten en te genieten van alles wat de natuur biedt. De bloemen schieten tevoorschijn en de Meidoorn geurt heerlijk. Zelf kan ik
wel 5 minuten stil staan om de geur op te snuiven. 14 Mei Moederdag, zoonlief had een boekpresentatie dus dat zou niets worden,
Maar de zaterdag ervoor stond hij voor de deur met een prachtig boeket bloemen en gingen we Moederdag vieren. Dat was een
echte verrassing, samen op stap en vooruit niet weten waar naar toe is voor mij altijd heerlijk. Na een bezoek te hebben gebracht
aan de Coop, omdat ik zo graag 5 zakken tuinaarde wilde hebben, gingen we de wijde wereld in. “s-morgens had het nog behoorlijk
geregend en er was een flinke onweersbui, maar in de middag was het heerlijk weer. We zijn terecht gekomen in
LAUWERSOOG.

Lauwersoog is een dorp in de gemeente De Marne in de provincie Groningen, het dorp zelf telt ongeveer 150 inwoners, maar druk
is het er in het seizoen zeker. Het dorp is ontstaan na de indijking van de Lauwerszee tot het Lauwersmeer en is vooral bekend
als vertrekplaats van de veerdienst naar het eiland Schiermonnikoog.

Lauwersoog is ook een belangrijke vissershaven en heeft een eigen visafslag. Een gedeelte van de vissersvloot van Urk heeft
Lauwersoog als thuishaven en ook veel Deense vissers leggen er regelmatig aan.

Het was heerlijk aan de waterkant, en wat waren er veel bootjes en schepen.

Het seizoen is nog niet echt begonnen, dus het was ook nog heerlijk rustig.

De Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij had gelukkig niets te doen en lag rustig voor anker.

M.S. Tender voer voorbij, dit schip is voor sportvissen en rondvaarten, en had het gehad voor de dag.

Zo langzamerhand kregen Geert en ik toch trek en we gingen naar Sterkenburg (Vishandel/Restaurant) om de inwendige mens
te versterken. Beneden de vishandel en op de 1e etage het restaurant, daar was boven aan de wand een grote mooie en heel
oude foto geplaatst.

Toen werd de vis nog duur betaald en Kniertje maar wachten tot man en kinderen terug waren. Zonder aan deze arme sloebers
te denken, heb ik heerlijk gegeten van scholfilet, zoon had garnalen en de portie was dusdanig groot dat hij zich zelf al snel
een garnaal voelde, hij had het ook bijzonder naar zijn zin, een hapje, drankje en een leuk berichtje en zijn moeder dichtbij,
laten we het maar op die volgorde houden

Na het eten werd het tijd om weer verder te gaan, tot mijn grote vreugde zag ik de jachthaven en Geert was zo lief om daar te
stoppen, ik had niet voor niets de camera mee.

Even poseren kon, maar er moest wel een sigaar bij, Fidel Castro zou er jaloers op zijn geworden.

Het was een prachtig gezicht al die bootjes op het kalme water. Jachthaven Noordergat is gelegen in de luwte van de dijk van
de Waddenzee, en van daaruit biedt de haven direct toegang tot het vaargebied van het Lauwersmeer en ook de Waddenzee
is makkelijk te bereiken. De haven beschikt over ongeveer 440 plaatsen.

Nog steeds heerlijk weer, en een prachtig plaatsje om even tot rust te komen.

Na het bezoek aan de jachthaven zijn we weer verder gegaan, en zowaar we gingen ook nog even koffie drinken bij Restaurant
Lauwersland in Oudwoude, daar hing een oud wandbord van de Beatles en dat kon ik niet voorbij laten gaan.

In het weiland viel het mij op dat er zoveel schapen een drieling hadden, het was al bijna half acht en de lammetjes sliepen.

Het scheelde niet veel, of moeder sliep ook. Het was tijd om naar huis te gaan, en daar was iemand die het helemaal niet zo leuk
had gevonden.

Het was een heerlijke dag, maar Mandy heeft me toch verwijtend aangekeken, Moederdag, van haar hoeft het niet zo nodig.
Na een paar snoepjes vond ze het al minder erg, sorry Mandy, en heel veel dank Geert.

