ROSENSTRASSE (2003)

 

 

De elfde lange speelfilm van regiseusse Margarethe von Trotta o.a. van de film "Die Verlorenen Ehre der Katharina Blum", een Duits-Nederlandse co-productie die het de kijkers niet bepaald makkelijk maakt. Prima camerawerk, al in het begin waar de Joodse begraafplaatsen en daarna de beelden van New York worden getoond, een film gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis in W.O.II en weer een stukje van de oorlog waar niet zoveel mensen wat van af weten. Het is niet zo makkelijk de film een goede plaats te geven en er komen teveel gebeurtenissen in voor waar geen antwoord op wordt gegeven. Toch is het allerminst een slechte film, het is erg jammer dat de karakters niet zo goed uit de verf komen en dat de acteurs en actrices niet méér echt ware emoties kunnen uiten, het is allemaal wat afstandelijk wat ook wel komt omdat de film zich in twee perioden afspeelt, maar er had zeker meer van deze film gemaakt kunnen worden. Svea Lohde als de 8-jarige Ruth Süssman, later Ruth Weinstein (Jutta Lampe) Maria Schrader als Hannah Weinstein die zo graag wil begrijpen wat haar moeder heeft meegemaakt, de Lena Fischer van 33 jaar (Katja Riemann) en Lena als 90 jarige vrouw (Doris Schade) acteren het best. Thekla Reuten speelt een aardige kleine rol als één van de protesterende vrouwen Klara Singer. Ook de muziek is af en toe erg mooi.

 

 

 

Het verhaal begint in het heden in New York, de man van Ruth, Robert is overleden en Ruth stelt onmiddellijk een echt orthodoxe rouwperiode in, de Sjiwa of Sjiva. Haar kinderen Hannah en Ben (Romijn Conen) begrijpen niet waarom moeder dit doet en vinden het maar vreemd. Omdat de Sjiwa de meest intensieve fase van rouw is, komt dit neer op een traditie met een strikt kader van verboden en verplichtingen. De eerst week verblijven de rouwenden een week lang met elkaar in het rouwhuis en werken niet. Meestal hoeft er dan ook niet gekookt te worden en men houdt zich niet bezig met de dagelijkse normale dingen als baden, strijken, kleren wassen, scheren, seksuele omgang, trouwen, naar feesten gaan etcetera. Als Ruth in haar eentje op een stoel zit, zijn de eerst flashbacks te zien van haar verleden in de oorlog, zij heeft er nooit over gepraat en wil dat nog steeds niet.

 

 

Hannah de dochter van Ruth wil weten wat er is gebeurd in het Berlijn van begin 1943 en gaat op zoektocht. Als er een familielid komt van Ruth, Rachel Rosenbauer (Carola Regnier) die samen met haar man Ruth na de oorlog hebben meegenomen naar Amerika, hoort Hannah iets meer van de geschiedenis waarin een ploeg vrouwen hun mannen vrij wilden hebben uit een opvanghuis/gevangenis in de Rosenstrasse in Berlijn. Als Rachel de naam noemt van de vrouw die Ruth heeft gered, gaat Hannah naar haar op zoek, Lena Fischer leeft nog, is 90 jaar, maar wil alles vertellen aan de dochter van het meisje dat zij als haar kind zag. Lena is een begenadigd pianospeelster en trouwt met de vioolvirtuoos Fabian Israel Fischer, ze zijn erg gelukkig totdat Fabian die Joods is opgepakt wordt en naar de Rosenstrasse gebracht. Daar wachten de mannen tot ze gedeporteerd zullen worden, ook de moeder van de kleine Ruth is daarheen gebracht.

 

 

Lena is van adelijk Duits bloed, haar vader is baron von Eschenbach (Hans Peter Hallwachs), haar moeder Elsa (Gaby Dohm) en na het huwelijk met Fabian wilden haar ouders niets meer met Lena te maken hebben. Haar broer Arthur (Jürgen Vogel) wel, hij is een losbol en heeft een vriendin, Litzy (Nina Kunzendorf) die zangeres is in een nachtlokaal, hij helpt Lena waar hij kan. Als Arthur later thuis komt van het front in Rusland waar hij een been heeft verloren weet hij wel wat er met de Joden gebeurden en hij vertelt dat ook aan zijn ouders, die er overigens niets van willen weten. De vrouwen van de gevangen genomen mannen vormen een al groter wordende groep en lopen dikwijls gevaar. Litzy heeft het een en ander geregeld, zodat Lena in conctact komt met minister Joseph Goebbels (Martin Wuttke) en al die tijd is zij een moeder voor Ruth.

