*KLIK* voor het bekijken van de Halloween groet

 

Het is weer 31 oktober en voor heel veel mensen is Halloween toch weer een bijzonder dag.
aangezien ik er al eerder over heb geschreven een link naar het blogje, ik weet het, het blijft
klikken, maar op deze toch wel bijzondere dag, en zeker nog voor mij, willen veel mensen toch
weten wat Halloween nu eigenlijk inhoudt.  Het is hier vies weer en dat schept toch een zekere
sfeer voor deze dag en nacht. Door omstandigheden heb ik geen foto’s kunnen maken, maar dat
komt wel weer goed.

Bewerkte foto van internet.

Dit jaar zelfs geen pompoenen en kalebassen in huis, dus maar een oudere foto, want zonder kan natuurlijk niet met Halloween.
Voor wie er aan doen, en dat zijn er toch heel veel, een heel gezellig, griezelige en leuke avond gewenst.

KLIK hier voor de geschiedenis van Halloween.

Nog nooit eerder een hommel gezien met een schildje op de rug en ik weet dan ook niet wat voor hommel het is.

Het is nog steeds vakantietijd, maar de jeugd begint zich al wat te vervelen en de zomer gaat langzaam over in de herfst, van het
nieuws kunnen we niet vrolijk worden, zeker niet na de laatste aanslagen in Spanje en Finland, het is net of het al begint te
wennen, bij mij niet en dat zal het ook niet. Telkens weer is het een schok om de berichtgevingen te lezen en te zien, maar ik ben
geen struisvogel en wil toch bijblijven. Iedereen is vrij om te geloven wat hij/zij wil, maar wat heb ik een enorme hekel aan
mensen die zo radicaal zijn dat ze andere mensen kunnen vermoorden en verminken omdat ze een bepaald geloof aanhangen.
Begrijpen doe ik het ook niet, geloof moet liefde en verdraagzaamheid brengen, en beslist geen haat tegen andersdenkenden.
Haatpredikers hebben dan meer invloed dan ouders, tenzij er thuis ook naar wordt geleefd, maar zelfs in de Koran staan toch ook
goede dingen, WAAROM (het meest gebruikte woord in de Nederlandse taal), dan altijd juist het kwade er uit halen, en daar zelfs
je eigen leven voor opgeven. Bij de laatste aanslagen in Barcelona en Cambrils waren jongens betrokken van 17 en 18 jaar, voor
mij is dat haast niet te geloven. Voor de ouders die wel het goede nastreven zal dit ook een enorme klap zijn, een geliefde zoon
die ineens een verfoeilijke moordenaar is geworden en zoveel verdriet en pijn heeft berokkend, ook die ouders zijn slachtoffers.

Laten ik overgaan tot wat de zomer voor moois heeft gegeven, nee ik ben niet met vakantie geweest, en dat zal er ook niet meer
van komen, maar bij en dichtbij huis is zoveel moois te zien dat ik het ook niet mis.

Lathyrus odoratus – pronkerwt
vind ik altijd lijken op kleine orchideetjes en ze bloeiden weer volop dit jaar.

Met mooie zonnige dagen fladderde er weer veel vlinders rond, dit is de Kleine vos – aglais urticae. Deze verstopt zich in de
winter onder bladeren, planten, holle bomen en takkenbossen, de eitjes worden altijd gelegd op de grote brandnetel.

Distelvlinder – Vanessa cardui, hiervan waren er maar heel weinig en deze kon ik met veel moeite te pakken krijgen met de camera.
De Distelvlinder komt uit Zuid-Europa en Afrika, en per jaar kunnen er meer of minder zijn, als er Sahara-zand bij ons komt
zullen er veel meer zijn, soms hele invasies.

Dagpauwoog – Aglais io
De Dagpauwoog kan mede door de wind tientallen kilometers zwerven en overwintert als vlinder, in het voorjaar is het één van
de eerste vlinders die weer tevoorschijn komt. De rupsen leven van het blad van de grote brandnetel.

Atalanta – Vanessa atalanta. Dit is een trekvlinder, in het najaar proberen ze naar het zuiden te gaan, wat vaak mislukt omdat
ze in koudere streken terechtkomen. Hier was er maar eentje, de foto is niet zo scherp, maar ik had er in ieder geval eentje.

In het huis naast mij zijn nieuwe buren gekomen, toen ze met vakantie gingen werd er heel goed op de twee poezen gepast, maar
deze zat kennelijk te wachten tot de vakantie weer om was.

Bij het verwijderen van uitgebloeide roosjes deze maar laten zitten, een Struiksprinkhaan zie je ook niet iedere dag. De Latijnse
naam van dit minuscule insectje van ongeveer 10 millimeter is Leptophyes punctatissima, een mond vol voor zoiets kleins.

Zonnebloem – Helianthus annuus. Als ze bloeien prachtig om te zien en in de winter heerlijk voor de vogels.

Phlox – Vlambloem. Het Oudgriekse woord phlox betekent vlam, dus een toepasselijke naam.

De rozen hebben deze zomer geweldig gebloeid, en nog steeds komen er knoppen uit, het blijven toch, mede door hun geur mijn
lievelingsbloemen.

De vol bloeiende roos Ingrid Bergman.

De naam van deze oranje roos heb ik nooit geweten

Graham Darby, een heerlijk geurende roos.

Achter huis bij de buren staat een oude boom, en wat was het een verrassing om te zien wat daar opgroeide.

Zwavelzwam – Laetiporus sulphureus

Deze zwam is eetbaar en schijnt naar kippenvlees te smaken, ik heb het niet geprobeerd, maar er zijn zelfs heel veel
recepten voor, deze zwam komt meerdere malen in het jaar voor en heeft dus niets te maken met de herfst. Zoveel mooie dingen
om te zien en te ontdekken, dan is vakantie niet nodig. Voor wie nog wel met vakantie gaan, heel veel plezier.