PRETTIGE KERSTDAGEN EN EEN GELUKKIG NIEUWJAAR! Noflike Krystdagen en in protte Lok en Seine yn it Nije Jier! Felices Pasquas Y felices ano Nuevo! Boas Festas e Feliz Ano Novo! Vesela Koleda i chestita nova godina! Sing Dan Fae Lok Gung Hai Fat Choi! Shen Dan Kuai Le Xin Nian Yu Kuai, Shen tan jie kuai le. Hsin Nien Kuaile! Sretan Bozic, Stastne a vesele vanoce a stastny novy rok! Glaedelig Jul og glaedelig nytar! Merry Christmas and a Happy New Year! Jutdlime pivdluarit ukiortame pivdluaritlo! Felican Krisnaskon kaj Bonan Novjaron! Haeid joulupuehi j a head uut aastat! Maligayang Pasko ! Hauskaa Joulua ja onnellista uuttaa vuotta! Joyeux Noel et Bonne Année ! Nollaig chridheil agus Bliadhna mhath ùr ! Frohe Weihnachten und ein glückliches Neues Jahr! Hronia polla kai eytyhismenos o kainourios hronos! Mele Kalikimaka ame Hauoli Makahiki Hou! Kellemes karacsonyi uennepeket es boldog ujevet! Gledhileg jól og farsælt komandi ar! Selamat Hari Natal dan Selamat Tahun Baru! Idah Saidan Wa Sanah Jadidah! Nollaig Shona duit! Buon Natale e Felice Anno Nuovo! Meri Kurisumasu soshite Akemashite Omedeto ! Linksmu Kaledu ! God Jul Og Godt Nytt Aar ! Vesowe Boze Narodzenie! Boas Festas! Craciun Fericit si Un An Nou Fericit! S nastupaiushchim Novym godom i s Rozhdestvom Khristovym ! Hristos se rodi ! Sretan Bozic or Vesele vianoce! Feliz Navidad y Prospero ano nuevo! God Jul Och Ett Gott Nytt Ar! Neekiriisimas annim oo iyer seefe feyiyeech! Nadolig Llawen a Blwyddyn Newydd Da!

Na alle ellende van afgelopen jaar, en met de aanslag in Berlijn nog op mijn netvlies wil ik alle mensen die het Kerstfeest
even niet aankunnen heel veel sterkte wensen, laten de mensen van goede wil mogen winnen van het kwaad op aarde.
respecteer alle mensen van welke huidskleur of geloof, als we allemaal wat meer geven om elkaar en eindelijk eens minder
het grote geluk en het geld najagen, zal het met de meeste mensen op aarde een stuk beter gaan. Vrede is er nooit geweest
en zal er ook nooit komen, maar we kunnen wel onze naasten liefhebben, een uitgestoken hand, een luisterend oor,
een klein beetje hulp voor wie het nodig hebben zal het kwaad verdrijven. Mijn wens voor iedereen is voor 2017
PEACE AND LOVE.

De winter is al begonnen, al is er weinig van te merken in ons landje, een paar nachtvorsten, grijze luchten en regen
toch toverde de nachtvorsten de gevallen bladeren met een wit laagje, ik luisterde naar wat de bladeren vertelden,
”treur niet, volgend jaar komen er weer nieuwe blaadjes en wij zorgen er voor dat de aarde vruchtbaar blijft”. Ik heb
geknikt en als nooit tevoren begrepen dat zelfs dode bladeren hoop kunnen geven. Hoop op betere tijden, hoop op
nieuw leven, zelfs hoop dat de mensheid gaat inzien dat angst een slechte raadgever is.

10 December j.l. was er weer een Kerstmarkt in Buitenpost en schoondochter kwam om daar samen te gaan kijken.
Was het mistig, ja, heel erg mistig, was het gezellig, jazeker heel erg gezellig, was het druk, ook dat, het was zelfs
abnormaal druk in het anders toch stille Buitenpost. Er waren verscheidene mensen gestoken in de klederdracht
uit de tijd van Charles (John Huffam) Dickens – 7 febr. 1812 – 9 juni 1870.  Charles was een begenadigd schrijver
die oog had voor de armoede in die tijd, maar er was ook een slechte kant aan hem, na 22 jaar huwelijk met Catherina
Hogarth vond hij zijn huwelijk niet inspirerend genoeg en al had het echtpaar 10 kinderen, mede door zijn affaire
met de jongere actrice Ellen Ternan is Kate weggegaan bij Charles, ze nam Charles jr. mee en de rest van de
kinderen bleven bij Charles, Kate is tot haar dood Charles toegewijd gebleven.

