Yorkshire terriërs en alle andere honden hebben altijd vakantie hoor ik jullie zeggen, niets is minder waar een hondenleven valt soms echt niet mee, vooral niet als het baasje of het vrouwtje foto’s willen maken in die vakantie. In dit geval gaat het (natuurlijk) over m’n eigenste 3 kilohond Mandy, die niet alleen genoten heeft van extreme hitte, zat te rillen van de kou in Lauwersoog, maar ook nog eens constant met gevaar voor eigen leven mee moest doen aan allerlei hachelijke avonturen van het vrouwtje en haar broer. Bij een wandeling door het park in Buitenpost, moesten Edward en Ann zo nodig een foto maken van een waterlelieknop, zoals velen van jullie weten maak ik de foto’s met één hand en in de andere hand heb ik dat onding waar de looplijn uitkomt, terwijl broer en zus op hun knietjes lagen en Mandy wat in het gras aan het dollen was hoorden het duo ineens een plons en daarna plats, plets, plets, we zagen tot onze verbijstering dat Mandy maar in het water was gesprongen en daar vrolijk rondzwom tussen allerlei viezigheid. Gezamelijk hebben we het dierbare kind uit het water getakeld, maar wat er op de kant stond daar werd ik bepaald niet vrolijk van, Edward wel natuurlijk en Mandy zelf vond het totaal geen probleem op haar paardenstaartje en baardje na was haar koppetje droog. Nu is een stilstaande vijver in de zomer een bron van viezigheid en daar stond dus een vreselijk smerige, blubberige en stinkende York met het kroos en andere blaadjes overal in haar vachtje.

  Deze niet al te scherpe foto is door mij gemaakt en de volgende foto’s zijn van Edward.

Het was nog een aardig stukje lopen naar huis, en overal waar Mandy door het gras liep kleefden de blaadjes aan haar vast ook dat vond dit vieze ding helemaal niet erg en ze huppelde vrolijk verder. Als ze had geweten wat het resultaat van haar zwempartij was had ze overigens geen pootje meer verzet. Thuis ben ik eerst een half uur aan het spoelen geweest om de modder uit haar vacht te krijgen, daarna twee keer in de shampoo, toen in de glansconditioner, kammen en toen was het weer een heerlijk geurend hondje wat toen wèl de pest in had!

Mijn lol is eraf, het was net zo leuk dat zwemmen!

En die oom Edward maar lachen, je zou hem toch als je een grotere hond was maar ja ik kan hem niet hebben!

Tijdens een andere wandeling langs het Roukespaadsje zagen broer en zus heel veel naaktslakken, dus die moesten ook op de foto, Mandy scharrelde wel wat rond en had 5 meter lijn dus dat zat wel goed alhoewel ik goed uitkeek of ze niet weer in het water zou duiken want genoeg had ze er niet van. Ineens zei broerlief, Ann kijk ‘s naar je hondje! Ik draaide me om en nee hè ze zat helemaal omwikkeld met kliskruid en ook dat heeft ze geweten, ik heb daar jammer genoeg geen foto van, maar ze zat van top tot teen onder de kleine kleverige balletjes en moest wel een dik uur het kammen ondergaan wat ze toch al niet leuk vindt. Aangezien de vakantie voortduurde nadat Edward weer huiswaarts was gekeerd hebben we vele wandelingen gemaakt en toen was ik de pineut, eindelijk zag ik in het echt Snoekkruid (Pontederia cordata) staan in een slootje gewoon in het wild en wat was ik enthousiast, Mandy uit voorzorg aan boom gebonden en even later had ik foto’s van dit prachtige waterplantje, maar ook twee vieze natte en stinkende voeten, volgens mij heeft Mandy toen heel erg gelachen al liet ze het niet merken.

Een stukje verderop stond er nog eentje en als je toch al natte voeten hebt maakt het niets meer uit ;-))) Toen ik ook nog het bloeiende Kikkerbeet (Hydrocharis morsus-ranae) zag kon mijn dag niet meer stuk, die van Mandy wel want die zat wéér onder het kliskruid! Het was een moeizame terugtocht maar wel de moeite waard.

Mandy, mijn schoenen, sokken en voeten zijn gereinigd en ontsmet, maar wat mensen vakantie noemen is vaak niet zo bijzonder leuk voor hondjes.