 

 

Hannah zelf wil trouwen met haar vriend Luis Marquez (Fedja van Huêt), maar stuit op grote weerstand bij haar moeder. Luis is arisch, zodat er eigenlijk gesproken kan worden van discriminatie van beide kanten. Niet Jood en wel Jood. De film gaat heen en weer van New York in het heden naar het Berlijn van begin 1943 en al zijn de dialogen soms wat aan de theatrale en melodramatische kant, de film is het bekijken waard, al was het maar om nog een stukje oorlogsverleden te leren kennen waar eigenlijk nooit over wordt gesproken. De arische vrouwen die de moed hadden om te protesteren tegen de gevangenneming van hun Joodse echtgenoten.

 

 

 

 

 

Hiermee wil ik iedereen die mij de laatste tijd en nu nog steunen nogmaals van harte dank zeggen! Allemaal persoonlijk een berichtje sturen is nog wat veel, maar ook dat komt goed. Hieronder het gedicht van de rouwkaart, nu tenminste wél leesbaar.

beetje bij beetje moesten we je verlaten we konden uiteindelijk niet meer met je praten die blik, die stilte, dat deed vaak zeer de man van vroeger was je niet meer we zagen heel goed je stille verdriet maar helpen konden we je niet je had de schoonheid van de akkers lief ’t land van vruchtbaarheid en ruimte tot ook jouw dromen kleiner werden een tuintje, een plaatsje, dieren en wat gerief maar nu een uitzicht zonder grenzen voor jou ging het sterven niet ineens heel moedig heb je gestreden daarvoor nu is het klaar, nu mag je rusten wij moeten zonder jou nu door

Nog een wijsheid van Euripides (ca. 484 – 406 v/C.) die mij uit het hart is gegrepen en die oeroude wijsheid is nog steeds van toepassing!

De mens die overloopt van medegevoel, zonder de ander te kennen, is meer waard dan duizend verwanten.

 

Quote op de brief bij het bloemstuk dat door 27 forumleden van FilmTotaal uit medeleven en steun voor ons is bijeen gebracht, allemaal ook hier veel dank daarvoor en speciaal voor de initiatiefnemers Touchwood, Mark en Dr. Strangelove dat het nicknames zijn spreekt voor zich, deelnemers aan deze bijzonder mooie actie zijn: Mark, Ayciro, Ash, Creeper, Theodoor, Red, Kyrill Goosseff, hermit elephant, hadiederk, Cee van Lleef, Rooster, pietje012, JafJoe, Guido, El Chivo, Jacq, André van Helvoort, dragonspirit, Galerius, Rovo, Feoreunn, Patrob, Shine, Megalomaniac, PascalE, Dr. Strangelove en Touchwood. Rozen voor jullie waar Geert vorig jaar naar keek en ze zo mooi vond.

 

"Het leven op zichzelf is niets gewichtigs: ook alle dieren leven. Maar eervol, wijs en moedig sterven, dat is iets waarlijk groots. Met volkomen gemoedsrust van hier te scheiden, als eenmaal onvermijdelijk ons laatste uur nadert, daarin ligt iets verheven" Seneca, Romeins filosoof.

 

 

Lieve space vrienden, vriendinnen en bezoekers allereerst wil ik jullie heel veel dank zeggen voor alle lieve en mooie berichten, de afbeeldingen, kaarten en de aparte berichten die ik heb gekregen en waar ik heel veel steun aan heb gehad in een zware periode van vooral Geert maar ook van onze zoon en uiteraard toch ook voor mijzelf, het waren kaarsjes op een donker pad die ook ontstoken zijn op diverse spaces en zelfs echte kaarsjes die voor hem en ons hebben gebrand. De quote van Seneca is dan ook bijzonder van toepassing op hoe Geert de laatste maanden, volkomen helder, dapper, moedig, sterk en heel liefdevol van iedereen afscheid heeft genomen, hij wist het, zoon Geert wist het, Geert’s broer Harm wist het en ook ik wist dat het definitieve afscheid niet lang meer kon duren. Tot aan het eind had Geert de regie mede in handen, wat heel moeilijk was aangezien hij niet meer kon praten, maar hij heeft in 9 dagen meer geschreven dan in de rest van zijn leven. Ook zijn gevoel voor humor heeft hij tot het laatste uur behouden, toen ik hem zei dat hij nu wel lekker rustig in zou slapen, maar dat ik mijn koffiezetter kwijt was en de verhoudingen niet eens wist, schreef hij "5 scheppen op een volle pot en dan afgestreken scheppen" en toen lachte hij even, wetende dat ik dat best wist.