Kralen maken was en is een secuur werkje.

Glas in lood maken werd door deze dame met plezier gedaan.

Spinnen en breien, de dames hadden er veel plezier in.

Geen zwavelstokjes te koop, wel koekjes en die verkochten prima.

Bij de bakkersoven was het heerlijk warm.

Niemand een beer? Dan maar de puzzel in de krant oplossen

Allemaal leuk en aardig, maar ik wil naar huis!

Bij de Canadian Coffee House was het erg gezellig, live muziek. Daar hebben we ons opgeladen, want het was heel erg
moeilijk om foto’s te maken met zoveel mensen in een smalle straat.

Zelf vond ik de twee levende beeldjes het mooist, voor ieder muntstukje een diepe buiging. Daarom nog twee
portretjes van deze lieve meisjes.

Iris bedankt voor de gezellig en mooie middag en natuurlijk voor je geduld

En toen was het 22 december, er werd aan de deur gebeld en jawel, Sinterklaas was met een vaart mijn huis voorbij
gegaan, maar niet de Kerstman en zijn elfen, totaal overrompeld heb ik het gezelschap binnen gelaten, en werd bijzonder
verrast, er werden foto’s genomen en de Kerstman met 4 elfen hebben mij via een lieve vriendin uit Spanje heel
erg verwend met 3 Kerstpakketten, zodat ik tot de Paasdagen vast genoeg in huis heb. Mijn vertrouwen in de mensheid
is er zeker beter op geworden tijdens de donkere dagen voor Kerst. Heel veel dank vriendenclub, Kerstman en personeel
van de Coop in Buitenpost. Gelukkig lukte het mij nog een foto te maken van het gezelschap.

Met vernieuwde moed ga ik 2017 tegemoet, en ik wens voor nu iedereen een gezellig en vredige
Kerstavond.  

De oogstdag en markt in en om de Kruidhof is tevens de laatste dag van het seizoen, soms heb je van die dagen dat je in
tweestrijd sta, zal ik wel, zal ik niet, in dit geval duurde het niet al te lang en ben ik naar de Kruidhof gegaan om alles weer
te bekijken en voor een lange periode afscheid te nemen van de Kruidhof, waar het altijd mooi is. Maandag 31 oktober
is het alweer Halloween, en dan moet er toch echt wat in huis zijn om dat te vieren, en daar is op de oogstdag genoeg voor
te koop, al moet ik zeggen dat ik me heb ingehouden.

Het was niet vroeg meer, maar op de valreep werd er nog flink wat ingeslagen.

In de grote kas was het nog aardig druk, het was hier kijken, proeven en kopen en er was zowaar een nieuw Fries bier
genaamd “Kâld Kletske Galjes”. In de Fryske Wâlden wil dat zoveel zeggen als – een lekker koud biertje, en in het
Nederlands kan het ook koude nattigheid betekenen. Het Burgumer (Bergumer) bier werd vorig jaar op 30 april
geïntroduceerd en is gebrouwen door Sytze Hoogstins uit Burgum, inmiddels wordt dit streekbier door anderen gebrouwen,
en is een groot succes. Het is een bier waar geen hop in zit, maar het kruid gagel (Fries Galjes), en er zijn al vele smaken,
maar nu ook wel mèt hop, in de handel.

Op een lege maag heb ik het maar niet geproefd, al zag het er mooi uit met eigen glazen en bierviltjes.

Kalebassen en pompoenen in overvloed.

En overal waren weer mooie herfststukjes gemaakt, altijd leuk om te zien.

Ook de bijen hadden hun best gedaan, te zien aan de hoeveelheden honing.

De Kweeappels waren nog niet geoogst, en er zijn nog heel veel bomen met vruchten.

Na de markt te hebben bekeken toch nog even afscheid van de Kruidhof zelf gaan nemen, het was er inmiddels stil.

Alles was nog groen, en ook in de tuinen waren overal herfststukjes geplaatst.