Advertentie

Wie niet weet wat de CAM-race is en dat toch wel graag wil weten kan dat uitgebreid vinden op de space van Edward McDunn voorzien van heel mooie foto’s DIT IS DE LINK NAAR EDWARD MCDUNN het schijnt nog familie van me te zijn, er zijn zelfs mensen die het zeker weten ;-)))

Edward luistert aandachtig naar het levensverhaal van een garnalenvisser voor wie het ineens over en uit was, hij mag dan niet meer vissen hij eet nog wel garnalen.

De eerste zeilboten zouden om kwart over elf vertrekken dus moesten we er om een uur of 10 toch wel zijn, aldus vanwege het mooie weer in ietwat luchtige kleding in de auto gestapt waarna ik het toch nog heb geleverd om een stukje te gaan spookrijden, dat we ongedeerd zijn gebleven komt omdat aan de andere kant het stoplicht op rood stond, een beetje mazzel hoort erbij. Goed 10 uur waren we in de haven van Lauwersoog waar het nog heel erg stilletjes was, ook waren er geen zeilboten te bekennen. Na gevraagd te hebben aan een standhouder van de braderie bleek de start om 2 uur te zijn we hadden dus alle tijd om rondom de haven te lopen en foto’s te nemen.

 

Als er foto’s bij zijn die erg veel op die van broer lijken dan komt dat omdat ik minder had te sjouwen met de camera dan Edward, het heeft zo zijn voordelen een compactcamera.

De prachtige wolkenlucht was een extra tot ze toch wel erg donker werden en omstreeks kwart voor elf braken de wolken en kwam er een enorme lading water naar beneden waarvoor toch wel geschuild diende te worden, hebben we eerst een Turkse kledingtent bezocht en uitvoerig de kleding bekeken zonder wat te kopen, daarna zijn we naar de overkant gerend waar nog veel meer mensen stonden te wachten tot het droog werd. Hoe het met de statistieken ooit kan kloppen weet ik niet, maar het aantal nietrokers was in de minderheid en zelfs de politie vond het even niet nodig om op te letten.

De dames van het Abel Tasman Koor moesten nog zingen, maar zagen en voelden de bui al hangen, het werd op deze manier niets meer, wat overigens later weer dik is meegevallen. Na een dik uur werd het dan toch weer droog en brak de zon door, wel was het dusdanig koud dat Edward nog om een zeiljack is gegaan, bijgestaan door zus en Mandy is het gelukt en wat staat dat jack hem mooi! Voor de zeilers was het natuurlijk geweldig dat er zoveel wind stond en er werd druk geoefend voor de komende beproeving.

Er werd met man en macht aan gewerkt dat alles vlekkeloos zou verlopen en ook dat was een mooi gezicht.

En laat nu de zeilboot die ik het mooist vond niet mee doen, het waren allemaal haast eenmasters en ik vind twee- en driemasters nog steeds mooier.

De Tara ging net wat te snel zodat ik gehandicapt door een hondje dat het water in wilde net een klein stukje miste, maar het meeste staat op de foto ;-))) Nadat alle zeilers waren vertrokken zouden we even naar de auto gaan en kijk inmiddels was het dus wel ontzettend druk geworden en die Opel Corsa van Ann was niet meer te vinden. Na enkele kilometers lopen hebben we het auto’tje toch weer gevonden en we konden het nu onthouden, tussen de witte en de blauwe loods en dan in het midden tussen alle andere auto’s van allerlei nationaliteiten stond het vehikel rustig te wachten en dat heeft ook nog wel een poos geduurd.

 

De Friese vlag in top heeft toch wel wat my die moaie pompeblêdden.

Ook de Schiermonnikoog mag niet missen bij de foto’s en dat de Chinese krabbenvanger ook vrolijk keek is hieronder te zien, het is echt een prima idee voor een goedkope doch voedzame maaltijd, een oude stok met een touw, daaraan een vissenkop, die in het water laten zakken en hup weer een stel krabben voor de avondmaaltijd, krab is lekker en op deze manier beslist betaalbaar.

Mossels heb ik niet gezien, maar kokkels wel en het was toch een aardige gewaarwording een Chinese Molly Malone te zien, ze was dik tevreden met haar buit.

