Hiermee wil ik iedereen die mij de laatste tijd en nu nog steunen nogmaals van harte dank zeggen! Allemaal persoonlijk een berichtje sturen is nog wat veel, maar ook dat komt goed. Hieronder het gedicht van de rouwkaart, nu tenminste wél leesbaar.

beetje bij beetje moesten we je verlaten we konden uiteindelijk niet meer met je praten die blik, die stilte, dat deed vaak zeer de man van vroeger was je niet meer we zagen heel goed je stille verdriet maar helpen konden we je niet je had de schoonheid van de akkers lief ’t land van vruchtbaarheid en ruimte tot ook jouw dromen kleiner werden een tuintje, een plaatsje, dieren en wat gerief maar nu een uitzicht zonder grenzen voor jou ging het sterven niet ineens heel moedig heb je gestreden daarvoor nu is het klaar, nu mag je rusten wij moeten zonder jou nu door

Nog een wijsheid van Euripides (ca. 484 – 406 v/C.) die mij uit het hart is gegrepen en die oeroude wijsheid is nog steeds van toepassing!

De mens die overloopt van medegevoel, zonder de ander te kennen, is meer waard dan duizend verwanten.