Er waren nog een paar kinderen in het Labyrint. Voor de mensen die niet weten waar al die stenen goed voor zijn, het
volgende: Het labyrint met zijn zeven, negen, tien of twaalf omlopen of windingen kan worden gezien als een plaats van
oriëntatie. Wie daarin binnengaat, is op weg naar zijn uiteindelijke bestemming, het midden, de kern van zijn wezen.
Men tracht binnen de afgesloten ruimte van het labyrint, dus in zichzelf, de verzoening tussen twee principes te vinden:
tussen het kruis van de aardse mens en de cirkel van de eeuwigheid. De weg in het labyrint leidt niet direct naar het
midden, maar volgt een maximale omweg. Aangezien mijn bestemming me inmiddels wel duidelijk is, heb ik de kinderen
maar mooi laten lopen.

Op verschillende plaatsen bloeide de o, zo giftige maar altijd bijzonder mooie Monnikskap – Aconitum nog volop.

Tussen het groen staat het Koepelhuisje, wat er precies wordt gedaan weet ik niet, maar binnen staan wel krukjes.

Hier en daar toch wat blad dat aan het kleuren is, maar ik heb dit jaar de pompoenen gevolgd en daar wat foto’s van.

Eerst de mooie bloemen,

Daarna de vruchtbeginsels,

Nog even en ze kunnen geplukt worden.

De grote Turkse Mutsen – Cucurbita maxima – blijven voor mij toch de mooiste kalebassen, een soort dat ook kan worden
gegeten, maar heel weinig vruchtvlees heeft.

Deze pompoenen staan klaar om er soep of iets anders van te maken.

Bij het sluiten van de markt heb ik een mooi herfststukje aangeschaft voor Halloween, dit na enig afdingen, want wat
dat betreft ben ik een echte Nederlandse Laat de geesten van de voorouders nu maar komen. Terug over de markt
lopend ben ik toch eindelijk gevallen voor een paling, want wat zagen ze er verleidelijk uit.

De nieuwe schijf van 5 geeft aan dat je minstens één keer per week vis moet eten, maar € 16,50 per pond is dus bij
één paling gebleven, heerlijk en gezond, maar wel wat duur.

Mijn hart was na het nuttigen van deze lekkernij dus gerust, en ik stel voor aan Edith Schippers de paling maar in het
basispakket van het ziekenfonds op te nemen, dat scheelt een stuk kosten bij de inmiddels vervloekte vergrijzing!

Ook het programmaboekje werd gratis verspreid, en wel door Ritske Hofstede, ik zou zeggen wie kent Rits in Buitenpost
nu niet, 84 jaar en nog steeds behulpzaam bij festiviteiten. Bekend van de paardenmarkten waar hij altijd aanwezig was
met zijn konijnen, en op 24 september 2013 was hij 40 jaar lid van de EHBO-vereniging, altijd in voor een praatje, en nog
steeds rijdt hij op de fiets het dorp door. Respect voor je Ritske en ga zo nog een poos door.

Ritske Hofstede, altijd in blauwe veekiel en op Friese klompen, zo zie ik hem al 50 jaar.

Ringrijden of Ringsteken, is een folkloristische traditie, niemand kan met zekerheid zeggen hoe deze traditie is ontstaan,
er zijn verschillende verhalen over, zo zou het ontstaan zijn tijdens jaarmarkten, maar andere verhalen vertellen weer
heel wat anders, daar later over. Allereerst wil ik even melden dat het juist deze dag mooi weer was, de regen was even
vertrokken, en dat was voor mens en dier heerlijk.

De jury, gezeten op een boerenkar met daarvoor een tractor, was er klaar voor en het wachten was op de deelnemers.

Een gedeelte van het parcours, waar de ringpalen zijn opgesteld.

De paal met een ring, nog niet eenvoudig om zo’n kleine ring eraf te steken vanaf de bok van een rijtuig.

En ja hoor, in de verte komen de rijtuigen aan, altijd een feestelijk gezicht.