Na bij Sterkenburg, volgens vriend Jerry de tent met de beste vis, heerlijk te hebben gegeten zijn we weer naar de auto gelopen die ineens weer volkomen zichtbaar was, de terugweg was iets langer dan gepland, verkeerde afslag, maar dan hadden ze de Lauwersmeerweg er ook maar niet voor een gedeelte uit moeten halen, in ieder geval was het een mooie alternatieve route door kleine Friese dorpjes en moe maar voldaan zijn we veilig thuis gekomen, wel moet ik zeggen dat Mandy zo moe was dat ze de hele verdere avond heeft geslapen en het poppie gooien hoefde toen ook niet meer zo nodig dat werd pas een uur of één.

Edward McDunn heeft al iets verteld en laten zien van het Folklorefestival in Exloo en voor wie het heeft gemist omdat space niet altijd werkt zoals het moet werken hier de link naar zijn item. LINK NAAR EDWARD

Nadat we heel gezellig koffie hadden gedronken en beschuiten met aardbeien hadden gegeten bij Iris en Geert (nog veel dank voor alle gezelligheid bij en met jullie) Zijn Edward en ik op stap gegaan om het een en ander te vereeuwigen. Voor mij was het de tweede keer en voor Edward de eerste dat we het Folklorefestival gingen bezoeken en er was ontzettend veel te zien en ook te doen want zelfs met de warmte van die dag werd er druk gebruik gemaakt van patat e.d. en natuurlijk de bruine bonen met spek.

Natuurlijk was de veldwachter paraat om uit de hand gelopen zaken even te regelen en dat zonder wapen, achter de brave man had Edward zich verstopt, altijd veilig natuurlijk zo’n brede rug. Het weer was geweldig en het was gezellig druk op en om de velden zodat de ijsboer goede zaken heeft gedaan. Vorig jaar heb ik al een blog besteed aan dit jaarlijkse gebeuren, zodat ik meer foto’s heb gemaakt van de mensen dan van de ambachten, het is altijd leuk om naar de gelaatsuitdrukkingen te kijken om te zien of ze zichzelf wel of niet vermaken.

Deze prachtig geklede dame was druk aan het praten, maar er zat kennelijk iets tussen haar tanden en om dat er nu even weg te krijgen zonder tandenstoker was blijkbaar een hele klus, ik hoop voor haar dat het een paar minuten later is gelukt het praat toch niet echt prettig ;-)))

De speelman deed zijn uiterste best om het publiek te vermaken en dat lukte hem uitstekend, zelf vond ik zijn gezicht echt passen bij zijn kleding van de vroegere tijd, alleen heb mansbakje heb ik gemist ik had nog wel wat oud Nederlands geld en dat had er mooi in gekund.

Achter de tenten was dit gezellig onderonsje te zien, er zullen wel heel wat sterke verhalen verteld zijn want de jongen links, een soort uit de kluiten gewassen Bartje, kijkt nogal sceptisch. Niet voor iedereen was deze dag een pretje, heel vroeg op en de hele dag in de warmte bezig zijn dan krijg je er oplaatst schoon genoeg van en dat hieronder te zien, later was deze mevrouw toch weer aan het manden vlechten het was dus een tijdelijke inzinking.

Was het maar 5 uur!

Natuurlijk ging het op zo’n dag ook niet allemaal van een leien dakje, oogsten met zo’n modern onding valt natuurlijk ook niet mee als je daar niet aan gewend bent.

In deze tijd werken de mannen van de gemeente zo, één man werkt en de anderen kijken toe.

De oude garde werkte onverstoorbaar door, geen dure hoofdbedekking maar toch een heel mooi gezicht. Ook nog een foto van het mooie Drenthe want nadat we alles hadden gezien hebben we met z’n allen nog een bijzonder mooie wandeling gemaakt door het bos en over de hei, kleindochter Sanne zag overal torren en kevers en bij eentje raapte ze het beestje op en zei “Ik zal Japie even aan de kant zetten, anders trappen ze op hem”, en dat vond ik een geweldige uitspraak, ze houdt erg veel van dieren en ik hoop dat het zo zal blijven.

