*KLIK* voor het bekijken van de Halloween groet

 

Het is weer 31 oktober en voor heel veel mensen is Halloween toch weer een bijzonder dag.
aangezien ik er al eerder over heb geschreven een link naar het blogje, ik weet het, het blijft
klikken, maar op deze toch wel bijzondere dag, en zeker nog voor mij, willen veel mensen toch
weten wat Halloween nu eigenlijk inhoudt.  Het is hier vies weer en dat schept toch een zekere
sfeer voor deze dag en nacht. Door omstandigheden heb ik geen foto’s kunnen maken, maar dat
komt wel weer goed.

Bewerkte foto van internet.

Dit jaar zelfs geen pompoenen en kalebassen in huis, dus maar een oudere foto, want zonder kan natuurlijk niet met Halloween.
Voor wie er aan doen, en dat zijn er toch heel veel, een heel gezellig, griezelige en leuke avond gewenst.

KLIK hier voor de geschiedenis van Halloween.

Advertentie

◄

De Buitenposter feestweek is weer voorbij, heb ik er veel van meegekregen, dat niet, even zo’n weekje van afzien, maar als het
feest bijna voorbij is, kan je altijd nog even naar het Mejontsmaveld gaan om de paarden van dichtbij te bewonderen, en dat heb
ik dus maar gedaan. De paarden hadden een zware dag achter de rug, en dit Friese paard had dan ook maar één wens “Ik wol nei
hûs” (Ik wil naar huis). Voor mens en dier is zo’n concours een hele klus, de voorbereiding, de dag zelf en na de dag nog de ver-
zorging van de paarden, en het inpakken van alle benodigdheden voor zo’n dag. Een kleine impressie hieronder van dit prachtige
evenement.

https://youtu.be/7UBDoxlWw_s

“Tjonge, tjonge wat ben ik moe, jij slaap al zowat zie ik”. Geen Friese paarden maar wel heel mooie dieren.

Wat ook altijd mooi is om te zien zijn de Friese sjezen. Een sjees is een lichte, door paarden voortgetrokken kar voor het vervoer
van personen. Het woord sjees is een Nederlandse verbastering van het Franse woord chaise (stoel). De personenbak is
opgehangen met leren riemen en kan al dan niet voorzien zijn van een neerklapbare overkapping.

Omdat het zitkussen naar beneden is gezakt, is goed te zien hoe de personenbak is opgehangen aan de leren riemen.

Dit is wel een bijzonder mooie Friese sjees.

En ook deze sjees is mooi, het heeft zo zijn voordelen om na afloop een kijkje te gaan nemen, tijdens het rijden zie je dat allemaal
niet zo goed. Het vierspan rijden is ook geweldig, dus nog maar een linkje.

https://youtu.be/NNv3GkbyyNg

HET FRIESE PAARD

Niet alleen dat het Friese paard geweldig mooi is, de geschiedenis van deze paarden gaat heel ver terug in de tijd. Het is het oudste
inlandse raspaard van Nederland en al in de 13e eeuw was de Fries bekend, het ras heeft nog steeds overeenkomsten met zijn verre
voorouders. Uit bronnen werden waarschijnlijk de Friese paarden al meer dan drieduizend jaar geleden gebruikt door de Romeinen,
die namen de Friese paarden mee als krijgspaarden, en gedurende de Tachtigjarige oorlog leverden kruisingen met Spaanse paarden
(voornamelijk Arabieren en Andalusiërs, een actief en veelzijdig type Fries op.

Een hedendaagse Fries, met schitterende manen, loslaten kan uiteraard niet, dus de kleuren zijn van degene die het dier moest
vasthouden.

In de 4e eeuw in Britannia beschrijft de Engelse schrijver Anthony Dent de aanwezigheid van Friese troepen bij Carlisle, en
vermoedelijk gaat het dan over Friese huurlingen met Friese hengsten. Zowel Anthony Dent als andere schrijvers geven aan
dat het Friese paard de voorvader is van zowel het Engelse Shire-ras en van de Fell pony. Het eerste schriftelijke bewijs van
de naam “Fries paard” is een mededeling dat de Duitse Keurvorst Johan Frederik van Saksen in 1544 op een Friese hengst
naar de Rijksdag te Spiers was gekomen. Het Friese paard werd in de 18e en 19e eeuw meer beperkt tot het huidige Friesland.
Een Fries paard bezitten was toen een teken van welstand en werd vaak gebruikt als de rijke boeren naar de kerk gingen, maar
het Friese paard werd ook gebruikt voor kortebaan-draverijen onder het zadel.

Na afloop van het concours worden de paarden gesproeid, wat ze heerlijk vinden.

Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw kwam er een zware periode, het Friese paard moest concurreren met de
zware paardenrassen, door hun dansende gang waren ze minder geschikt voor het boerenwerk, de boeren gingen over naar de
zwaardere rassen of kruisten het Friese paard met deze rassen, en dit werd het Friese ras bijna noodlottig. Ook hadden de meeste
boeren machines aangeschaft en werd het te duur om het Friese paard voor plezier te houden. Op 1 mei 1879 werd te Roordahuizen
het Friesch Paarden-Stamboek opgericht, maar in 1965 stonden er nog maar 500 merries ingeschreven in de registers van het
stamboek. Het Friese ras is door de echte liefhebbers toch weer nieuw leven ingeblazen, wel werd er gefokt op kracht in plaats
van op luxe, zodat het ras kleiner en zwaarder van type werd.

Ook deze mooie Fries werd gesproeid en verzorgd.

Het fokken gaat door, want het oorspronkelijke luxe en langgelijnde type moet helemaal weer terugkomen. In 2016 zijn er meer
dan 70.000 paarden geregistreerd bij de Koninklijke Vereniging Het Friesch Paarden-Stamboek (KFPS) verspreidt over meer
dan 70 landen. Door de eeuwen heen zijn er talloze afbeeldingen en verhalen over het Friese paard, maar dan zou het verhaal
veel te lang worden.