 

Voor zover je daarvan kan spreken was het einde mooi, Geert jr. en ik stonden ieder aan een kant van zijn bed en hielden elk een hand van Geert vast, hij had al heel vredig zijn ogen gesloten en kneep nog even in onze handen. 4 Minuten later was Geert begonnen aan zijn laatste reis en het was goed!

 

 

De Mieden waar Geert haast zijn hele leven iedere dag kwam.

 

De eerste strubbelingen begonnen de volgende dag, Geert was uit het MCL in Leeuwarden overgebracht naar de aula van Haersmahiem (bejaardentehuis) in Buitenpost, maar toen Geert jr. en ik daar kwamen om een foto van Geert neer te zetten was er geen sleutel, we hebben een verpleegster aangeklampt en die zou de deur wel opendoen maar wilde er niet bij zijn, we moesten maar gaan kijken of het hem was! Gelukkig wel dus, daarna heb ik geregeld dat een vrouwelijke bode om 7 uur ’s avonds een sleutel zou brengen die wij dan het weekend mochten gebruiken, er wilde nog een paar buren mee en toen de bode kwam met de sleutel mompelde ze een paar boze woorden, toen ik vroeg wat er was zei ze "de koeling staat niet aan", nog een geluk dat we er nog heen waren gegaan. De meeste lampen waren kapot, maar volgens iemand van Haersmahiem kwam maandag de klusjesman, het was er dus vrij donker, de bode heeft met haar man nog nieuwe gloeilampen aangebracht. Bedankt Minke Postma en echtgenoot (geen familie).

 

 

 

De rouwkaart (jammer genoeg onleesbaar) Geert op de veemarkt in Leeuwarden.

 

De uitvaart op dinsdag 27 mei j.l. ging in het begin ook al niet vlekkeloos, het bloemstuk van FilmTotaal was wég, dus eerst maar zorgen dat we om precies half één bij het gebouwtje "De Schakel" waren, de bode van DELA en de dragers waren keurig op tijd, maar de beheerder van De Schakel kwam een half uur later pas, zodat die arme kraaien een half uur hebben staan overleggen en wachten. Het bloemstuk lag daar gelukkig, maar wel op de tap het was waarschijnlijk een dorstig bloemstuk. Na de condoleances, waarbij ik heel veel mensen heb moeten troosten inplaats van andersom hadden de dragers toch wel het idee dat het halve uur ingehaald moest worden. Nu moet ik erbij zeggen dat het een enorm eind lopen was, ik had mijn verstand op nul gezet en mijn ogen op oneindig en liep net zo snel als de kraaien met haast, maar menigeen heeft onderweg moeten afhaken en moest per auto verder worden vervoerd. De teraardebestelling verliep zonder haken en ogen, alleen de ballon in de vorm van een paardje die Sanne nog opliet bleef in een boom hangen, waarop het kleine ding zei "geeft niet hoor oma, dan kan het paard beter op Pabi passen", Geert heeft een rustplaats die hij zelf uitgezocht zou hebben, onder de bomen waarin de vogels het hoogste lied zingen, daarna zijn we in gestrekte draf terug gegaan naar De Schakel.

 

 

Deze foto wil ik jullie toch niet onthouden. Stiekem gedaan dus niet scherp.

 

Na de eerste song "Try To Remember van Nana Mouskourie", heeft zoon Geert de brief die Touchwood van FilmTotaal zo prachtig had opgesteld voorgelezen, daarna werd "The French Song van Lucille Star" gedraaid, ook een lievelingsnummer van Geert en toen heb ik behoorlijk zitten huilen, we hadden er zo ontzettend vaak samen naar geluisterd. Geert jr. heeft toen bijzonder mooi gesproken waarin hij o.a. schetste dat er twee Geerten waren, Geert Postma thuis en Zwarte Geert van de veemarkten die dan toch een heel andere man was, iedereen was ontroerd na de toespraak. Na het luisteren van "Me It Be van Enya" kwam de koffie enz. We hadden op zo’n 100 mensen gerekend, maar het waren er wel 200 en ik heb me dan ook maar een poosje teruggetrokken van het feestje. Jerry bedankt voor de muziek. Nogmaals wil ik iedereen van harte bedanken voor alle mooie en lieve steunbetuigingen en ik weet dat ik dit ook namens Geert doe, die zoals ik al eerder heb aangegeven altijd erg meeleefde met het space gebeuren. Ook wil onze zoon jullie allemaal hartelijk dank zeggen voor wat jullie hebben gedaan. Geert Postma, Zwarte Geert ook genoemd de Paardenfluisteraar leeft niet meer maar zal door velen nooit worden vergeten.