Vanaf een aanspanning moet de steker of steekster die naast de koetsier zit proberen een lans (in dit geval een kleine
houten, te zien op de foto van het programma boekje) door een ring te steken, zodat die eraf is. De spelregels zal ik maar
overslaan, anders wordt het zo’n lang verhaal. Wel zijn er vier ronden en het maximale aantal punten dat gehaald kan
worden is 40 punten. De deelnemers zijn al dagen voor de wedstrijd (of het spel) bezig geweest met de voorbereiding van
dit evenement, schoonmaken, poetsen, wassen, kammen enz. enz. In sommige streken wordt het Ringrijden als sport
beoefend en komt voor in delen van Nederland, Duitsland en Denemarken. In Zeeland is het zeker een sport en in Middelburg
worden er kampioenschappen gehouden die ontzettend veel toeschouwers trekken.

Er kwamen 13 combinaties aan de start, één deelnemer had afgezegd. Het waren meest Friese paarden en welgeteld één
Hackney, en die was de winnaar van de wedstrijd.

Franse Wagonette met de Hackney “Special en Play”

Een heel mooie combinatie, alle namen onthouden was niet mogelijk, maar dit is een Friese sjees, die vroeger onder meer
werd gebruikt door rijke boeren om naar de kerk te gaan, en tot nu toe gebruikt wordt voor de sport.

Ook dit is een Friese sjees, klederdracht is dan verplicht.

Omdat er vroeger niets op papier is vastgelegd, is het niet mogelijk om er achter te komen hoe het Ringrijden of Ringsteken
is ontstaan, het wordt onder meer in verband gebracht met de Germaanse meikransviering en de steekspelen. Het is in ieder
geval honderden jaren oud en de bekende schrijfster Betje Wolff schreef in 1769 al het gedicht “Walcheren” dat over het
Ringrijden gaat, maar het spel of de wedstrijd is veel ouder.

Saskia en Tjarda Cuperus op de Tilbury met het paard Ypke voor het rijtuig.

Ook hier weer een heel mooie combinatie

Dit rijtuig is een Victoria uit ± 1895 met ervoor het paard Jitske fan Sweagerfean.

Het oudste document waarin het Ringrijden wordt vermeld is van 7 juni 1687, en volgens de “Zeeuwse
Cronykalmanach” uit 1788 is het Ringrijden afgeleid van de steekspelen en toernooien uit de middeleeuwen, wat ook de
meest aannemelijke verklaring is.

Twee mooie Friese paarden, even zonder rijtuig.

Een barouche of Duitse wagen is een koets met open koetsiersbok, geschikt voor enkelspan of tweespan paarden, het
rijtuig biedt plaats aan 4 personen en ter bescherming van hen heeft dit rijtuig een kap.

Uiterste concentratie, de ring is maar klein.

Het blijft spannend, pak ik de ring of pak ik hem niet. Deze combinatie won de “Zilveren Zweep” of in het Fries de
Sulveren Swipe, een wisselprijs voor het mooiste geheel.

Het beste beentje voor en op de ring af.

Door de jaren heen hebben de leden van het Koninklijk Huis veel belangstelling getoond voor het ringrijden, op 1 juli 1786
bezocht stadhouder Willem V in Domburg het Ringrijden en schonk 2 gouden medailles aan de twee winnaars. Of het nu nog
zo is weet ik niet, maar één van de felbegeerde prijzen was in Middelburg een koninklijke beker, met op nummer I
”Het beeldje van Koningin Beatrix”

Er was gewaarschuwd dat het publiek beslist niet achter de touwen mocht komen, maar ja dat is natuurlijk wel erg
verleidelijk, wat de witte vlekken zijn weet ik niet, maar ik denk dat het een schildering is op het tuig. Ik ben overigens
toch maar een stukje achteruit gelopen.

Tot slot de echte fotograaf, die wel achter de touwen mocht, maar mijn broek zat toch beter
Alle deelnemers hebben een geschenkenpakket gekregen, en de dames ook een mooi boeket bloemen, de Buitenposter
feestweek is j.l. woensdag alweer verleden tijd, maar het ringrijden vond ik zelf het mooist.