Helemaal klaar voor vertrek, wat zal deze Fries blij zijn geweest.

Mijn man had altijd Friese paarden, maar door de jaren heen werden de prijzen minder en minder, dat is het nadeel van dit
prachtige ras, als je ze kwijt wilde kreeg je niet eens het dekgeld terug. Er is niet voor niet eens spreekwoord
Mensen met paarden hebben een hemel op aarde maar komen zij te sterven dan is er niets te erven.
Over het geheel genomen, hebben Friese paarden een geweldig karakter, ze zijn vriendelijk, intelligent, hebben een groot
aanpassingsvermogen en een grote bereidwilligheid om voor de mens te werken.

De met bloemen aan de zijkanten getooide barrages (hindernis/versperring tijdens het springen) kunnen ook weer weg.
In Buitenpost duurt het weer een jaar voor het volgende Concours Hippique, en ik, wel ik ging terug naar De Barrage

De ingang van de Bonifatiuskapel

Vanuit het museum zijn we naar de Bonifatiuskapel gereden, dit is een rooms-katholieke bedevaartskapel en er omheen is een
parkje aangelegd, hierin staan 14 kruiswegstaties van de beeldend kunstenaar Jac Maris. Het was heerlijk weer en ook hier was
het zo stil dat we daar met z’n drieën waren, wat een rust, alleen het ruisen van de bomen en de vogels die zacht aan het zingen
waren. Geloven of niet maakt totaal niets uit, we werden er zelf rustig en stil van en het was heerlijk om daar te zijn.

Het glas in lood raam bij de ingang.

De kapel is een ontwerp van Hendrik Willem Valk, en werd gebouwd in 1934, op de fundamenten van een niet voltooid ontwerp
van Valks leermeester Wolter te Riele. De eerste steen werd gelegd op 5 juni 1934 (Bonifatiusdag), en twee maanden later, op
6 augustus kon de kerk al worden ingewijd, ik neem aan dat er nadien nog wel flink wat aan gewerkt zal zijn, want twee maanden
is wel heel erg kort voor dit prachtige gebouw, met kapellen en gangen met bogen in de stijl van de Romaanse
architectuur, wat een heel oude aanblik geeft.

De bedevaartskerk is ingericht als een Romeins amfitheater, waarvan op de foto een gedeelte. De meer dan 1.600 zitplaatsen
zijn in een halfrond gesitueerd, en het altaar en de zitplaatsen zijn overdekt. Om de bezoekers de verbondenheid met de natuur
te laten ervaren is tussen de zitplaatsen en het altaar een onoverdekte, zogenaamde “Lichthof” en bovenlangs de zitplaatsen
bevindt zich een processiegang, waarlangs de geschiedenis van Bonifatius wordt weergegeven.

Het altaar, daar achter kunnen kaarsen worden gebrand, en zowel Geert als Richard hebben een kaars opgestoken voor iedereen
die zij lief hebben, niet uit puur geloof, maar echt uit het hart, en daar gaat het ook om.

In het park staat het beeld van Bonifatius, het is vervaardigd uit Franse kalksteen en is gemaakt door Gerrit Bolhuis, op 5 juni
1962 is het beeld onthuld door prinses Beatrix. Op de vier kanten van de sokkel staat in het Latijns de volgende tekst, die ik voor
het gemak maar even vertaal – Hier werd Bonifatius het levenslicht ontnomen. 754. Hier ging voor Friesland het licht van het
evangelie op. In Crediton in Engeland geboren; Bonifatius, in Dokkum in Friesland overleden; in Fulda in Duitsland begraven.

Volgens de overlevering probeerde Bonifatius aan een zwaardslag te ontkomen door een boek boven zijn hoofd te houden en op
veel afbeeldingen staat hij dan ook met een boek met een zwaard er doorheen.

Ook staat er in het parkje een bronzen beeld van Titus (Anno Sjoerd) Brandsma, Nederlandse karmelietenpater, hoogleraar,
publicist en in W.O.II verzette hij zich tegen de Duitse bezetters. Geboren te Ugoklooster bij Bolsward op 23 februari 1881 en
overleden in concentratiekamp Dachau op 26 juli 1942. In opdracht van het bisdom Groningen maakte kunstenares Natasja
Bennink in 2004 dit beeld.

Het was goed rusten bij de heilige bron, daarover bestaan veel verhalen, maar die verwijs ik naar de sagen, mythen en legenden.
Volgens de gemeente Dongeradeel komen er elk jaar tussen de 25.000 en 40.000 pelgrims naar het processiepark en de kapel.

WIE WAS BONIFATIUS:

Op school leerden we allemaal jaartallen en één daarvan was; 5 juni 754, Bonifatius bij Dokkum vermoord. Toch een fout, in Crediton
(nabij Exeter in Zuidwest-Engeland) werd bij een adelijke familie een zoontje geboren, hij kreeg de naam Wynfreth, maar het is niet
zeker dat hij in 672 is geboren, het kan ook 675 zijn geweest. In allerlei geschriften wordt hij Winfried genoemd, en daar hou ik het
maar bij. Op 7-jarige leeftijd besloot Winfried, tegen de wil van zijn vader, in te treden in een klooster. Toen zijn vader ernstig ziek
werd en bijna overleed, zag hij het als een teken en Winfried kreeg toestemming. Eigenlijk beginnen de sagen, mythen en legenden
dus al bij zijn geboorte, drie jaar scheelt een stuk. In 716 verliet Winfried Engeland om een eerste missie-expeditie naar Friesland te
ondernemen. Het werd een mislukking, De Friezen, die hun eigen goden, waaronder Donar en Wodan aanbaden, moesten niets hebben
van een andere god en ook de koning van Friesland Radboud of Radbod (Fries: Redbad) was het christendom vijandig gezind. Er werden
maar weinig zieltjes gewonnen en Winfried vertrok uiteraard zeer teleurgesteld. Een andere missionaris, Wulfram was het bijna gelukt
koning Radboud te dopen, maar toen de koning al met één been in het doopvont stond, vroeg hij waar dan zijn familie en zijn helden
waren, dat wist Wulfram niet en Radboud die dacht dat ze dan in de hel waren, hield het voor gezien, hij ging liever naar zijn voorouders.
Deze legende werd later toegeschreven aan Bonifatius.