◄

De Buitenposter feestweek is weer voorbij, heb ik er veel van meegekregen, dat niet, even zo’n weekje van afzien, maar als het
feest bijna voorbij is, kan je altijd nog even naar het Mejontsmaveld gaan om de paarden van dichtbij te bewonderen, en dat heb
ik dus maar gedaan. De paarden hadden een zware dag achter de rug, en dit Friese paard had dan ook maar één wens “Ik wol nei
hûs” (Ik wil naar huis). Voor mens en dier is zo’n concours een hele klus, de voorbereiding, de dag zelf en na de dag nog de ver-
zorging van de paarden, en het inpakken van alle benodigdheden voor zo’n dag. Een kleine impressie hieronder van dit prachtige
evenement.

https://youtu.be/7UBDoxlWw_s

“Tjonge, tjonge wat ben ik moe, jij slaap al zowat zie ik”. Geen Friese paarden maar wel heel mooie dieren.

Wat ook altijd mooi is om te zien zijn de Friese sjezen. Een sjees is een lichte, door paarden voortgetrokken kar voor het vervoer
van personen. Het woord sjees is een Nederlandse verbastering van het Franse woord chaise (stoel). De personenbak is
opgehangen met leren riemen en kan al dan niet voorzien zijn van een neerklapbare overkapping.

Omdat het zitkussen naar beneden is gezakt, is goed te zien hoe de personenbak is opgehangen aan de leren riemen.

Dit is wel een bijzonder mooie Friese sjees.

En ook deze sjees is mooi, het heeft zo zijn voordelen om na afloop een kijkje te gaan nemen, tijdens het rijden zie je dat allemaal
niet zo goed. Het vierspan rijden is ook geweldig, dus nog maar een linkje.

https://youtu.be/NNv3GkbyyNg

HET FRIESE PAARD

Niet alleen dat het Friese paard geweldig mooi is, de geschiedenis van deze paarden gaat heel ver terug in de tijd. Het is het oudste
inlandse raspaard van Nederland en al in de 13e eeuw was de Fries bekend, het ras heeft nog steeds overeenkomsten met zijn verre
voorouders. Uit bronnen werden waarschijnlijk de Friese paarden al meer dan drieduizend jaar geleden gebruikt door de Romeinen,
die namen de Friese paarden mee als krijgspaarden, en gedurende de Tachtigjarige oorlog leverden kruisingen met Spaanse paarden
(voornamelijk Arabieren en Andalusiërs, een actief en veelzijdig type Fries op.

Een hedendaagse Fries, met schitterende manen, loslaten kan uiteraard niet, dus de kleuren zijn van degene die het dier moest
vasthouden.

In de 4e eeuw in Britannia beschrijft de Engelse schrijver Anthony Dent de aanwezigheid van Friese troepen bij Carlisle, en
vermoedelijk gaat het dan over Friese huurlingen met Friese hengsten. Zowel Anthony Dent als andere schrijvers geven aan
dat het Friese paard de voorvader is van zowel het Engelse Shire-ras en van de Fell pony. Het eerste schriftelijke bewijs van
de naam “Fries paard” is een mededeling dat de Duitse Keurvorst Johan Frederik van Saksen in 1544 op een Friese hengst
naar de Rijksdag te Spiers was gekomen. Het Friese paard werd in de 18e en 19e eeuw meer beperkt tot het huidige Friesland.
Een Fries paard bezitten was toen een teken van welstand en werd vaak gebruikt als de rijke boeren naar de kerk gingen, maar
het Friese paard werd ook gebruikt voor kortebaan-draverijen onder het zadel.

Na afloop van het concours worden de paarden gesproeid, wat ze heerlijk vinden.

Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw kwam er een zware periode, het Friese paard moest concurreren met de
zware paardenrassen, door hun dansende gang waren ze minder geschikt voor het boerenwerk, de boeren gingen over naar de
zwaardere rassen of kruisten het Friese paard met deze rassen, en dit werd het Friese ras bijna noodlottig. Ook hadden de meeste
boeren machines aangeschaft en werd het te duur om het Friese paard voor plezier te houden. Op 1 mei 1879 werd te Roordahuizen
het Friesch Paarden-Stamboek opgericht, maar in 1965 stonden er nog maar 500 merries ingeschreven in de registers van het
stamboek. Het Friese ras is door de echte liefhebbers toch weer nieuw leven ingeblazen, wel werd er gefokt op kracht in plaats
van op luxe, zodat het ras kleiner en zwaarder van type werd.

Ook deze mooie Fries werd gesproeid en verzorgd.

Het fokken gaat door, want het oorspronkelijke luxe en langgelijnde type moet helemaal weer terugkomen. In 2016 zijn er meer
dan 70.000 paarden geregistreerd bij de Koninklijke Vereniging Het Friesch Paarden-Stamboek (KFPS) verspreidt over meer
dan 70 landen. Door de eeuwen heen zijn er talloze afbeeldingen en verhalen over het Friese paard, maar dan zou het verhaal
veel te lang worden.

Helemaal klaar voor vertrek, wat zal deze Fries blij zijn geweest.

Mijn man had altijd Friese paarden, maar door de jaren heen werden de prijzen minder en minder, dat is het nadeel van dit
prachtige ras, als je ze kwijt wilde kreeg je niet eens het dekgeld terug. Er is niet voor niet eens spreekwoord
Mensen met paarden hebben een hemel op aarde maar komen zij te sterven dan is er niets te erven.
Over het geheel genomen, hebben Friese paarden een geweldig karakter, ze zijn vriendelijk, intelligent, hebben een groot
aanpassingsvermogen en een grote bereidwilligheid om voor de mens te werken.