 

 

 

 

 

Hiermee wil ik nogmaals heel veel dank zeggen voor alle steun die ik heb ondervonden en nog steeds ondervind van alle vrienden en vriendinnen van de spaces. Geert zou niet willen dat ik ging zitten treuren, ik handel dan ook helemaal in zijn geest als ik toch iedereen een prettig weekend wens. Zelf leefde hij altijd erg mee met wat er hier gebeurde en kwam kijken naar mooie foto’s, leuke verhalen enz. en kenden al veel nicknamen uit zijn hoofd, vanzelfsprekend de gewone namen. Het gaf hem rust als ik achter/voor de computer zat te typen en was blij dat ik toch veel contacten had in een tijd waarin dat in het normale leven niet mogelijk was. Het worden best nog wel een aantal moeilijke dagen, maar veel verdriet heb ik niet, het is goed zo! De herinneringen aan hem zullen altijd blijven en als ik naar zijn geliefde Mieden ga neem ik hem in gedachten mee. Nog een gezegde van Geert zelf – DELA regelt en verzorgd en later komt de rekening – Geert was een nuchtere man die zijn emoties niet snel liet blijken maar een gezonde dosis humor had. En zoals op de foto hieronder zal hij voortleven in mijn gedachten. Liefs voor allemaal van Ann.

 

 

 

Lieve vrienden en vriendinnen, als ik de tijd had zou ik jullie allemaal apart willen bedanken voor al jullie lieve woorden en felicitaties, maar helaas heb ik even die tijd niet dat komt allemaal wel weer goed! Nu wil ik jullie allemaal zo van harte bedanken en zeggen dat ik erg veel steun aan jullie allemaal heb gehad. Morgenmiddag (donderdag) om één uur mag Geert inslapen en ik weet dat het dubbel klinkt een afscheid voorgoed en toch blij zijn dat Geert eindelijk niet meer hoeft te lijden en hij zijn verdiende rust krijgt. De foto is van een stuk land waar Geert altijd zijn paarden en pony’s had lopen en het heet de Punt, zoals jullie zien loopt deze punt aan het eind naar de blauwe lucht en wolken en zo zal Geert daar voor mij in mijn gedachten altijd weglopen, het land is leeg maar misschien loopt Geert in gedachten daar nu wel, op de vensterbank van het ziekenhuis zit iedere dag een vogel prachtig te zingen en zelf beschouw ik dat als zijn leidsman/vrouw die hem mee wil nemen op reis. Geert schreef zelf op een stuk papier "dat is mijn vogel" en zo zie ik dat ook. Nogmaals allemaal heel veel dank en mijn gedachten zijn ook bij jullie, Geert heeft mij op papier gevraagd jullie te groeten en dat doe ik hierbij!

 

Het leven is niet altijd makkelijk, nog meer zelfs koester de mooie herinneringen en probeer het verdriet uit het verleden los te laten, dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar de mens heeft een soort meganisme waardoor verdriet gaat slijten. Sommigen kunnen niet los laten maar om zelf gewoon nog een goed leven te hebben kan ik alleen maar zeggen, probeer het! Edward heeft enkele van jullie ingelicht hoe het er hier voor staat, maar zelf wil ik de anderen nog even vertellen wat er hier gaande is zodat ze niet denken dat ik ze vergeet. Mijn man ligt op sterven in het ziekenhuis en lijdt erg, zodat wij ook lijden. Leuke verhalen of interessante dingen zitten er even niet in, maar als alles achter de rug is ga ik de draad weer oppakken, wij zijn er klaar mee en willen alleen nog maar dat Geert rustig in kan slapen wat ook zijn wens is. En hoe zwaar het nu allemaal ook is, toch is de humor nog niet helemaal verdwenen en kunnen we soms nog wel lachen, zelfs Geert kan nog af en toe een glimlach opbrengen en als hij het kan, kunnen wij het ook. Hij is zo ontzettend sterk dat wij enorm veel respect voor hem hebben. Al degenen die een blijk van medeleven hebben gestuurd wil ik van harte bedanken, het helpt mezelf door deze periode heen, iedereen apart een prettig weekend wensen lukt even niet, maar ik weet zeker dat jullie dat begrijpen. Geert heeft erg meegeleefd met het space gebeuren en ik weet dat ik ook namens hem jullie een prettig weekend mag wensen, zijn naam staat er nu niet onder want hij is er niet en zal jullie namen niet meer zien. Voor nu dus…