Schilderij van Bonifatius van Alfred Rethel (Foto van internet)

In 718  of 719 vertrok Winfried naar Rome om met paus Gregorius II te spreken over zijn rol in het kersteningsproces. De paus
gaf hem de opdracht om naar het gebied ten oosten van de Rijn te gaan waar de Germanen en Franken woonden. Paus Gregorius
gaf Winfried de naam Bonifatius (Hij die goed doet of Weldoener). In die tijd verbleef Bonifatius veel in de bisdommen in Utrecht
en Antwerpen. Het reizen beviel Bonifatius prima en hij ging in die periode geregeld naar Rome om overleg te plegen met de paus.
Was Bonifatius een man die mensen liefhad, nee, dat was hij niet. Wie zich niet wilde laten bekeren zou het weten ook, volgens
een legende was er bij de Germanen een aan Donar gewijde heilige Eik waar de mensen kwamen om er te bidden, Bonifatius wilde
bewijzen dat het geen kwaad kon en zou eigenhandig de heilige eik hebben omgehakt, dit was in de Duitse plaats Fitzlar, waar
Bonifatius later een klooster stichtte. Als de legende waarheid bevat, is de boom omgehakt door zijn volgelingen, waaronder
wapenknechten die mee gingen voor zijn veiligheid.

Schilderij uit 1737, waarop te zien is dat de heilige eik wordt omgehakt. Foto van internet.

Bonifatius, die het reizen nooit moe werd, deed dit tot aan zijn dood. De paus had hem in 722 benoemd tot bisschop-missionaris
een speciale functie, zodat hij kon blijven reizen. Bonifatius zal tegen of over de 80 jaar zijn geweest toen hij alsnog vanuit Utrecht
nog een keer wilde proberen de Friezen te kerstenen. Deze missie werd hem fataal, bij Dokkum kwam het tot een gevecht met een
groep Friezen, hij werd dus niet vermoord, maar kwam om bij de strijd en het was dus doodslag. Volgens de legenden was het een
groep rovers die het voorzien hadden op een rijke buit, maar volgens andere verhalen waren het Friezen die zich hadden bewapend
om het kerstenen tegen te gaan. Bonifatius had 51 mannen bij zich, waaronder goed bewapende lijfwachten, die zich niet zomaar
lieten afslachten, er wordt nergens vermeld hoeveel Friezen er zijn gesneuveld, maar ik neem aan dat het er flink wat zijn geweest.
Het lichaam van Bonifatius werd eerst bijgezet in de Sint-Salvatorkerk in Utrecht, maar op verzoek van aartsbisschop Lullus, werd
hij al snel naar Mainz overgebracht. Uiteindelijk werd Bonifatius begraven in zijn door hem zelf gestichte en geliefde Abdij van
Fulda (Duitsland). Kort na zijn dood werd Bonifatius heilig verklaard. De Franken hebben wraak genomen en ze traden zo hard op
tegen de Friezen in de Dokkumer omgeving, dat de mensen zich snel lieten dopen, behalve de Friezen in het noordoosten, die werden
pas in de 8e en  9e eeuw gekerstend. Dorst gekregen van het lezen, of zelfs niet eens gelezen? Vooruit dan maar een toost op
Dokkum en Bonifatius, die overigens zelf een hekel had aan drank.

En voor wie geen bier lust, is er nog wel wat anders.

Ingang museum/Admiraliteitshuis.

Een foto van dit museum moet je eigenlijk maken vanaf de overkant, maar aangezien ik al heel dicht genaderd was met achter
mij het groene water, moest het zo maar. Deze keer vergezeld van Geert en Richard gingen we op het museum af om de tentoon-
stelling van Bonifatius te zien, en natuurlijk wat er nog meer te bekijken viel. Nadat de kaartjes waren gekocht, en mijn handtas
was opgeborgen in een kluisje werd de deur voor ons geopend. We waren de enige bezoekers van dat tijdstip, we kwamen
terecht in een donkere gang en hoorden in het Nederlands en Fries een hoorspel over Bonifatius, camera in de aanslag, maar je
zag even niets, toen ging het licht aan en ik maakte een foto van jawel…..

Niet alleen Bonifatius was gesneuveld, maar ook 52 mannen van zijn gezelschap en er stonden er nog twee te wachten om geslacht
te worden, de stumpers vroegen zich waarschijnlijk af wat ze nu zo verkeerd hadden gedaan, maar in 754 waren de barbaarse
Friezen niet zo aardig voor christenen. Voor mij was het natuurlijk wel even schrikken, en ik was blij dat het licht weer even uit
ging, zodat ik de slachting niet hoefde te zien.

Wel hoorde ik Bonifatius nog even zeggen dat zijn trouwe vriend moed moest houden, want deze jonge man wilde er vandoor
gaan, maar bood zijn excuses aan en kreeg de zegen van de bisschop, niet dat hij daar veel aan had, de beulen stonden klaar.

Geen medelijden met christenen en enigszins aangeslagen verlieten we de tentoonstelling, de twee metgezellen zijn toch uit-
eindelijk maar mee gegaan, zodat het verhaal niet meer helemaal klopt, de 53 doden uit 754 waren er 51 geworden in 2017.