De met bloemen aan de zijkanten getooide barrages (hindernis/versperring tijdens het springen) kunnen ook weer weg.
In Buitenpost duurt het weer een jaar voor het volgende Concours Hippique, en ik, wel ik ging terug naar De Barrage

De ingang van de Bonifatiuskapel

Vanuit het museum zijn we naar de Bonifatiuskapel gereden, dit is een rooms-katholieke bedevaartskapel en er omheen is een
parkje aangelegd, hierin staan 14 kruiswegstaties van de beeldend kunstenaar Jac Maris. Het was heerlijk weer en ook hier was
het zo stil dat we daar met z’n drieën waren, wat een rust, alleen het ruisen van de bomen en de vogels die zacht aan het zingen
waren. Geloven of niet maakt totaal niets uit, we werden er zelf rustig en stil van en het was heerlijk om daar te zijn.

Het glas in lood raam bij de ingang.

De kapel is een ontwerp van Hendrik Willem Valk, en werd gebouwd in 1934, op de fundamenten van een niet voltooid ontwerp
van Valks leermeester Wolter te Riele. De eerste steen werd gelegd op 5 juni 1934 (Bonifatiusdag), en twee maanden later, op
6 augustus kon de kerk al worden ingewijd, ik neem aan dat er nadien nog wel flink wat aan gewerkt zal zijn, want twee maanden
is wel heel erg kort voor dit prachtige gebouw, met kapellen en gangen met bogen in de stijl van de Romaanse
architectuur, wat een heel oude aanblik geeft.

De bedevaartskerk is ingericht als een Romeins amfitheater, waarvan op de foto een gedeelte. De meer dan 1.600 zitplaatsen
zijn in een halfrond gesitueerd, en het altaar en de zitplaatsen zijn overdekt. Om de bezoekers de verbondenheid met de natuur
te laten ervaren is tussen de zitplaatsen en het altaar een onoverdekte, zogenaamde “Lichthof” en bovenlangs de zitplaatsen
bevindt zich een processiegang, waarlangs de geschiedenis van Bonifatius wordt weergegeven.

Het altaar, daar achter kunnen kaarsen worden gebrand, en zowel Geert als Richard hebben een kaars opgestoken voor iedereen
die zij lief hebben, niet uit puur geloof, maar echt uit het hart, en daar gaat het ook om.

In het park staat het beeld van Bonifatius, het is vervaardigd uit Franse kalksteen en is gemaakt door Gerrit Bolhuis, op 5 juni
1962 is het beeld onthuld door prinses Beatrix. Op de vier kanten van de sokkel staat in het Latijns de volgende tekst, die ik voor
het gemak maar even vertaal – Hier werd Bonifatius het levenslicht ontnomen. 754. Hier ging voor Friesland het licht van het
evangelie op. In Crediton in Engeland geboren; Bonifatius, in Dokkum in Friesland overleden; in Fulda in Duitsland begraven.

Volgens de overlevering probeerde Bonifatius aan een zwaardslag te ontkomen door een boek boven zijn hoofd te houden en op
veel afbeeldingen staat hij dan ook met een boek met een zwaard er doorheen.

Ook staat er in het parkje een bronzen beeld van Titus (Anno Sjoerd) Brandsma, Nederlandse karmelietenpater, hoogleraar,
publicist en in W.O.II verzette hij zich tegen de Duitse bezetters. Geboren te Ugoklooster bij Bolsward op 23 februari 1881 en
overleden in concentratiekamp Dachau op 26 juli 1942. In opdracht van het bisdom Groningen maakte kunstenares Natasja
Bennink in 2004 dit beeld.

Het was goed rusten bij de heilige bron, daarover bestaan veel verhalen, maar die verwijs ik naar de sagen, mythen en legenden.
Volgens de gemeente Dongeradeel komen er elk jaar tussen de 25.000 en 40.000 pelgrims naar het processiepark en de kapel.

WIE WAS BONIFATIUS:

Op school leerden we allemaal jaartallen en één daarvan was; 5 juni 754, Bonifatius bij Dokkum vermoord. Toch een fout, in Crediton
(nabij Exeter in Zuidwest-Engeland) werd bij een adelijke familie een zoontje geboren, hij kreeg de naam Wynfreth, maar het is niet
zeker dat hij in 672 is geboren, het kan ook 675 zijn geweest. In allerlei geschriften wordt hij Winfried genoemd, en daar hou ik het
maar bij. Op 7-jarige leeftijd besloot Winfried, tegen de wil van zijn vader, in te treden in een klooster. Toen zijn vader ernstig ziek
werd en bijna overleed, zag hij het als een teken en Winfried kreeg toestemming. Eigenlijk beginnen de sagen, mythen en legenden
dus al bij zijn geboorte, drie jaar scheelt een stuk. In 716 verliet Winfried Engeland om een eerste missie-expeditie naar Friesland te
ondernemen. Het werd een mislukking, De Friezen, die hun eigen goden, waaronder Donar en Wodan aanbaden, moesten niets hebben
van een andere god en ook de koning van Friesland Radboud of Radbod (Fries: Redbad) was het christendom vijandig gezind. Er werden
maar weinig zieltjes gewonnen en Winfried vertrok uiteraard zeer teleurgesteld. Een andere missionaris, Wulfram was het bijna gelukt
koning Radboud te dopen, maar toen de koning al met één been in het doopvont stond, vroeg hij waar dan zijn familie en zijn helden
waren, dat wist Wulfram niet en Radboud die dacht dat ze dan in de hel waren, hield het voor gezien, hij ging liever naar zijn voorouders.
Deze legende werd later toegeschreven aan Bonifatius.