Dit stuk zag er surrealistisch uit, als er op de achtergrond geen bomen hadden gestaan had het ook de Sahel kunnen zijn, maar aan het eind van de wandeling zijn we er wel achter gekomen dat het toch echt Drenthe was, als er iemand de leiding neemt die geen richtingsgevoel heeft, ben je al snel verdwaald in de bossen, maar hij heeft het goed gemaakt door ons te trakteren op Verwenkoffie bij restaurant/theehuis Poolshoogte in Odoorn, maar daar hadden Edward en ik dan ook met ware doodsverachting een uitkijktoren voor beklommen, de beloning was heerlijk! Ook in de gemeente Odoorn staat een prachtige sculptuur, Ode aan de zon van kunstenaar Rob Schreefel, een stukje Stonehenge. Het was een vermoeiende maar wel bijzonder fijne dag.

Folklorefestival tot volgend jaar!

Lieve broer, allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag en ik wens je nog heel veel gezonde en goede jaren toe, het is alweer heel lang geleden dat je nog een heel klein verlegen ventje was die toch wel heel erg onder de indruk was van het zwarte kastje toen je met Opie en ik zij de gek voor het eerst op de foto kwam, de oorlog was nog maar nauwelijks afgelopen, maar dat kastje ben je nooit vergeten want nu zie je jou altijd met je camera en het is al een wonder als iemand je kan betrappen zonder, even een kijkje in het verleden.

Van deze tijd zal je zelf wel niet veel meer weten, maar ik weet nog heel goed dat de bevrijding kwam, we woonden toen op het Wolfspad in Alkmaar en alles was versierd met dennengroen, onze opa van vaderskant de oude Dries McDunn was er ook en ik weet nog heel goed dat ik pauwenveren van hem kreeg, die door moeders onmiddellijk in de kachel werden gegooid omdat ze ongeluk zouden brengen. Jij was in die tijd jammer genoeg heel vaak ziek, maar opie was niets te veel om je te verzorgen, je mooie blonde krullen mochten er niet af maar mijn haar werd model bloempot geknipt en ik kreeg altijd van die ellendige smalle haarlintjes, brede waren te duur want rijk waren we allerminst, toch was dat toen geen probleem want niemand was bij ons in de buurt welgesteld. We zijn nu zo’n 65 jaar later en waar is de tijd gebleven, soms kan een dag een week duren maar als je achterom kijkt dan zijn de jaren verdwenen als zandkorrels in een zandloper. Toch blijven er heel veel herinneringen over en gelukkig zijn de menselijke hersenen er op gebouwd de nare af te zwakken en de mooie te versterken. Door de jaren heen zijn we elkaar vaak wat uit het oog verloren, maar nu zal dat nooit meer gebeuren, de omstandigheden zijn heel anders geworden en dat is alleen maar heel erg mooi! Lieve broer ik hou van je en dat mag iedereen weten, zelf jij ;-))) Ik hoop dat je een mooie dag zult hebben met dochter, schoonzoon en kleinkinderen, het is jammer genoeg te ver om even aan te wippen en daarom doe ik het op deze manier.

Toch nog een recente foto van de tijd dat je hier was, je blonde krullen ben je kwijt en echt verlegen ben je ook niet meer, maar je blijft toch mijn kleine broertje al ben je langer dan ik, nog heel even terug gaan in de tijd zou toch bijzonder fijn zijn, met een dubbeltje naar Ootje de Boer en daar een uur lang aarzelen wat je daar wel allemaal niet voor kon kopen. Met Appie naar Heiloo wandelen of naar de Alkmaarse kermis waar we een zuurstok kregen waar we een punt aan konden zuigen volgens Appie, soms mis ik de kaaskorstjes die op de kachel werden gelegd als Opie ze niet wilde raspen, of de sterappeltjes die Appie zo vakkundig gesneden had. Het recept van zijn boterballetjes heb ik nooit gekregen maar wat waren ze lekker! Ook de vakantie die we samen hebben gehad is opgeslagen bij de mooie herinneringen en we doen dat vast en zeker nog eens over. Heel veel liefs en een dikke kus van zus Ann en heel veel likjes van Mandy voor haar speelgenoot oom Edward.

Wie Edward zelf wil feliciteren kan dat doen op zijn space Dit is de link naar het gastenboek van Edward Bij voorbaat dank voor jullie moeite, Ann.