Het museum in gevestigd in meerdere historische panden, waaronder het Admiraliteitshuis, dat werd gebouwd in 1618 en tot
1645 was het de vergaderplaats van de Friese en Groningse Admiraliteiten. Later is het gebouw nog uitgebreid en verbouwd.
Via trappen en gangen was de rest van het museum te bezichtigen. Met heel veel moeite heb ik een paar foto’s kunnen maken,
voor het grote beeld van Bonifatius hingen snoeren met gloeilampen, dus dat was geen optie, ook stond alles in vitrines en de
spotjes die op de mooie stukken waren gericht maakte het ook nog eens erg moeilijk, maar afijn, zoals gezegd een paar foto’s
konden er op door ondanks de goed bedoelde tegenwerking.

Een antiek houten beeldengroepje over de dood van Bonifatius, het is uiteraard wel even anders gegaan, maar de maker van
dit beeldengroepje had een grote fantasie.

Bodemvondsten en een heel oud manuscript.

De tijd van kolbakken en zwaarden.

Een hoekje van het museum met een gedeelte van een héél oude weegschaal, waarschijnlijk meer dan 150 jaar oud.

Deze schoentjes deden mij denken aan schilderijen van Jopie Huisman.

Stedenpenning van de stad Dokkum in het groot, wat erboven hangt weet ik niet, maar mooi is het wel.

Mooie oude halssieraden, alhoewel ze later en nu nog steeds zo te koop zijn op veilingen en antiekzaken.

Hoofdtooi, zelf ben ik er niet zeker van of het Fries of West-Fries is.

Een prachtig oud wandkleed.

Uiteraard is er van alles te koop in de museumwinkel wat betrekking heeft op Bonifatius, ik heb het gehouden bij doosjes Bonifatius
pepermunt en een ansichtkaart met het beeld wat in Utrecht staat. Na het museum te hebben verlaten zijn we naar de bijzondere
Bonifatiuskapel met parkje gereden, het was echt genieten daar, maar daarover en over Bonifatius een volgende keer.

Drie keer in Dokkum geweest, en nog niet uitgekeken. Op maandagen kan je in Achtkarspelen en Kollumerland totaal geen
restaurant of andere gelegenheid vinden om iets te drinken en een hapje te eten. Na een tocht door allerlei dorpjes in Friesland,
kwam ik met zoon terecht in Dokkum, waar Hotel,café,restaurant De Posthoorn wel open was en waar we heerlijk binnen heb-
ben gezeten. De Tweede keer had ik gelukkig de camera mee, want wat is Dokkum mooi. Dokkum is oud, er gaan verhalen rond
dat de stad in 248 is gesticht, Dokkum is een stad in de gemeente Dongeradeel en telt ongeveer 12.600 inwoners en ligt op de
grens tussen de Kleistreek en de Friese Wouden in het noordoosten van de provincie Friesland. Dokkum is één van de elf Friese
steden en rond Dokkum wordt het Friese dialect Noordhoeks gesproken. Wie nieuwsgierig is geworden naar deze Friese stad
kan nu meewandelen om prachtige oude gebouwen e.d. te bekijken.

Sinds 1984 het gemeentehuis van Dongeradeel, dit gebouw heeft een lange geschiedenis, het werd gebouwd door Jacob Lous, een
metselaar en steenhouwer uit Harlingen, en het werd in gebruik genomen op 29 november 1610. In 1835 is er een grote ver-
bouwing geweest, maar de hand van Jacob Lous is nog steeds te zien.

Het door Jacob Lous gemaakte stenen beeld van Vrouwe Justitia prijkt nog steeds op de top van de gevel. Zo te zien had hij
een stevige rondborstige dame als model uitgezocht. De foto is niet echt goed, maar het beeld staat dan ook erg hoog.

De Waegh, dit gebouw was er in 1593 en is in 1754 vervangen, aan de noordkant was het een boterwaag en aan de zuidkant
was de militaire wacht gehuisvest, met de gebeeldhouwde stadswapens en de klokkoepel is het een pareltje, en best wel jammer
van de vele reclameborden die er nu staan. Thans is er in de Waegh een grand café.

Het gebeeldhouwde wapen van Dokkum dichterbij.

Bootjes kijken vanaf de Diepswal.

Gedeelte van de Diepswal.

Pakhuizen van de erven Brouwer aan het Grootdiep.

De oude sigarenfabriek van de erven Brouwer, waar nu woningen in zijn, eerst dacht ik nog even dat het een oude gevangenis
was, het fabriekspersoneel werd vroeger bepaald niet verwend.

Het Hellinghûs, Zuiderbolwerk 79, dit is het restant van de oorspronkelijke admiraliteitshelling waar van 1597 tot 1645 de
schepen van de admiraliteit van Groningen, Drenthe en Friesland werden gebouwd of gerepareerd, het is nu een bezoekerscentrum.

Mooie oude panden tegenover de Diepswal.

Korenmolen “De Hoop” Zuiderbolwerk, het is nu eigendom van de Stichting Monumentenbehoud.

Een stukje geschiedenis van het Stadhuis aan de Zijl (plaquette aan de gevel).

Een rondvaartboot op weg naar een groep mensen.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en het werd tijd om weer op huis af te gaan, Geert had nog een rit voor de boeg
en het nodige werk dat nog moest worden gedaan, bedankt voor je geduld zoon, ik heb er van genoten. Nog even op de brug gaan
staan om afscheid te nemen van een mooie en bijzondere stad, Dokkum tot ziens.

Of zoals ze in Friesland zeggen – Oant sjen.

Foto van internet, allemaal tegelijk kon ik ze niet op de foto krijgen, en de band vind het vast niet erg, hopelijk de fotograaf
ook niet.