 

Bron: Wikipedia

 

 

 

Moederdag wordt gevierd ter ere van het moederschap. In Nederland en vele andere landen valt Moederdag op de tweede zondag in mei. In de omgeving van Antwerpen wordt Moederdag op 15 augustus (Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart, Sainte- Marie of Moederkesdag) gevierd, sinds 1913. In Frankrijk is het Moederdag op de laatste zondag van mei – tenzij Pinksteren op die dag valt, dan is het de eerste zondag in juni. In Spanje wordt El día de la Madre de eerste zondag in mei gevierd. In het Verenigd Koninkrijk valt Moederdag op de vierde zondag van de vastenperiode, dus drie weken voor Pasen. De feestdag heeft zich in zijn huidige vorm vanuit de Verenigde Staten over de rest van de westerse wereld verspreid.

In gezinnen die Moederdag vieren staat de dag tegenwoordig in het teken van het verwennen van moeder. Ze krijgt veelal ontbijt op bed en cadeaus en huishoudelijke taken moeten, voor zover dat niet al gedaan werd, door vader en de kinderen worden verricht. Vaak hebben de kinderen op school cadeaus gemaakt.

 

 

Oorsprong

Het vereren van moeders is een veel oudere traditie dan de moderne Moederdag. Bij de oude Grieken behoorde het vereren van de moedergod Rhea tot de lente-riten. Haar naam wordt soms afgeleid van Era, dat aarde betekent; hij wordt ook wel in verband gebracht met rha (rood) of een woord voor gier. Dieren waarmee ze werd geassocieerd zijn de duif, de kraai en de leeuw of bergleeuw. De katholieke Kerk kent een lange traditie van verering van Maria, de moeder van Jezus.

In het Verenigd Koninkrijk is Mothering Sunday een christelijke feestdag, te vieren op de vierde zondag in de Vastentijd, de aanloop naar Pasen waaruit de huidige Britse variant van Moederdag is geëvolueerd. In 1644 was er in Engeland voor het eerst sprake van een Moederdag zonder kerkelijke achtergrond.

 

   

Rhea en Mars                                                             Maria en Jezus                               Rhea en Cronus                                

Pas in het midden van 19e eeuw werd Moederdag in Amerika geïntroduceerd. In 1870 startte rechter Julia Ward Howe uit Philadelphia een grote publiciteitscampagne voor Moederdag, een dag die in het teken moest staan van pacifisme en ontwapening door vrouwen. Het succes kwam echter pas nadat Anna Marie Jarvis in 1907 Moederdag begon te promoten als een dag van waardering voor moeders. In 1908 organiseerde Anna Jarvis (1864-1948) uit Grafton, West Virginia de eerste Moederdag, vooral om haar moeder Ann Reeves Jarvis te herdenken die in de Amerikaanse Burgeroorlog zogenaamde Mother’s Day Work Clubs had georganiseerd om voor voedsel en medicijnen voor hulpbehoevende moeders te zorgen. Het idee sloeg aan, en Jarvis zette door om meer mensen over te halen. In 1914 besloot president Woodrow Wilson dat elke tweede zondag in mei voortaan Mother’s Day zou zijn, een nationale feestdag.

En zo blijkt het alweer dat heel veel mensen niet weten wat we vieren, maar dat moederdag beslist niet alleen om de commercie in het leven is geroepen.

 

 

Maria Justyna B en dochter Benona D

SPECIAAL VOOR BENONA

Gisteravond was het dan eindelijk zo ver, na de natte aprilmaand en nadat moeder en kind naar de hengstenhouderij waren geweest mochten ze eindelijk in het land, moeder is nog steeds kwaad als je dichtbij komt maar bij paarden is het gewoon meedraaien, altijd aan de zijkant blijven dan kan er niets gebeuren. Moeder mag dan Maria heten, lief is ze niet voor mensen als ze een kind heeft, ze komt mooi naar je toelopen zodat een argeloze voorbijganger denkt "ach wat lief", maar dan draait ze zich om en je kan een trap krijgen. Afijn het is gelukt en het tweetal is vereeuwigd, Benona je pleegdochter is een gezond, mooi en groot veulen!