Schilderij van Bonifatius van Alfred Rethel (Foto van internet)

In 718  of 719 vertrok Winfried naar Rome om met paus Gregorius II te spreken over zijn rol in het kersteningsproces. De paus
gaf hem de opdracht om naar het gebied ten oosten van de Rijn te gaan waar de Germanen en Franken woonden. Paus Gregorius
gaf Winfried de naam Bonifatius (Hij die goed doet of Weldoener). In die tijd verbleef Bonifatius veel in de bisdommen in Utrecht
en Antwerpen. Het reizen beviel Bonifatius prima en hij ging in die periode geregeld naar Rome om overleg te plegen met de paus.
Was Bonifatius een man die mensen liefhad, nee, dat was hij niet. Wie zich niet wilde laten bekeren zou het weten ook, volgens
een legende was er bij de Germanen een aan Donar gewijde heilige Eik waar de mensen kwamen om er te bidden, Bonifatius wilde
bewijzen dat het geen kwaad kon en zou eigenhandig de heilige eik hebben omgehakt, dit was in de Duitse plaats Fitzlar, waar
Bonifatius later een klooster stichtte. Als de legende waarheid bevat, is de boom omgehakt door zijn volgelingen, waaronder
wapenknechten die mee gingen voor zijn veiligheid.

Schilderij uit 1737, waarop te zien is dat de heilige eik wordt omgehakt. Foto van internet.

Bonifatius, die het reizen nooit moe werd, deed dit tot aan zijn dood. De paus had hem in 722 benoemd tot bisschop-missionaris
een speciale functie, zodat hij kon blijven reizen. Bonifatius zal tegen of over de 80 jaar zijn geweest toen hij alsnog vanuit Utrecht
nog een keer wilde proberen de Friezen te kerstenen. Deze missie werd hem fataal, bij Dokkum kwam het tot een gevecht met een
groep Friezen, hij werd dus niet vermoord, maar kwam om bij de strijd en het was dus doodslag. Volgens de legenden was het een
groep rovers die het voorzien hadden op een rijke buit, maar volgens andere verhalen waren het Friezen die zich hadden bewapend
om het kerstenen tegen te gaan. Bonifatius had 51 mannen bij zich, waaronder goed bewapende lijfwachten, die zich niet zomaar
lieten afslachten, er wordt nergens vermeld hoeveel Friezen er zijn gesneuveld, maar ik neem aan dat het er flink wat zijn geweest.
Het lichaam van Bonifatius werd eerst bijgezet in de Sint-Salvatorkerk in Utrecht, maar op verzoek van aartsbisschop Lullus, werd
hij al snel naar Mainz overgebracht. Uiteindelijk werd Bonifatius begraven in zijn door hem zelf gestichte en geliefde Abdij van
Fulda (Duitsland). Kort na zijn dood werd Bonifatius heilig verklaard. De Franken hebben wraak genomen en ze traden zo hard op
tegen de Friezen in de Dokkumer omgeving, dat de mensen zich snel lieten dopen, behalve de Friezen in het noordoosten, die werden
pas in de 8e en  9e eeuw gekerstend. Dorst gekregen van het lezen, of zelfs niet eens gelezen? Vooruit dan maar een toost op
Dokkum en Bonifatius, die overigens zelf een hekel had aan drank.

En voor wie geen bier lust, is er nog wel wat anders.

Ingang museum/Admiraliteitshuis.

Een foto van dit museum moet je eigenlijk maken vanaf de overkant, maar aangezien ik al heel dicht genaderd was met achter
mij het groene water, moest het zo maar. Deze keer vergezeld van Geert en Richard gingen we op het museum af om de tentoon-
stelling van Bonifatius te zien, en natuurlijk wat er nog meer te bekijken viel. Nadat de kaartjes waren gekocht, en mijn handtas
was opgeborgen in een kluisje werd de deur voor ons geopend. We waren de enige bezoekers van dat tijdstip, we kwamen
terecht in een donkere gang en hoorden in het Nederlands en Fries een hoorspel over Bonifatius, camera in de aanslag, maar je
zag even niets, toen ging het licht aan en ik maakte een foto van jawel…..

Niet alleen Bonifatius was gesneuveld, maar ook 52 mannen van zijn gezelschap en er stonden er nog twee te wachten om geslacht
te worden, de stumpers vroegen zich waarschijnlijk af wat ze nu zo verkeerd hadden gedaan, maar in 754 waren de barbaarse
Friezen niet zo aardig voor christenen. Voor mij was het natuurlijk wel even schrikken, en ik was blij dat het licht weer even uit
ging, zodat ik de slachting niet hoefde te zien.

Wel hoorde ik Bonifatius nog even zeggen dat zijn trouwe vriend moed moest houden, want deze jonge man wilde er vandoor
gaan, maar bood zijn excuses aan en kreeg de zegen van de bisschop, niet dat hij daar veel aan had, de beulen stonden klaar.

Geen medelijden met christenen en enigszins aangeslagen verlieten we de tentoonstelling, de twee metgezellen zijn toch uit-
eindelijk maar mee gegaan, zodat het verhaal niet meer helemaal klopt, de 53 doden uit 754 waren er 51 geworden in 2017.

Het museum in gevestigd in meerdere historische panden, waaronder het Admiraliteitshuis, dat werd gebouwd in 1618 en tot
1645 was het de vergaderplaats van de Friese en Groningse Admiraliteiten. Later is het gebouw nog uitgebreid en verbouwd.
Via trappen en gangen was de rest van het museum te bezichtigen. Met heel veel moeite heb ik een paar foto’s kunnen maken,
voor het grote beeld van Bonifatius hingen snoeren met gloeilampen, dus dat was geen optie, ook stond alles in vitrines en de
spotjes die op de mooie stukken waren gericht maakte het ook nog eens erg moeilijk, maar afijn, zoals gezegd een paar foto’s
konden er op door ondanks de goed bedoelde tegenwerking.