Het Keltische feest stond in het teken van het 10-jarig bestaan van de band Frjemd Folk, bestaande uit een zanggroep van
dertien mannen en één vrouw. Frjemd Folk is Fries voor vreemd volk, de achterliggende gedachte is mij niet bekend, het
kan zijn dat de zanggroep daar de Kelten mee bedoelen, want zelf kwamen ze heel normaal over, en zingen kunnen ze. De
groep is in 2007 ontstaan en samen met de muzikale begeleiding is het heerlijk om naar te luisteren en te kijken. Ze hebben
een veelzijdig repertoire en regelmatig wordt dit uitgebreid en aangepast. De groep heeft in Dublin opgetreden en diverse
keren in pubs in de Ierse steden Westport en Clifden.

Luister maar even mee door op  *KLIK* te drukken

*KLIK*

De enige vrouw van Frjemd Folk wijst de weg wel even.

Even poseren wilde een lid van Frjemd Folk wel, en ik heb weer niet onder de kilt gekeken.

Na het optreden toch maar snel om een hapje en wat drinken.

Daarna was het het de beurt aan de Nederlands/Friese band Kapriol, die een paar heel oude Friese liederen ten gehore brachten.
Ze gebruiken de niet alledaagse instrumenten, schalmeien, draailier en Scandinavische seljefluiten.

Een deel van de band, middeleeuwse liederen konden mij niet zo boeien, dus maar eens een rondje gaan lopen.

De twee heren vermaakten zich prima, dus kon ik rustig even verder gaan kijken. Aan de kinderen was ook gedacht ze konden
leren pottenbakken, en dat is echt niet zo makkelijk.

Vader zal wel heel erg blij zijn geweest met.. wat het dan ook werd. Gelukkig klei genoeg, want dit jongetje gebruikte nogal wat.
Natuurlijk was er ook nog wel Frjemd Folk op het veld, nog nooit een Kelt gezien die een cowboyhoed droeg

Zijn vrouw of gezelschap hield het bij gewone kleren en gelukkig was de heupflacon aanwezig voor een neutje.

Wat er ook te zien was, het zou de rietvlechter een zorg zijn, de eendenkorven moesten af.

De doedelzakspeler was even de draad kwijt, maar vond die later gelukkig terug.

Altijd leuk om te horen. Toen kwam er nog een showtje met een Fries paard en amazone, dus terug tussen de strobalen.

Een prachtig Fries paard en de dame deed mij denken aan de Keltische koningin Boudica.

Een scherpe bocht maken viel nog niet mee.

Voor een betere foto stond ik te dicht bij, maar het grootste deel is er

Nog even gekeken bij een dame die wol aan het verwerken was, en tsja toen was het toch echt tijd om te vertrekken, al met al
was het een heerlijke middag. De volgende keer ga ik toch echt weer een blogje maken over de Kelten, sinds de 60’er jaren is
de Keltische cultuur, geschiedenis en muziek weer helemaal in gekomen, en dat juich ik van harte toe.

Ook het programmaboekje werd gratis verspreid, en wel door Ritske Hofstede, ik zou zeggen wie kent Rits in Buitenpost
nu niet, 84 jaar en nog steeds behulpzaam bij festiviteiten. Bekend van de paardenmarkten waar hij altijd aanwezig was
met zijn konijnen, en op 24 september 2013 was hij 40 jaar lid van de EHBO-vereniging, altijd in voor een praatje, en nog
steeds rijdt hij op de fiets het dorp door. Respect voor je Ritske en ga zo nog een poos door.

Ritske Hofstede, altijd in blauwe veekiel en op Friese klompen, zo zie ik hem al 50 jaar.

Ringrijden of Ringsteken, is een folkloristische traditie, niemand kan met zekerheid zeggen hoe deze traditie is ontstaan,
er zijn verschillende verhalen over, zo zou het ontstaan zijn tijdens jaarmarkten, maar andere verhalen vertellen weer
heel wat anders, daar later over. Allereerst wil ik even melden dat het juist deze dag mooi weer was, de regen was even
vertrokken, en dat was voor mens en dier heerlijk.

De jury, gezeten op een boerenkar met daarvoor een tractor, was er klaar voor en het wachten was op de deelnemers.

Een gedeelte van het parcours, waar de ringpalen zijn opgesteld.

De paal met een ring, nog niet eenvoudig om zo’n kleine ring eraf te steken vanaf de bok van een rijtuig.

En ja hoor, in de verte komen de rijtuigen aan, altijd een feestelijk gezicht.

Vanaf een aanspanning moet de steker of steekster die naast de koetsier zit proberen een lans (in dit geval een kleine
houten, te zien op de foto van het programma boekje) door een ring te steken, zodat die eraf is. De spelregels zal ik maar
overslaan, anders wordt het zo’n lang verhaal. Wel zijn er vier ronden en het maximale aantal punten dat gehaald kan
worden is 40 punten. De deelnemers zijn al dagen voor de wedstrijd (of het spel) bezig geweest met de voorbereiding van
dit evenement, schoonmaken, poetsen, wassen, kammen enz. enz. In sommige streken wordt het Ringrijden als sport
beoefend en komt voor in delen van Nederland, Duitsland en Denemarken. In Zeeland is het zeker een sport en in Middelburg
worden er kampioenschappen gehouden die ontzettend veel toeschouwers trekken.

Er kwamen 13 combinaties aan de start, één deelnemer had afgezegd. Het waren meest Friese paarden en welgeteld één
Hackney, en die was de winnaar van de wedstrijd.

Franse Wagonette met de Hackney “Special en Play”

Een heel mooie combinatie, alle namen onthouden was niet mogelijk, maar dit is een Friese sjees, die vroeger onder meer
werd gebruikt door rijke boeren om naar de kerk te gaan, en tot nu toe gebruikt wordt voor de sport.

Ook dit is een Friese sjees, klederdracht is dan verplicht.

Omdat er vroeger niets op papier is vastgelegd, is het niet mogelijk om er achter te komen hoe het Ringrijden of Ringsteken
is ontstaan, het wordt onder meer in verband gebracht met de Germaanse meikransviering en de steekspelen. Het is in ieder
geval honderden jaren oud en de bekende schrijfster Betje Wolff schreef in 1769 al het gedicht “Walcheren” dat over het
Ringrijden gaat, maar het spel of de wedstrijd is veel ouder.