Oorsprong

 

Bron Wikipedia.

De oorsprong van Pinksteren ligt in de Mozaïsche wetten die aan het volk Israël waren gegeven na hun uittocht uit Egypte. In het Bijbelboek Leviticus,  hoofdstuk 23:15-22 staat dat op de vijftigste dag, op de dag na de zevende sabbat vanaf Pesach nieuwe offers voor God moesten worden gebracht, als een soort afsluiting van Pesach. Het feest werd ook wel het ‘Wekenfeest’ genoemd (Deuteronomium 16:10). Er moesten ‘eerstelingen’ van de graanoogst en het vee worden geofferd. Voorts moest er een samenkomst worden gehouden en niemand mocht zijn gewone werk doen.

In het christendom werd het Wekenfeest ‘Pinksteren’ genoemd, naar het Griekse woord ‘pentekostos’ (= vijftigste). Tijdens het pinksterfeest wordt herdacht dat de Heilige Geest, de derde Persoon van de Allerheiligste Drie-eenheid, neerdaalde uit de hemel op de apostelen en andere aanwezige gelovigen.

TRIVIA:

• Voorjaarsfeesten: De voorjaarsfeesten werden al in de middeleeuwen gehouden en
•  waren met Pinksteren verbonden. De viering van de pinksterbloem (dit was fluitenkruid en niet de pinksterbloem) was één van deze voorjaarsfeesten, waarbij het mooiste meisje van het dorp tot pinksterbloem werd gekozen. Nu wordt het in het oosten en zuiden van Nederland en op de Waddeneilanden nog gevierd als kinderfeest. Op Schiermonnikoog bijvoorbeeld staat dit feest bekend als "Kallemooi", volgens sommigen een verbastering van "Call the May", kortom een voorjaarsfeest.
• Voor de meeste Nederlanders en Vlamingen betekent Pinksteren weinig meer dan een extra lang weekend, omdat aan de zondagse feestdag een extra vrije dag op de maandag erna is toegevoegd. Men kent aldus een eerste en een tweede pinksterdag..
• Een andere, vooral in Vlaanderen gebruikte benaming voor Pinksteren, is Sinksen of Sinxen. Dit is een verbastering van het Oud-Franse sinquiesme, wat vijftigste betekent (dus vijftigste dag na Pasen).
• In Friesland werd het fluitenkruid, dat rond Pinksteren bloeit, pinksterbloem genoemd. De echte pinksterbloem is een plant met tere witroze bloemen die vaak veel eerder in bloei staat.

De Zaanstreek heeft nog een Derde pinksterdag, ‘Pinkster Drie’ genaamd, naar men zegt om de bevrijding van de Spaanse bezetting te vieren. Veel ‘Zaankanters’ nemen dan een extra vrije dag op. Tegenwoordig wordt er op die dag de Pinksterdrie Wielerronde van Krommenie gereden.

 

 

 

 

Het was vandaag toch wel ontzettend mooi weer! De vogels zongen het hoogste lied, ineens spatten de bloemen overal de grond uit en de mensen kijken ineens toch wel iets vriendelijker en dat is al héél wat. Hier in het hoge noorden hebben we de 25 graden niet gehaald, maar het was warm genoeg en ik heb dan ook ontzettend genoten van het boodschappen doen iiiieeew, nou ja ook dat moet gebeuren en dan nog die grote witte was die schreeuwt om Ariël of een ander wasmiddel. Ach het leven van een huisvrouw is niet alleen bloemetjes kijken en naar vogels luisteren, het strijken was iets minder plezierig maar goed het is bijna MOEDERDAG, ik zal het maar even zeggen want heel veel mannen mogen dit graag vergeten of mopperen op het commerciële gedoe. Dames sla de handen ineen, al is het maar één roosje die hele lange hoeven niet want daar moet toch de helft af. Een klopje of kusje op het bezwete bolletje mag ook! En moeders die zeggen er niets om te geven, (ja die zijn er echt) die zijn flink en moedig, maar met vaderdag moet er toch wat gehaald worden nietwaar. Maar even een zomers lente plaatje op deze prachtige avond.