Een antiek houten beeldengroepje over de dood van Bonifatius, het is uiteraard wel even anders gegaan, maar de maker van
dit beeldengroepje had een grote fantasie.

Bodemvondsten en een heel oud manuscript.

De tijd van kolbakken en zwaarden.

Een hoekje van het museum met een gedeelte van een héél oude weegschaal, waarschijnlijk meer dan 150 jaar oud.

Deze schoentjes deden mij denken aan schilderijen van Jopie Huisman.

Stedenpenning van de stad Dokkum in het groot, wat erboven hangt weet ik niet, maar mooi is het wel.

Mooie oude halssieraden, alhoewel ze later en nu nog steeds zo te koop zijn op veilingen en antiekzaken.

Hoofdtooi, zelf ben ik er niet zeker van of het Fries of West-Fries is.

Een prachtig oud wandkleed.

Uiteraard is er van alles te koop in de museumwinkel wat betrekking heeft op Bonifatius, ik heb het gehouden bij doosjes Bonifatius
pepermunt en een ansichtkaart met het beeld wat in Utrecht staat. Na het museum te hebben verlaten zijn we naar de bijzondere
Bonifatiuskapel met parkje gereden, het was echt genieten daar, maar daarover en over Bonifatius een volgende keer.

Drie keer in Dokkum geweest, en nog niet uitgekeken. Op maandagen kan je in Achtkarspelen en Kollumerland totaal geen
restaurant of andere gelegenheid vinden om iets te drinken en een hapje te eten. Na een tocht door allerlei dorpjes in Friesland,
kwam ik met zoon terecht in Dokkum, waar Hotel,café,restaurant De Posthoorn wel open was en waar we heerlijk binnen heb-
ben gezeten. De Tweede keer had ik gelukkig de camera mee, want wat is Dokkum mooi. Dokkum is oud, er gaan verhalen rond
dat de stad in 248 is gesticht, Dokkum is een stad in de gemeente Dongeradeel en telt ongeveer 12.600 inwoners en ligt op de
grens tussen de Kleistreek en de Friese Wouden in het noordoosten van de provincie Friesland. Dokkum is één van de elf Friese
steden en rond Dokkum wordt het Friese dialect Noordhoeks gesproken. Wie nieuwsgierig is geworden naar deze Friese stad
kan nu meewandelen om prachtige oude gebouwen e.d. te bekijken.

Sinds 1984 het gemeentehuis van Dongeradeel, dit gebouw heeft een lange geschiedenis, het werd gebouwd door Jacob Lous, een
metselaar en steenhouwer uit Harlingen, en het werd in gebruik genomen op 29 november 1610. In 1835 is er een grote ver-
bouwing geweest, maar de hand van Jacob Lous is nog steeds te zien.

Het door Jacob Lous gemaakte stenen beeld van Vrouwe Justitia prijkt nog steeds op de top van de gevel. Zo te zien had hij
een stevige rondborstige dame als model uitgezocht. De foto is niet echt goed, maar het beeld staat dan ook erg hoog.

De Waegh, dit gebouw was er in 1593 en is in 1754 vervangen, aan de noordkant was het een boterwaag en aan de zuidkant
was de militaire wacht gehuisvest, met de gebeeldhouwde stadswapens en de klokkoepel is het een pareltje, en best wel jammer
van de vele reclameborden die er nu staan. Thans is er in de Waegh een grand café.

Het gebeeldhouwde wapen van Dokkum dichterbij.

Bootjes kijken vanaf de Diepswal.

Gedeelte van de Diepswal.

Pakhuizen van de erven Brouwer aan het Grootdiep.

De oude sigarenfabriek van de erven Brouwer, waar nu woningen in zijn, eerst dacht ik nog even dat het een oude gevangenis
was, het fabriekspersoneel werd vroeger bepaald niet verwend.

Het Hellinghûs, Zuiderbolwerk 79, dit is het restant van de oorspronkelijke admiraliteitshelling waar van 1597 tot 1645 de
schepen van de admiraliteit van Groningen, Drenthe en Friesland werden gebouwd of gerepareerd, het is nu een bezoekerscentrum.

Mooie oude panden tegenover de Diepswal.

Korenmolen “De Hoop” Zuiderbolwerk, het is nu eigendom van de Stichting Monumentenbehoud.

Een stukje geschiedenis van het Stadhuis aan de Zijl (plaquette aan de gevel).

Een rondvaartboot op weg naar een groep mensen.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en het werd tijd om weer op huis af te gaan, Geert had nog een rit voor de boeg
en het nodige werk dat nog moest worden gedaan, bedankt voor je geduld zoon, ik heb er van genoten. Nog even op de brug gaan
staan om afscheid te nemen van een mooie en bijzondere stad, Dokkum tot ziens.

Of zoals ze in Friesland zeggen – Oant sjen.

Foto van internet, allemaal tegelijk kon ik ze niet op de foto krijgen, en de band vind het vast niet erg, hopelijk de fotograaf
ook niet.

Het Keltische feest stond in het teken van het 10-jarig bestaan van de band Frjemd Folk, bestaande uit een zanggroep van
dertien mannen en één vrouw. Frjemd Folk is Fries voor vreemd volk, de achterliggende gedachte is mij niet bekend, het
kan zijn dat de zanggroep daar de Kelten mee bedoelen, want zelf kwamen ze heel normaal over, en zingen kunnen ze. De
groep is in 2007 ontstaan en samen met de muzikale begeleiding is het heerlijk om naar te luisteren en te kijken. Ze hebben
een veelzijdig repertoire en regelmatig wordt dit uitgebreid en aangepast. De groep heeft in Dublin opgetreden en diverse
keren in pubs in de Ierse steden Westport en Clifden.