Saskia en Tjarda Cuperus op de Tilbury met het paard Ypke voor het rijtuig.

Ook hier weer een heel mooie combinatie

Dit rijtuig is een Victoria uit ± 1895 met ervoor het paard Jitske fan Sweagerfean.

Het oudste document waarin het Ringrijden wordt vermeld is van 7 juni 1687, en volgens de “Zeeuwse
Cronykalmanach” uit 1788 is het Ringrijden afgeleid van de steekspelen en toernooien uit de middeleeuwen, wat ook de
meest aannemelijke verklaring is.

Twee mooie Friese paarden, even zonder rijtuig.

Een barouche of Duitse wagen is een koets met open koetsiersbok, geschikt voor enkelspan of tweespan paarden, het
rijtuig biedt plaats aan 4 personen en ter bescherming van hen heeft dit rijtuig een kap.

Uiterste concentratie, de ring is maar klein.

Het blijft spannend, pak ik de ring of pak ik hem niet. Deze combinatie won de “Zilveren Zweep” of in het Fries de
Sulveren Swipe, een wisselprijs voor het mooiste geheel.

Het beste beentje voor en op de ring af.

Door de jaren heen hebben de leden van het Koninklijk Huis veel belangstelling getoond voor het ringrijden, op 1 juli 1786
bezocht stadhouder Willem V in Domburg het Ringrijden en schonk 2 gouden medailles aan de twee winnaars. Of het nu nog
zo is weet ik niet, maar één van de felbegeerde prijzen was in Middelburg een koninklijke beker, met op nummer I
”Het beeldje van Koningin Beatrix”

Er was gewaarschuwd dat het publiek beslist niet achter de touwen mocht komen, maar ja dat is natuurlijk wel erg
verleidelijk, wat de witte vlekken zijn weet ik niet, maar ik denk dat het een schildering is op het tuig. Ik ben overigens
toch maar een stukje achteruit gelopen.

Tot slot de echte fotograaf, die wel achter de touwen mocht, maar mijn broek zat toch beter
Alle deelnemers hebben een geschenkenpakket gekregen, en de dames ook een mooi boeket bloemen, de Buitenposter
feestweek is j.l. woensdag alweer verleden tijd, maar het ringrijden vond ik zelf het mooist.

Schilderij van Hendrick Bloemaert (1601/1602 – 1672) “Nederdaling van de Heilige Geest op Pinksteren”

Foto van internet.

De voorjaarsfeesten werden al in de middeleeuwen gehouden en deze feesten hebben hun wortels in de voorchristelijke
voorjaarsriten van de Germanen, Kelten en andere oud Europese volkeren. Daar wordt tegenwoordig aan getwijfeld omdat
historische gegevens schaars zijn of zo summier dat het niet valt te bewijzen. Het Christelijke Pinksteren is dat m.i. ook niet,
het is maar wat men wil geloven of wat er is geschreven. Het oorspronkelijke Wekenfeest is tijdens het Christendom
Pinksteren genoemd en de naam Pinksteren is afgeleid van het Griekse woord pentekostè, wat vijftig betekent. Het is altijd
tien dagen na Hemelvaart en de vijftigste dag na Paasdag. Pinksteren ontstond uit het Joodse Wekenfeest en werd als het
begin van de Christelijke kerk gemarkeerd. Zo is er al heel wat water door de zee gevloeid voor Pinksteren werd gevierd.
Tijdens het Pinksterfeest wordt herdacht dat de Heilige Geest neerdaalde uit de hemel op de apostelen en op de mensen
die aanwezig en gelovig waren. Na de dood van Jezus op Goede Vrijdag en zijn verrijzenis op Pasen hadden zijn leerlingen
tot Hemelvaart (veertig dagen later) steun van zijn zijn aanwezigheid gehad en werden de leerlingen nog eens uitgelegd wat
de betekenis was van wat Jezus had gedaan tijdens de periode dat hij les aan hen gaf. Na die periode werden de leerlingen
alleen achtergelaten, maar Jezus had hen beloofd dat hij de Geest van God zou sturen oftewel de Heilige Geest, die hen de
kracht en wijsheid zou geven om het evangelie verder uit te dragen, en aldus geschiedde.

Pinksterbloem – Cardamine pratensis.

Vandaag 1e Pinksterdag is het slecht weer, een harde koude wind en pittige regenbuien, maar we hebben een voorproefje
gehad van de zomer, de lente was ineens zomer en alles in de natuur groeide en bloeide snel. Dan is het dicht bij huis een
heerlijkheid om al dat moois te aanschouwen.

Paardenbloemen – Taraxacum officinale.

Zonnetjes in het gras, tussen de tegels en overal waar je ze ook niet wilt hebben, maar het blijft een prachtig gezicht.

Japanse sierkers – Prunus serrulata

Op 4 mei stond deze fantastische mooie boom in volle bloei en daar ben ik dan ook meerdere keren heengelopen om
de bloesem te bewonderen.

Vergeet-me-nietjes – Myosotis en Pinksterbloemen – Cardamine pratensis, stonden overal dicht bij huis.

Moerasbloem – Nimlanthes douglasii, bloeien nu volop in mijn postzegeltuin en bedekken daar een groot deel van.

Achter huis staat de sering (Syringa vulgaris) nog volop te bloeien en geurt heerlijk.

Ook de Lelietjes van Dalen – Convallaria majalis bloeien nog volop en hebben genoeg aan een klein plekje.

8 Mei was het Moederdag, het was ook toen prachtig weer en zoon kwam om me een heerlijke middag te bezorgen,
we zijn naar een café aan het water gereden, en ik weet nog steeds niet in welk plaatsje dat was, het was nog in
Friesland, maar net op de rand van het Lauwersmeergebied, de warmte van de zon, het bijpraten over van alles en
nog wat, mensen kijken op het terras en naar de bootjes kijken is altijd een feest.