Waar moet je beginnen, en wat nog belangrijker is, waar moet het allemaal eindigen. Geschokt, verbijsterd, verdrietig,
haast alle emoties hebben we de afgelopen maanden doorstaan. Heel veel aanslagen door IS, met zo ontzettend veel
slachtoffers, en het gaat maar door. Niemand heeft een oplossing en mensen hebben een ingebouwd zelfverdedigings
systeem zodat het geweld in onze gedachtenwereld langzaam weer tot normale proporties zal komen. Vergeten doen
we niet, maar het leven gaat door. De toestand in Turkije is er na de couppoging bepaald niet beter op geworden, en
ook daar leven mensen in angst, en niet alleen in Turkije zelf maar ook in Nederland wordt het er niet beter op. Voor-
en tegenstanders van Erdogan gaan elkaar het leven er niet makkelijker op maken, maar moet dit allemaal? Nee, ik
ben voor Vrede, en met een beetje medemenselijkheid van alle betrokkenen moet dit toch in de hand te houden zijn.
De kliklijnen staan open, en er zijn al ongeregeldheden gemeld. Ik zal wel een roepende in de woestijn zijn, maar doe
niet mee aan het verraden van mensen, eens waren het allemaal landgenoten, laat dat voorop staan, ook al denken
velen anders dan andere groeperingen. En vooral, laat de angst niet de overhand nemen, de wereld is zo mooi laten
we kijken wat de natuur ons te bieden heeft, luister maar eens wat Joan Baez zegt en ga bij je zelf te rade, luister niet
naar mensen die het kwade willen, en vergiet geen onschuldig bloed. Voor gelovige mensen zal dan het paradijs
vanzelf in het verschiet liggen.

* KLIK* VOOR HET GEDICHT VAN JOAN BAEZ

Een erg nat terras in Buitenpost.

Herberg onder de Linden, Aduard (Groningen) ook al zo stil.

Ook de zomer liet ons dit jaar lang in de steek, de terrasjes bleven akelig leeg, heel veel regen, windhozen, hagelstenen
zo groot als tennisballen zijn uit de lucht komen vallen en hebben voor heel veel overlast en schade gezorgd, maar toch
ging de natuur door met mooi zijn, druppels of niet! Inmiddels hebben we een periode met prachtig zomers weer gehad.
In het begin waren er heel weinig vlinders, maar ook dat is goed gekomen, vlinders en insecten zijn er weer volop, en
wat is het heerlijk om nu de natuur in te gaan.

Dagpauwoog – Aglais io. Op mijn enige overgebleven Budlea.

Het hart van de Hortensiabloem – Hydrangea macrophylla

Goed beschermd door grote bladeren zag ik de knop van een Kalebasbloem (Squash)

De bijtjes, hommels en vliegen van allerlei soorten zijn druk in de weer met het verzamelen van stuifmeel of ze zitten
gewoon rustig te genieten van de zon.

Deze Dambordvlieg maakt zich nergens druk om, de vlieg wordt ook wel grauwe vleesvlieg genoemd, en in het Latijn
is het Sarcophaga carnaria, een mond vol voor een klein vliegje.

De zoetgeurende Kamperfoelie – Lonicera

Het Kleine Koolwitje – Pieris rapae is altijd moeilijk geweest om op de foto te zetten, maar deze keer had ik geluk
twee voor de prijs van één.

Aan het doorgangspad achter huis staan Hazelaars, maar er heeft nog nooit een vruchtje aangezeten, nu lag er een takje
op de grond, en jawel eindelijk maar toch!

Dit nijvere insectje had het zo druk, dat ik ben vergeten te vragen hoe zijn/haar naam was.

Gister is de Buitenposter feestweek begonnen, en dan wordt het a.s. woensdag weer erg druk in dit stille dorp, maar de
laatste keer dat ik in het dorp liep was het erg stil.

Kerkstraat, Buitenpost op een donderdagmiddag.

Oorlogsmonument en het Witte kerkje, Buitenpost.

Mijn kleine York Mandy en ik lopen nog steeds samen een rondje om, ze heeft nieuwe strikken gekregen van een lieve
dame uit Spanje, zij minder last van enorme linten en ik blij dat het nu eens blijft zitten zoals het hoort.

Hoe zit het eigenlijk, gaan we nog?

Nu zijn er weer veel buien en zit een wandeling er niet in, maar ach buikje kriebelen is ook heel erg fijn.

Inmiddels bloeien de Dahlia’s ook alweer volop, en iedere week zijn er nieuwe bloemen, ik wens iedereen een heel vredig
en mooi weekend toe, geniet van de kleine dingen, er zijn er meer dan iemand zich kan wensen.