Luister maar even mee door op  *KLIK* te drukken

*KLIK*

De enige vrouw van Frjemd Folk wijst de weg wel even.

Even poseren wilde een lid van Frjemd Folk wel, en ik heb weer niet onder de kilt gekeken.

Na het optreden toch maar snel om een hapje en wat drinken.

Daarna was het het de beurt aan de Nederlands/Friese band Kapriol, die een paar heel oude Friese liederen ten gehore brachten.
Ze gebruiken de niet alledaagse instrumenten, schalmeien, draailier en Scandinavische seljefluiten.

Een deel van de band, middeleeuwse liederen konden mij niet zo boeien, dus maar eens een rondje gaan lopen.

De twee heren vermaakten zich prima, dus kon ik rustig even verder gaan kijken. Aan de kinderen was ook gedacht ze konden
leren pottenbakken, en dat is echt niet zo makkelijk.

Vader zal wel heel erg blij zijn geweest met.. wat het dan ook werd. Gelukkig klei genoeg, want dit jongetje gebruikte nogal wat.
Natuurlijk was er ook nog wel Frjemd Folk op het veld, nog nooit een Kelt gezien die een cowboyhoed droeg

Zijn vrouw of gezelschap hield het bij gewone kleren en gelukkig was de heupflacon aanwezig voor een neutje.

Wat er ook te zien was, het zou de rietvlechter een zorg zijn, de eendenkorven moesten af.

De doedelzakspeler was even de draad kwijt, maar vond die later gelukkig terug.

Altijd leuk om te horen. Toen kwam er nog een showtje met een Fries paard en amazone, dus terug tussen de strobalen.

Een prachtig Fries paard en de dame deed mij denken aan de Keltische koningin Boudica.

Een scherpe bocht maken viel nog niet mee.

Voor een betere foto stond ik te dicht bij, maar het grootste deel is er

Nog even gekeken bij een dame die wol aan het verwerken was, en tsja toen was het toch echt tijd om te vertrekken, al met al
was het een heerlijke middag. De volgende keer ga ik toch echt weer een blogje maken over de Kelten, sinds de 60’er jaren is
de Keltische cultuur, geschiedenis en muziek weer helemaal in gekomen, en dat juich ik van harte toe.

Bij de bibliotheek zag ik deze folder, en dol als ik ben op alles wat met de Kelten te maken heeft, leek het mij erg leuk om daar
naar toe te gaan. Kollumerzwaag (in het Fries Kollumersweach of “De Sweach” is een dorp in de gemeente Kollumerland met
ongeveer 3.000 inwoners, daar wordt het Woudfries gesproken, wat toch wel anders klinkt als het gewone Fries. Sweach kwam
in 1435 voor het eerst voor in een officiële akte. Het is niet ver bij Buitenpost vandaan, maar de Boskreed, waar het festival zou
worden gehouden, ligt buiten het dorp en zonder tomtom nog een hele toer om het te vinden. Geen nood, zoon ingelicht en die
zou zien of hij het kon redden om mij daar heen te brengen, hoera! Mij werd verteld, dat zoon en hulp in drukke tijden Richard,
mij op het veld zouden afzetten en de beide heren zouden dan hun drukke werkzaamheden gaan verrichten en mij na ongeveer
twee uur ophalen, prima geregeld dus, werk gaat voor plezier, en ik vermaak me wel met m’n trouwe camera.

En kijk, zoals het meestal doet, het komt anders uit dan men vermoedt. Uiteraard stond er een biertent, en tsja het bekende en
beroemde Ierse bier “Guinness” kan je niet overslaan met warm weer. De heren nipten met veel plezier aan hun kostelijke
bier, Guinness lijkt zwart, maar is ruby red. Het logo van Guinness is het nationale symbool van Ierland, de Keltische Harp, het
is nog een hele toer geweest om dit logo te mogen gebruiken en er zijn heel wat besprekingen geweest met de Ierse regering,
De Keltische harp staat dan ook gespiegeld op het logo. Inmiddels was het tijd voor de band “The Doggy Few” om te gaan spelen,
en even voor de goede orde, mijn gezelschap is niet meer weggegaan, het werk moest maar even wachten.

The Doggy Few op het podium.

De band is ontstaan in Groningen, allen vrienden en vriendinnen van de Ierse muziek, Peter Kelly, die afkomstig is uit Dublin heeft
of had daar een traditional Irish Music Bar, en daar zijn alle leden groot geworden. Het is een echte Ierse feestband, er wordt gespeeld
op gitaar, accordeon, fluit en viool, en ook wordt er gezongen. Ze spelen en zingen liederen over drank, werk, vrouwen, ontrouwe
mannen en oorlog, maar ook ballades en opzwepende dansmuziek, de jigs en reels. Deels zelf geschreven, maar ook de traditonele
muziek die we kennen van o.a. The Dubliners, Clancys en Planxty, kortom heerlijke muziek.

Ierse muziek op de fluit.

De drie dames van The Doggy Few

Alle leden van The Doggy Few.

Na een korte tijd te hebben genoten van de muziek, traden de meisjes van de Ierse dansschool “Keltisch Dansje” aan, en onder
begeleiding van de muziek dansten de dames dat het vuur er af spatte.

Eerst meeklappen op de muziek.

En daar gaan we.

Muziek en dans.

De toeschouwers werden uitgenodigd om een lesje te krijgen in het dansen van een Céili (groepsdans), er waren flink wat dames
die mee wilde doen, maar de heren waren niet zo danslustig, zoon raapte zijn moed bijeen en voegde zich bij het gezelschap, hij
mocht meteen een partner uitzoeken en dat vindt Geert geen straf.