De kunst stond buiten, behalve een muurschildering in het café van een oude kennis de Friese kunstschilder Gerriet Postma,
overleden op 2 maart 2009, en dat wekt weer herinneringen op aan een eerdere tijd. Of zoonlief Moederdag leuk heeft gevonden?
Ik weet het wel zeker

Allemaal nog heel prettige Pinsterdagen gewenst, en tot slot toch nog een keer de sering, die nu volop bloeit.

Voor alle mensen die wat doen aan Valentijnsdag, een heel prettige dag gewenst.

Happy Valentines Day.

Foto van internet.

In 2008 had ik al eens over Valentijnsdag een blogje geplaatst, maar dat is al heel lang ondergesneeuwd, dus nog een keer.

Zelf heb ik niets met deze dag, een dag als alle andere dagen, en wie elkaar lief heeft moet dat eigenlijk iedere dag laten
blijken en niet alleen op Valentijnsdag. Het is een dag waarop geliefden elkaar wat extra aandacht geven door elkaar wat te
schenken, een bos rozen, één roos, een cadeautje of een kaart. Ook is het een gebruik een mooie kaart te sturen naar iemand
die wordt bemind zonder het te weten, dan stuurt de minnaar of minnares een anonieme kaart, en wordt het een heel gedoe
om erachter te komen van wie die kaart nu eigenlijk is, in principe vind ik dat het leukste gebaar.

Omstreeks het jaar 496 riep Paus Gelasius 14 februari uit tot de dag van de Heilig Valentijn, nu is het echter zo dat er twee
christelijke martelaren waren met de naam Valentinus, het is nooit bekend geworden wie nu de echte “Valentijn” was of
dat het om dezelfde heilige ging. De geschiedenis vertelt dat de één  priester was in Rome en de ander was bisschop van
Terni (Italië). Beiden werden in de 3e eeuw ter dood gebracht en niet op een bepaald christelijke wijze. Wel is bekend n.a.v.
de legenden die worden beschreven in de Legenda aurea (Latijn voor Gouden legenden) dat de romantische viering van
Valentijnsdag zijn ontstaan dankt aan Geoffrey Chaucer die in zijn gedicht Parliament of Fowls (1380 – 1382) deze vers-
regels schreef:
For this was on seynt Volantynys day
Whan euery comyth there tot chese his make
(Want dit was op Sint-Valentijnsdag
als elke vogel zijn maatje komt kiezen)

Voor de Romeinen was Lupercalia een zeer belangrijk feest, en werd gevierd op 15 februari. (De Romeinen vierden dan
eigenlijk het nog oudere vruchtbaarheidsfeest). Dit feest werd gevierd ter ere van Juno, de Romeinse beschermgodin van
de vrouw en het huwelijk, en Pan de god van de natuur. Volgens het verhaal werden alle namen van ongehuwde jonge
vrouwen in een kom gegooid en ongehuwde mannen mochten een naam trekken, tijdens Lupercalia werden de twee
jonge mensen voor een bepaalde periode aan elkaar verbonden. Het feest werd gehouden in de Lupercal, de grot waar
Romelus en Remus door de wolven zouden zijn gevoed en had tal van barbaarse rituelen. Het feest had dus toen niets te
maken met Valentijnsdag zoals wij dat kennen.

Volgens de versie van de Legenda aurea werd Sint-Valentijn om zijn geloof vervolgd en persoonlijk ondervraagd door de
Romeinse keizer Claudius II, die probeerde Valentijn onder doodsbedreigingen over te halen tot het heidense geloof van
de Romeinen. Valentijn weigerde en probeerde zelfs Claudius te bekeren tot het christendom, dat ging hem zijn leven kosten,
hij werd ter dood veroordeeld. Vlak voor zijn dood zou hij een wonder hebben verricht door de blinde dochter van zijn
cipier te genezen. Toen in Europa het christendom opkwam werd dit heidense feest door de kerk verboden, en omstreeks
496 werd het Lupercalia feest van 15 februari veranderd door paus Gelasius in Sint-Valentijnsdag op 14 februari.

Inmiddels is het heidense feest en de viering van de dag van Sint-Valentijn geworden tot een commerciële dag, en gemaakt
tot de dag die in het licht staat van de liefde voor elkaar, en het geven van geschenken. En zo zien we maar weer dat alle
feestdagen terug te voeren zijn naar een heel ver verleden en dusdanig zijn veranderd dat er van het oorspronkelijke
feest geen sprake meer is. Omwille van het geloof is er door de eeuwen heen heel veel veranderd, maar of dat altijd zo goed
is dat betwijfel ik vaak. In ieder geval hebben de winkels er weer een goede dag aan, en dat is natuurlijk prima in deze tijd.

Voor iedereen toch wat rozen, maar niet uit de bloemenzaken, niets mooier dan de natuur zelf die altijd blijft.

Het is bijna Kerstmis, en vanaf hier wil ik iedereen Prettige Kerstdagen, Merry Christmas, Feliz Navidad
Frohe Weihnachten, Noflike Krystdagen of Joyeux Noël wensen.

Iedereen die ziek of eenzaam is, veel sterkte!

Kerstmarkten waren er overal, en ook Buitenpost had er een in Dickenssfeer op 12 december j.l. Natuurlijk kan dit dorp
zich niet meten met de prachtige Dickens Kerstmarkt in Deventer, maar het was erg druk, gezellig en er waren flink wat
mensen die zich mooi hadden verkleed.

Het mooie kleine koekverkoopstertje stond tussen het dennengroen.

Deze vriendelijke dame maakte kerstengeltjes en andere voorwerpen van glas.

Dit gezelschap uit de 19e eeuw vermaakte zich uitstekend in de moderne tijd.

Ook deze dame vond het allemaal erg gezellig.

Schapenwol is van alle tijden.

Overal waren er kerstbomen versierd en stonden er kerststukjes op de kramen.

Dit hondje keek vol verbazing naar al die verklede mensen, maar wilde toch liever in 2015 zijn, er waren geen kluifjes.

Geen Dickenskleding, maar ze deden geweldig hun best, het meisje in het groene jack werd al roder in haar gezichtje en
ik ben maar snel doorgelopen voor ze ontplofte

Uiteraard was er nog veel meer te zien, eten, drinken en muziek, maar wat ik zelf toch wel heel mooi vond, was de
brandweerauto uit 1933, van de Gemeente Achtkarspelen. Er is jaren aan gewerkt om deze auto weer zo mooi te
krijgen, maar het resultaat is er dan ook naar.

De brandweerlieden uit 1933 zullen het soms wel koud hebben gehad in de open wagen met houten banken, maar ze
deden hun werk en hopelijk zijn ze altijd op tijd gekomen.

Na nog een lootje te hebben gekocht bij deze aardige dame die helemaal uit Dickens tijd hierheen was gekomen om voor
het goede doel lootjes te verkopen, ben ik naar huis gegaan, maar deze Kerstmarkt was een succes.

CHARLES JOHN HUFFAM DICKENS:

Zonder het boek “A Christmas Carol” uit 1843 zou er nu niemand zijn die Dickens zo zou vereren door er speciale
markten en festivals over te houden. Een blik in het leven van deze grote Victoriaanse schrijver.

 

Foto van internet.

Charles Dickens werd op 7 februari 1812 geboren in Landport bij Portsmouth,  Engeland, en hij was
één van de belangrijkste schrijvers tijdens het Victoriaanse tijdperk. Tot na de Eerste Wereldoorlog bleef hij Engelands
populairste schrijver. Naast zijn bijdragen aan tijdschriften zullen velen de boeken van Dickens kennen, of er verfilmingen
van hebben gezien. Onder meer “Oliver Twist”, “David Copperfield”, “Nicholas Nickleby” en “A tale of two cities” dit laatst
genoemde boek staat met 200 miljoen exemplaren op nummer zeven van ‘s werelds meest verkochte boeken. Zijn verhalen
kenmerken zich door het schrijven over de sociale misstanden, een heel goede verhaalopbouw, vreemde karakters en humor.

Foto van internet.

Charles Dickens was het tweede kind van de acht kinderen van John Dickens en Elizabeth Barrow. Op 10-jarige leeftijd
verhuisde de familie naar Camden Town in Londen, zijn vader was dan dichter bij zijn werk. Charles maakte de reis alleen
en met de postkoets, en had alleen brood, een boek en wat kleren bij zich,  deze reis beschreef hij in zijn bundel “The
uncommercial traveler”, het was een reis op een trieste regenachtige zondag en vergeten kon Charles dit niet zo snel.
De vader van Charles kwam in financiële moeilijkheden en in 1824 werd zijn vader en enkele familieleden opgesloten
wegens schulden in de toen beruchte gevangenis Marshalsea Prison. Charles Dickens ging op 12-jarige leeftijd werken
in Warren’s Shoe Blacking Factory, (een schoensmeerfabriek) en werkte daar 10 uur per dag in een vervallen magazijn 
bij een stinkende rivier. Daar leerde hij de arbeidsomstandigheden kennen, die later een belangrijk thema zouden
zijn in zijn werk, evenals de gekwetste kinderzielen.

Foto van internet.

Voor Charles was Londen een verbazingwekkende plaats, een plek van extreme rijkdom en mensonterende ellende en
armoede. De stad lokte veel mensen en toen Charles Dickens er kwam wonen had de stad anderhalf miljoen inwoners,
toen hij overleed waren er dat drie en een half miljoen. In 1842 reisde hij naar de Verenigde Staten, en ging daar
pleiten voor de afschaffing van de slavernij, het werd een ontgoochelende reis voor hem, en zijn ervaringen schreef
hij in “American Notes” uit 1842. In 1844 ging hij naar Italië, in 1846 naar Zwitserland, en alles wat hij beleefde op
zijn reizen beschreef hij in zijn boeken. Hij ging in 1850 wonen in Wellington Street 16, en dat huis staat er nog. Van
1853 tot 1870 ging Dickens zich toeleggen op het voorlezen, en daarvoor had hij zijn teksten ingrijpend bewerkt.
Naast schrijven deed Dickens aan liefdadigheid, voerde hij campagne voor de volksgezondheid, de huisvesting en
opvoeding. Hij reisde en wandelde veel, en aangezien hij aan slapeloosheid leed, ook ‘s nachts, door zijn vriendschap
met enkele politieofficieren kwam hij in nauw contact met misdadigers, portiers, nachtwerkers, prostituees en daklozen,
waardoor hij voor zijn boeken veel inspiratie opdeed.

Dickens is 22 jaar getrouwd geweest met Catherine Hogarth, maar mede door zijn verhouding met de jongere actrice
Ellen Ternan, ging het echtpaar uit elkaar. Ze hadden samen tien kinderen. Vanaf 1860 ging het slechter met zijn
gezondheid en Charles Dickens, een bijzondere man, met fouten maar ook met een groot hart overleed in Gad’s Hill
Place in Rochester, Kent op 9 juni 1870 op 58-jarige leeftijd. Op voorspraak van koningin Victoria en tegen zijn wil
werd hij begraven in de Poet’s Corner in Westminster Abbey in Londen. Hijzelf had de voorkeur gegeven aan het
familiegraf in Highgate, waar later zijn tijdgenoot Karl Marx  begraven zou worden.

Foto van internet.

Een still uit de film “A Christmas Carol” met Jim Carrey als Ebenezer Scrooge. Charles Dickens zal nooit vergeten worden