De dansles kan beginnen, Richard en ik waagde ons er niet aan

Makkelijk was het niet, er werden verschillende figuren met meerdere partners gedanst.

Soms ben je wel eens een partner kwijt, maar dat vond niemand erg. De les duurde behoorlijk lang en Geert droop van het zweet
toen hij eindelijk weer op een strobaal kon gaan zitten om uit te puffen. Na dit vrolijke gebeuren ben ik het veld opgegaan, er was
nog veel meer te zien.

Het gewone leven ging ook door, dus effe appen.

Les in boogschieten, er werd gretig gebruik van gemaakt.

Aangezien ik wat te dicht bij de gevaarlijke boogschieters stond werd ik verzocht mij uit het schootsveld te verwijderen,
natuurlijk was ik (even) gehoorzaam, en dus maar achter de schietlustigen gaan staan.

En zowaar ik zag Petrus, het was erg rustig bij de hemelpoort en dan is er even pauze, zelfs voor een heilige.

WORDT VERVOLGD.

Terwijl hier de regen tegen de ramen klettert, en het meer herfst dan lente lijkt, kijk ik uit op een aantal hangende potten, één
daarvan is een aardbeienplant, die ijverig bezig is voor mijn beschuitjes wat lekkers klaar te maken. Jildou bedankt, ze smaken
heerlijk en er zitten er nog heel veel aan. 2e Pinksterdag (maandag 5 juni) was het in de middag heerlijk weer, 20 graden met
een koele wind. Ieder jaar is er dan hier in Buitenpost een rommelmarkt/braderie op het Majontsmaveld. Tegenwoordig moet ik
mezelf er van overtuigen of iets de moeite waard is om er heen te gaan, na drie keer nee en vier keer ja, toch maar een poosje
gaan kijken. De tijd dat iedereen wel wat nodig had is voorbij en zelf hoef ik echt geen rommel meer te kopen, nog genoeg om
op te ruimen. Het was ondanks dat het niet zo vroeg meer was gezellig druk op het Majontsmaveld.

Af en toe behoorlijk veel bewolking, maar nog steeds heerlijk weer voor snuffelaars.

Voor een hapje en even lekker zitten waren er terrasjes genoeg.

Het kleine draaimolentje stond er verlaten bij, maar de eigenaar hield de moed er in

Een mooie oude brandweerauto, waarschijnlijk afgedankt in Duitsland werd nu gebruikt als marktkraam, het zal wel moeten wennen
voor zo’n auto, geen vuur te bekennen.

Zo te zien mochten de poppen beren en kleren weer mee naar huis, knuffels en poppen zijn uit.

Ook deze mooie pop kreeg geen poppenmoedertje, ze ziet er ook verdrietig uit.

De visjes en kibbelingen gingen er wel gretig in, de visboer had een goede dag. Nog even de kraam met vruchten opgezocht, de
Hollandse aardbeien gingen helaas ook niet snel van hand tot hand, 4 voor € 5,—, maar ja als je alleen bent hoef je helemaal
geen vier dozen, dus vroeg ik de brave man wat één doosje moest kosten, de man begon vlijtig te rekenen en kwam er totaal
niet uit, voor rekenen had hij vast een onvoldoende op school. Na minstens 3 minuten wist hij het, 1 euro, dat ik in de lach
schoot begreep hij niet, maar ik heb de aardbeien wel eens duurder gehad.

Inmiddels bloeien de Eendagslelies – Hemerocallis en net als bij de eendagsvliegen leven ze maar één dag.

Voor wie in het bezit is van deze mooie bloemen een weetje, alle delen zijn eetbaar, volgens de berichten zijn de bloemen en
knoppen het lekkerst, ze zijn knapperig en zoet door de nectar die er in zit. In China en Japan, waar de plant oorspronkelijk
vandaan komt, wordt hij geteeld als voedselplant. De Chinezen leggen ze ook in met zout, maar gebruiken alles van de plant,
de wortels worden daar gekookt en van oude bladeren worden sandalen gemaakt. In salades kan je de bloemen rauw eten,
wel even de stampers verwijderen, die schijnen toch niet zo lekker te zijn. Ook kunnen de bloemen in pannenkoekenbeslag,
gevuld worden met ijs, of met een mengsel van roomkaas en bieslook. De knoppen kunnen geroerbakt worden om dienst te
doen als borrelhapje en in soep kunnen de knoppen ook heel goed verwerkt worden. Iedere dag verschijnen er bij mij nieuwe
bloemen, dus toch maar eens even proeven.

Bieslookbloempje – Allium schoenoprasum, de stengels zijn bij iedereen bekend, maar worden taai als de bloempjes bloeien.
Ook de bloempjes kunnen gegeten worden, en hebben een pittige frisse uiensmaak, ook erg leuk als garnering op een salade.
Die heb ik al wel geproefd, en ze smaken prima.

Ooit heb ik op deze site al eens uitgebreid over het nut van de paardenbloem (Taraxacum officinalis) geschreven, maar ook de
bloemen kunnen gekookt worden tot een honingachtige siroop en er kan jam van worden gemaakt. In Engeland is een traditionele
frisdrank waaraan deze siroop is toegevoegd. Voor koeien, schapen en geiten is de paardenbloem een medicijn tegen darm-
stoornissen, alleen daarom zouden alle koeien buiten moeten lopen.

Volgens de boeken zijn de bloemen eetbaar, maar ik raad het niet aan. Gewoon omdat ze zo mooi zijn de Iris –  Hemerocallis.
Tot slot een niet eetbare maar prachtige plant de geweldig bloeiende Bacopa – Sutera cordata. Deze plant wordt overigens
wel in de kruidengeneeskunde gebruikt als geheugenverbeteraar.

Bacopa behoort bij de weegbreefamilie en is inheems in Zuid-Afrika, maar dan als struik. Het is een echte alleskunner, als bodem-
bedekker, in potten, kuipen en hangmanden. De Bacopa is er in wit, blauw en roze en de stengels met bloemen hangen ver naar
beneden. De Latijnse naam Sutera cordata verwijst naar de Zwitserse plantprofessor Johann Rudolf Suter, “Cordata” verwijst
naar de hartvormige blaadjes. In India is deze plant mateloos populair, er worden daar allerlei goddelijke kwaliteiten
aan toegedicht. Zo ver ga ik niet, maar ben heel erg blij met de hanging baskes die ik voor mijn verjaardag heb gekregen,
Sonja bedankt, wat bloeit de Bacopa prachtig.

Inmiddels is het droog geworden, en de zon komt af en toe achter de wolken vandaan, iedereen een heel mooi
weekend gewenst.

Na heel veel donkere en koude dagen is dan toch de lente bijna zomers geworden, van het nieuws werd je alweer niet vrolijk,
na 61 dagen praten en de nodige vrije dagen, is de formatie mislukt, dat zat er uiteraard vanaf het begin in, maar tsja ze moesten
zo nodig. Echt geregeerd wordt er dus nog steeds niet, alleen de lopende zaken worden behandeld. Moord, doodslag, vecht-
partijen, heel veel grote branden, Donald Trump in Amerika die er een zootje van maakt, kortom, tijd om het verstand op nul te
zetten en te genieten van alles wat de natuur biedt. De bloemen schieten tevoorschijn en de Meidoorn geurt heerlijk. Zelf kan ik
wel 5 minuten stil staan om de geur op te snuiven. 14 Mei Moederdag, zoonlief had een boekpresentatie dus dat zou niets worden,
Maar de zaterdag ervoor stond hij voor de deur met een prachtig boeket bloemen en gingen we Moederdag vieren. Dat was een
echte verrassing, samen op stap en vooruit niet weten waar naar toe is voor mij altijd heerlijk. Na een bezoek te hebben gebracht
aan de Coop, omdat ik zo graag 5 zakken tuinaarde wilde hebben, gingen we de wijde wereld in. “s-morgens had het nog behoorlijk
geregend en er was een flinke onweersbui, maar in de middag was het heerlijk weer. We zijn terecht gekomen in
LAUWERSOOG.

Lauwersoog is een dorp in de gemeente De Marne in de provincie Groningen, het dorp zelf telt ongeveer 150 inwoners, maar druk
is het er in het seizoen zeker. Het dorp is ontstaan na de indijking van de Lauwerszee tot het Lauwersmeer en is vooral bekend
als vertrekplaats van de veerdienst naar het eiland Schiermonnikoog.

Lauwersoog is ook een belangrijke vissershaven en heeft een eigen visafslag. Een gedeelte van de vissersvloot van Urk heeft
Lauwersoog als thuishaven en ook veel Deense vissers leggen er regelmatig aan.

Het was heerlijk aan de waterkant, en wat waren er veel bootjes en schepen.

Het seizoen is nog niet echt begonnen, dus het was ook nog heerlijk rustig.

De Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij had gelukkig niets te doen en lag rustig voor anker.

M.S. Tender voer voorbij, dit schip is voor sportvissen en rondvaarten, en had het gehad voor de dag.

Zo langzamerhand kregen Geert en ik toch trek en we gingen naar Sterkenburg (Vishandel/Restaurant) om de inwendige mens
te versterken. Beneden de vishandel en op de 1e etage het restaurant, daar was boven aan de wand een grote mooie en heel
oude foto geplaatst.

Toen werd de vis nog duur betaald en Kniertje maar wachten tot man en kinderen terug waren. Zonder aan deze arme sloebers
te denken, heb ik heerlijk gegeten van scholfilet, zoon had garnalen en de portie was dusdanig groot dat hij zich zelf al snel
een garnaal voelde, hij had het ook bijzonder naar zijn zin, een hapje, drankje en een leuk berichtje en zijn moeder dichtbij,
laten we het maar op die volgorde houden

Na het eten werd het tijd om weer verder te gaan, tot mijn grote vreugde zag ik de jachthaven en Geert was zo lief om daar te
stoppen, ik had niet voor niets de camera mee.

Even poseren kon, maar er moest wel een sigaar bij, Fidel Castro zou er jaloers op zijn geworden.

Het was een prachtig gezicht al die bootjes op het kalme water. Jachthaven Noordergat is gelegen in de luwte van de dijk van
de Waddenzee, en van daaruit biedt de haven direct toegang tot het vaargebied van het Lauwersmeer en ook de Waddenzee
is makkelijk te bereiken. De haven beschikt over ongeveer 440 plaatsen.

Nog steeds heerlijk weer, en een prachtig plaatsje om even tot rust te komen.

Na het bezoek aan de jachthaven zijn we weer verder gegaan, en zowaar we gingen ook nog even koffie drinken bij Restaurant
Lauwersland in Oudwoude, daar hing een oud wandbord van de Beatles en dat kon ik niet voorbij laten gaan.

In het weiland viel het mij op dat er zoveel schapen een drieling hadden, het was al bijna half acht en de lammetjes sliepen.

Het scheelde niet veel, of moeder sliep ook. Het was tijd om naar huis te gaan, en daar was iemand die het helemaal niet zo leuk
had gevonden.

Het was een heerlijke dag, maar Mandy heeft me toch verwijtend aangekeken, Moederdag, van haar hoeft het niet zo nodig.
Na een paar snoepjes vond ze het al minder erg, sorry Mandy, en heel veel dank Geert.